Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 65

65
fötin úr sauðskinni, en húfan úr hundsskinni. Þeir
voru opt neyddir til að neyta sterkra drykkja, þang-
að til þeir voru viti sínu fjær, og átti það að vera
til viðvörunar tyrir hinn göfugborna æskulýð Spart-
verja. Þegar þeim fjölgaði um of, var þeim slátrað
eins og fjenaði með óttalegri grimmd. Eitt sinn
höfðu þrælar barizt af hreysti mikilli í orustu nokk-
urri; voru þá 2000 þeirra kallaðir fram og lofað
fullkomnu frelsi, en brytjaðir tilfinningarlaust niður,
þangað til enginn stóð eptir.
Eitt af því, sem ber sterkastan vott um guðdóm-
legt gildi gamla testamentisins, er því einmitt Móse-
lögmál. Eins og gull af eiri ber það af aliri ann-
arri löggjöf, er menn þekkja frá hinum elztu tímum.
Það verður aldrei unnt að skýra tilorðning þess á
annan hátt en þann, að það sje frá guði sjálfum,
eins og það segist vera. Á því hvílir öll Iöggjöf
hins menntaða heims.
Hin tíu lagaboðorð mynda kjarna þess. En
aðalefni þeirra og um leið alls lögmálsins var kær-
leikurinn til guðs og náungans. Það kenndi þjóð-
inni að elska og virða þær hæstu hugmyndir, sem
mennirnir þekkja: rjettlætið, heilagleikann og kær-
leikann.
Allt gamla testamentið bendir til frelsarans,
Móselögmál ekki sízt, með sínum mörgu fórnfær-
ingum. Á þessum dýrafórnum hneykslast vantrúin
svo sem að sjálfsögðu. En hve átakanlega bentu
þær eigi til hinnar rniklu fórnar, er í fyllingu tím-
ans átti að koma í stað þeirra allra? Sá sem fórn-
færði, leiddi dýrið sjálfur fram, lagði hönd sína á
höfuð þess, játaði sína synd og rjeð svo dýrinu
bana með eigin hendi. Þannig lærðu menn að flýja
5