Aldamót - 01.01.1893, Síða 108
108
í bókinni með hinu guðlega gildi. Enn fremr segir
hann: »sTcaparinn mœlti«. — Finnr það ekki hver
maðr ósjálfrátt, er hann les þetta með athygli, að
Frelsarinn hafi í raun og veru litið svo á gamla
testamentið, að orð þess hefði guðlegt dómsvald?
Að nóg sé að vita, að það bjóði eitthvað, þá sé
sjálfsögð skylda að lúta því?
Hjá Matt. 5, 21. tilfœrir Frelsarinn 5. boðorðið
eins og það stendr í 2. Mós. (20, 15), og svo hegn-
inguna, sem lögð er við því, að brjóta boðorðið,
samkvæmt 3. Mós. (24, 17). í 27. versinu tilfœrir
hann 6. boðorðið, og í 19. kap. (v. 18 og 19) 4., 5.,
6., 7. og 8. boðorðið samkvæmt 2. Mós. 20, og um
leið aðal-inntak allrar síðari lögmálstöflunnar, sam-
kvæmt 3. Mós. (19, 18). Hjá Matt. 5, 38 tilfœrir
hann endrgjaldslögmálið (lex talionis) samkvæmt 2.
Mós. 21, 24.1 I 43. versinu boðorðið um náungans
kærleikann eins og það er í 3. Mós. 19, 18; og í
33. versinu bannið gegn meinsœri eptir 3. Mós. 19.
12, og í sambandi við það boðorðið um að efna heit
sín við Drottin samkvæmt 5. Mós. 23, 23. Einnig
í 31. versinu fyrirmælin viðvíkjandi hjónaskilnaði
eptir 5. Mós. 24, 1. En samkvæmt Matt. 19, 8.
nefnir Frelsarinn þessi fyrirmæli »leyfí«. Þar er
þess getið, að Farísearnir hart viljað halda fram við
hann þvi, að þetta lagafyrirmæli Mósesar væri beint
á móti þeirri kenningu hans, að hjón mættu ekki
1) Hér er ekki að rœða um lög, sem breytni einstakl-
ingsins á að stjórnast eptir, heldr um ákyæði, sem lúta a?>
hinu borgaralega lííi. Hér er ekki hnefaréttrinn leyfðr
eða sjálfshefndin, heldr er skipað fyrir um það, að dóms-
valdið skuli láta hvern glœp fá hegningu, sem sé í réttu
hlutfalli við glœpinn sjálfan.