Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 87

87
rjettlætistilfinning verður að heimta endurgjald í öðru
lífi. Þar verður það að koma fram, svo framarlega
sem guð, stjórnari himins og jarðar, er rjettlátur.
En endurgjaldið er fólgið bæði i launum og hegning,
sælu og vansælu. Og eilíf hegning og eilíf laun
falla eða standa fyrir hugsuninni hvort með öðru.
Hegningin hef'ur í þessu tilliti algjörlega sama tilveru-
rjett og launin. Ef vjer trúum, að til sjeu eilíf laun
í öðru lífi, þá verðum vjer einnig að trúa því, að
til sje þar eilif hegning.
Eilíf vansæla er fólgin í eðli syndarinnar sjálfr-
ar. Því syndin tekur aldrei enda, ef hún er eigi
fyrirgefin. Eðli hennar er eigi þannig varið, að mað-
urinn geti með hegningunni eins og unnið eða keypt
hana af sjer. Maðurinn getur eigi losnað við hana
með öðru en iðrun og trú á Krist. Og ef maðurinn
aldrei iðrast og trúir, þá hlýtur syndin og afleiðing
hennar, hegningin, að verða eilíf. Sjmdin er mót-
staða gegn guði. Og vegna frjálsræðis mannsins
getur sú mótstaða orðið eins langvinn og hin ódauð-
lega mannssál lifir. Syndin er brot. Og stærð henn-
ar fer eptir því, móti hverjum er brotið. Að drepa
saklaust dýr er minni synd en að drepa saklausan
mann. Syndir vorar gegn öðrum mönnum eru end-
anlegar og takmarkaðar. En syndir vorar gegn
eilifum og ótakmörkuðum guði eru eilífar og ótak-
markaðar. Og allar syndir vorar eru brot gegn
guðs vilja. Þær eru þess vegna ailar í eðli sínu
eilífar og ótakmarkaðar, og hafa eilífa vansælu í för
með sjer. Ef þessu væri eigi þannig varið, þá hefði
Kristur eigi þurft að koma í heiminn. Guð hefði
eigi þurft að verða maður til þess að leysa oss frá
endanlegri synd. Holdtekning og friðþæging frels-