Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 116
116
hann kallar ritninguna. Þess vegna talar hann um
misskilning á ritningunni, þótt, eins og í þetta skipti,
væri að eins um að rœða misskilning á einum hluta
hennar. Og Frelsarinn gefr Sadúseum bendingu um,
að skilningsleysi þeirra og hártogunin á ritningunni
orsakist af því, að þeir skilji ekki »mátt guða«.
Hann setr hér ritninguna og »mátt guðs« í samband
hvað við annað. Og er það mjög skiljanlegt, þegar
svo er um ritninguna, sem raun geír vitni, hvað
skoðun Frelsarans á henni snertir, að hún er guðs
opinberaða orð. Ef Sadúsear hefðu trúað á »mátt
guðs«, þá hefðu þeir ekki rangfœrt ritninguna, og
þá hefðu þeir séð, að hún kenndi upprisu framlið-
inna. Yantrú þeirra gerði þá blinda á það, sem
ritningin kenndi. En skoðun Frelsarans á ritning-
unni sést einnig á því, að hann kennir skilnings-
leysi Sadúseanna á henni um, að þeir »viilist« og
trúi ekki upprisunni. Ritningin kemr í veg fyrir
trúarvillu mannsins, þegar hún er skilin rétt, og á
þessum sama stað vitnar Freisarinn til hinnar sömu
ritningar, er þeir svo hraparlega misskildu, þessir
Sadúsear, og segir: »yðr er sagt af guðu (v. 31.).
Orð ritningarinnar, gamla testamentisins, eru þá orð,
sem guð talar til vor, eða svo lítr Frelsarinn á það.
Einu sinni sagði hann við lærisveina sína: »á
Móses stóli sitja skriptlærðir og Farísear; þess vegna
skuluð þér hlýða öllu því, sem þeir bjóða yðr«
(Matt. 23, 2. 3.). Það er hið sama og ef Frelsarinn
hefði sagt: »þegar þeir bjóða yðr það, sem lögmál-
ið býðr, þá skuluð þér hlýða þeim«. Hve stór er
þá ekki myndugleiki lögmálsins! Hjá Matt. 5, 18
segir Frelsarinn: »þangað til himinn og jörð for-
ganga, mun ekki hinn minnsti bókstafr eða titill