Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 122

122
ið. Ekki neitt svipað þvf. Miklu fremr sýnir allr
vitnisburðr hans það mótmælalaust, að hann bar
ekki að eins virðingu fyrir gamla test. sem merki-
legri bók, heldr bar hann virðingu fyrir þvi sem
helgri bók, sem guðs orði, sem opinberaði guðs heil-
aga og kærleiksríka vilja. Það sést líka, að hann
krefst þess af lærisveinum sínum, að þeir beri hina
sömu virðingu fyrir garala test., að það sé þeim helg
bók, í sannleika guðs ord, sem þeir trúi og breyti
eptir. — En Frelsarinn hefir líklega haft ógötugri
hugmynd um Guð heldr en mennirnir hjá oss hafa,
sem virða svo lítils gamla test.! Honum hefir sjált-
sagt verið minna annt um heiðr Guðs en þeim er!
Það getr ekki neinn efi leikið á því, að hann hefir
elskað minna sannleikann, Frelsarinn, en þessir
menn! Og áhrifin, sem þeir hafa á lærisveina sína,
eru þau ekki vitanlega miklu betri en áhrifln, sem
Frelsarinn hefir ávallt haft á þá, sem í sannleika
hafa verið lærisveinar hans! Það hlýtr að vera
dœmalaus fásinna af oss, sem trúum á Frelsarann,
og erum lærisveinar hans, að vér skulum ekki yflr-
gefa hann, og trúa á þá, þessa menn, og gerast
lærisveinar þeirra, að vér skulum ekki allir beygja
kné fyrir vantrúaroflátungnum hjá oss og þegn-
skyldugast hlýða hverri þeirri skipun, sem hann iætr
út ganga til vor! Hann er reistr úr stuðlabergi
sannleikans, stallrinn, sem þetta goðið hjá oss hefir
setzt á! Þeir eru svo traustir og svo yndislegir,
foetrnir, sem hann spigsporar á vor á meðal, van-
trúaroflátungrinn íslenzki! Eða hvað finnst yðr?
Þegar vér nú með athygli og hjátrúarlaust —
vantrúin er hjátrúarfull — virðum fvrir oss staðina,
sem tilfœrðir hafa verið, vitnisburð Frelsarans um