Aldamót - 01.01.1893, Page 20
20
inn atyrt og svo fyrirlitleg lýsingarorð eru henni
valin, að h\ersu mjög sem hjartað í gömlu Róm-
verjum kann að hafa blætt, þegar þeir sáu Vandali
mylja í smátt heimsins fegurstu listaverk, hlýtur
hjartað í brjósti trúaðra manna af vorri þjóð að vera
lostið þeim mun meiri sársauka, sem vjer elskum
guðshugmynd vora heitar en þeir elskuðu goðalíkn-
eskjur sínar.
0g þegar orð þeirra raanna, er halda eiga uppi
vörn og sókn fyrir hönd kristindómsins, þykja falla
nokkuð þungt, mega menn ekki gleyma, hvílíkur sá
villimannaháttur er, sem þeir eiga við að etja.
En þó skulum vjer ætíð nnina eptir því, að
stillingin er bezta vopnið gegn æðinu, og hið auð-
mjúka látbragð smaladrengsins vissasta fyrirheitið
um sigur yfir hinni dýrslegu drambsemi Golíats.
Tilgangur minn með fyrirlestri þessum er ekki
sá, að leggja út í andlegt einvígi við nokkurn mann.
Jeg snýmjer algjörlega til þess fólks, sem jeg þyk-
ist vita, að hafl sömu trúarskoðun og sjálfur jeg.
Jeg ætla að tala við yður, mínir kristnu tilheyrend-
ur, um heilaga ritning, og þó engan veginn alla
ritninguna og ekki heldur neina einstaka bók henn-
ar. Það eru ýms smáatriði, sem jeg ætla að draga
fram, — einmitt þau atriði, sem sifellt er verið að
klifast á af mótstöðumönnum vorum í sambandi við
grundvöll trúar vorrar.
Þeir vilja taka frá oss guðsorð. Þeir staðhæfa,
að það sje hjegilja, að til sje nokkurt guðs orð.
Það, sem vjer nefnum guðs orð, heilaga ritning,
segja þeir sje ljót bók, og sú guðshugmynd, sem
þar er haldið fram, segja þeir sje hryllileg, — al-