Aldamót - 01.01.1893, Síða 15
15
að sjá guð, sökum þessarar blindni sinnar, neitar
hann, að nokkrum öðrum sje unnt að sjá hann.
Vjer skulum því eigi óttast, þótt hin hœrri lcritik,
vantrúaðir vísindamenn, taii hróðuglega um það, að
nú sje þeir búnir að fella gamla testamentið úr gildi
með rannsóknum sínum. Það er svo langt frá því,
að nokkur tilhæfa sje í því. Þeir eru engu nær
því nú en fyrir mörgum öldum síðan.
En vjer megum samt ekki gleyma þvi, að vjer
eigum þessum vantrúuðu vísindamönnum mjög raik-
ið að þakka. Á sinn hátt hafa þeir verið þjónar
og erindsrekar þess lávarðar, er þeir hafa neitað
og ætlað að útrýma úr hjörtum annara manna. Þeir
hafa vakið upp heilan her af trúuðum vísindamönn-
um, sem með öllum vopnum þekkingarinnar hafa
mætt á vígvellinum og barizt fyrir trúna og sann-
leikann. Með ógurlegum hroka er opt gefið í skyn,
að þekkingin sje öll vantrúarinnar megin, — að orð
hinna trúuðu vísindamanna sjeu ljett á vogarskál-
inni, þekking þeirra standi hinna svo mikið á baki.
En sliku trúa einungis þeir, sem ekki þekkja neitt
til hinna vísindaiegu bókmennta kirkjunnar.
Jeg hefi leitt athygli tilheyranda minna að þess-
ari grein vantrúarinnar, af því andstæðingar kirkj-
unnar vitna sífellt til vísindanna, þegar þeir eru að
rífa niður trú manna á heilagleik biblíunnar. Það
er þá nauðsynlegt að vita, hvaða vísindi það eru,
sem þeir eiga við, og hvers konar vísindamenn það
eru, sem gjörzt hafa heimildarmenn þeirra
Hin sönnu vísindi þarf kirkjan aldrei að óttast.
Og starf hinna sönnu vísindamanna verður ætíð á,’
endanum til að staðfesta sannindi trúarinnar, en