Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 144

144
byggjar þessa ameríkanska meginlands, Indíanarnir,
sem kallaðir eru, hugsa fagnandi og yonglaðir á sinni
dauðastund til hinna sælu veiðiplássa, the happy
hunting grounds, sem þeim verði hleypt inn
á af hinum mikla anda, guðinum œðsta, er þeir trúa
á, undir eins og komið er yfir um. Það er kunnugt,
jhvað þessum mannflokkum hvorum fyrir sig þykir
vænst um, elska mest. Veiting þess, er þeir skoða
,-sem hin œðstu gœði, verðr fyrir þeim hinn œðsti
kærleikr, og eftir þeim kærleik skapast myndin af
guði þeim, sem þeir trúa á og tilbiðja. Skynsemis-
trúarmennirnir innan kristninnar hafa nú, eins og
auðvitað er, allt öðru vísi hugmyndir um kærlcik-
ann eða það, sem bezt og mest er í tilverunni.
Þeir hafa engar þvílíkar villimanna-eftirlanganir.
Það, sem þeir þrá og þeim þykir vænst um, liggr
að sjálfsögðu langtum ofar, og að sama skapi hlýtr
hugmynd þeirra um kærleikann og guð, enda þótt
ósönn sé, að vera svo margfalt fegurri og veglegri, —
nema náttúrlega hinna tiltölulega fáu, sem ekki trúa
á tilveru neins virkilegs kærleika, materíalist-
• anna svo kölluðu, eða hinna fullkomnu pessí-
mista, er algjörlega hafa varpað guði útbyrðis;
en um þá ætla eg hér ekki að tala. Hún er svo
glœsileg, lítr svo veglega út, hugmyndin, sem hinir
hálftrúuðu skynsemismenn gjöra sér um kærleikann
og guð, að kærleikrinn og guð, eins og hvor tveggja
samkvæmt virkilegleikanum er sýndr í opinberan
Jesú Krists, má jafuvel í fljótu bragði virðast að mun
óglœsilegii og minna tilbeiðsluverðr. Ut frá eftir-
löngunum sinum, sem eru þær sömu og hins náttúr-
/lega manns yfir höfuð, gefa þeir út lög fyrir þvi,
íhvernig kærleikrinn skuli vera, hvað af honum sé