Aldamót - 01.01.1893, Side 155

155
þá varð hinn hnldi kærleikr guðs mannsaugunum
sýnilegr. Þá sást það, að guð hafði bæði mátt og
vilja til að slíta bönd glötunaraflsins af mannsand-
anum, leysa mannkynið, syndugt og ósjálfbjarga, úr
álögunum. Og þegar hinn einstaki maðr meðtók
Jesúm Krist fyrir sinn frelsara, samþykkti það með
frjálsræði sínu, að gefa sig undir hans vald, þá var
hann hrifinn burt undan hinni aðsígandi, yfirvofandi
glötun, og gat á þennan hátt — fyrir trúna á mann-
kvnsfrelsarann — orðið það, sem honum frá eilífu
var ætlað að verða. — Þokumyrkrið er horfið, og
fjall liins eilífa kærleika stendr þarna nú skínandi í
allri sinni dýrð.
Svona lítr þá kærleikrinn ívirkilegleikans heimi
út. En hin grunnskyggna skynsemistrú viðrkennir
ekki þennan kærleik, afneitar þeim guði, sem er
einmitt svona lagaðr kærleikr, afneitar honum, þótt
hún hafl hans sönnu mynd daglega fyrir augunum.
Það er undarlegr guð, sem hún heflr sett í staðinn
og trúir á. Hann er ekki neitt líkt þvi, er vér
samkvæmt kristindómsopinberaninni og samkvæmt
vorri eigin lífsreynslu köllum guðlegan kærleik.
Það er yfirnáttúrleg vera, sem ekkert fer eftir sín-
um eigin lögum. Það má brjóta lögmálið hans, og
það brot á hvorki að gjöra til né frá. Það er ó-
reglunnar guð, sem lætr allt fara þvert á móti sínu
eigin lögmáli, náttúrulögmálinu. Örlög hinna mann-
legu einstaklinga sýnast eftir þeirri trúarskoðan að
vera eins og segir um einn vissan hlut í gátunni:
fer í sjó og sekkr ekki, fellr í eld og brennr ekki,
dettr fyrir hamra og brotnar ekki. Það er guð,
sem dœmalaust hœgt er að komast út af við, það
er að segja fyrir mennina í andlegu tilliti. Hinar
skynlausu skepnurnar verða að gjöra sig ánœgðar