Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 131
131
fyrirlestr um annað eins efni og kærleikrinn er á
eftir öðrum eins manniog Drummond er, — örðugt fyr-
ir mig að segja nokkuð, sem efninu er samboðið og
hanu hefir ekki sagt. Og samt legg eg út í það,
að tala um þetta, sem mest er af öllu í tilverunni,
kærleikann.
Þegar eg um árið talaði um það, sem verst er
í heimi, þá var eg þar að eiga við nokkuð, sem
fjölda fólks bæði af vorri þjóð og öllum öðrum
þjóðum er ákaflega illa við að minnt sé á, verst
aí öllu við að dregið sé fram í dagsljósið. Það var
og er og mun lengst af verða ákaflega óvinsælt og
fráfælandi umtalsefni. Umhugsunin um það, sem
verst er i heimi, er mannlegu eðli svo óviðfeldin
og ógrleg, að menn reyna með öllu móti að vinda
sér frá henni, fela sig f'yrir henni, til þess, þegar í
þær felur er komið, að styrkja sig f þeirri trú, að
þetta, sem verst er í tilverunni, sé ekki til. Heilir
hópar fólks viðrkenna því eigi tilveru þess, sem
verst er af öllu. Eða, ef þeir viðrkenna hana með
sjálfum sér, þá vilja þeir þó ekki jáfa það fyrir
heiminum. Og þá er ekkert undarlegt, þó að slfkt
umtalsefni sé jafnan óvinsælt. Allt öðru máli er að
gegna, þá er maðr hefir kærleikann, þetta, sem
mest og bezt er í tilverunni, fyrir umtalsefni. Það
vilja allir heyra talað um kærleikann, því að hann
er nokkuð, sem hver einasti maðr viðrkennir, nokkuð,
sem hver einasti maðr hefir í heiðri og hávegum,
nokkuð, sem hver einasti maðr hiklaust segist trúa
á. Kærleikrinn er viðrkenndr í öllum heimsins trú-
arbrögðum, og hann er alveg eins viðrkenndr utan
trúarbragðanna. Því að án kærleikans finnst eng-
um þeir geti komizt af. Það hafa nú í þessari sið-
9*