Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 114
114
nú hlutverk hins guðdómlega Frelsara mannkyns-
ins er þetta, eins og hann sjálfr segir, þá er það
hið sama eins og ef hann hefði sagt með berum
orðum, að lögmálið væri Guðs lögmál. Og hið sama
er að segja um álit hans á spádómunum, þegar hann
segist sjálfr vera uppfylling þeirra. Þetta sagði
hann líka greinilega lærisveinum sínum eptir upp-
risuna, eins og segir hjá Lúk. 24, 44: á mér átti
að rœtast allt það, sem ritað er um mig í lögmáli
Mósesar, spámönnunum og sálmunum. Hann er upp-
fylling alls gamla test. Það hlýtr þá allt að vera
guðlegt, gamla testamentið.
Hin sama afstaða Frelsarans til gamla test. sést
einnig á rœðu hans, sem lesa má i 6. kap. Jóh.
Textinn hans, sem hann leggr út af, er manna,
brauðið, sem Guð gaf Israelsmönnum á eyðimörkinni.
Hann segir hér tilheyrendum sínum frá því, að þetta
manna hafi átt að tákna sig, sem sé hið sanna brauð-
ið, er komið sé af himnum. Hitt manna hafi að eins
veitt líkamlega saðning, en þetta manna, sem hitt
átti að tákna, hann sjálfr, sé andleg fœða, til þess
að hver, sem hennar neyti, lifi eiliflega.
Viðburðir, sem segir frá í gamla test., benda þá
einnig til hans1. Hve náið er þá eJcki sambandið milli
hans og þessarar bóJcar\ Oss kemr það þess vegna
ekki neitt undarlega fyrir, þegar vér heyrum, að
Frelsarinn hafi látið sálarangist sina á krossinum
koma fram í orði einu teknu úr gamla test. »Guð
minn, guð minn, hví hefir þú yfirgefið mig!« (Matt.
27, 46) eru orð tekin úr 22. sálmi Daviðs. Og þeg-
1) Allir þættir gamla testamentisins: lögmálið, fyrirheitin,
an, renna saman í Jesú Kristi. Jesús var að öllu leyti upp-
sagí'ylling þess. Og ef því (gamla test.) er neitað, hlýtr upp-
fyllingu þess einnig að verða neitað, hvort sem maðrinn vill
það eða ekki«. (Godet: Kristelige Forsvarstaler).