Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 138
138
nú sést það greinilega, að það er ekki nein skýja-
mynd, þetta, sem þarna ber við himininn. Skýjunum
öllum er nú svift frá. Og þarna stendr fjallakonungr
Islands í allri sinni tign. Guði sélof fyrir það, að nú,
enn þá einu sinni á æfi minni, sé eg ísland og heilsa
fyrst af öllu fjallinu, sem þar rís hæst mót himni!
Eg sagði áðan, að kærleikrinn, eða þetta, sem
mest er í heimi, væri viðrkenndr af öllum, hvað
sem annars bæri á milli í skoðunum þeirra. Þetta
mátti virðast meira en lítið gleðiefni. En nú kemr
nokkuð til skoðunar, sem dregr úr því ákaflega mik-
ið. Það er að eins í orði kveðnu, að fjöldi fólks
viðrkennir kærleikann. Það, sem sumir menn trúa
á sem kærleikann, er alls ekki til í virkilegleikanum.
Þeir tigna og elska og tilbiðja kærleik, sem ekki er
til. Hinn virkilegi kærleikr er eins og fjallið mikla,
sem jeg var að tala um, óhreifanlegt, rótfast, risa-
vaxið, himinhátt eilífðarbjarg. Hann stendr ávallt í
stað, breytist aldrei, bilar aldrei, verðr stundum ósýni-
legr, eins og jökullinn, er hann hylst í skýinu eða
þokunni, en kemr æflnlega fram aftr samr og jafn,
háðr sínu óbreytanlega guðlega lögmáli í gegnum ald-
irnar, í sinni makalausu tign. Kærleikrinn er eins
og dauðinn, að því leyti, að hann fer ekkert eftir
þvi, hvort mönnum líkar vel eðr illa. Það er ekki
til neins, að maðrinn reyni að umskapa hann eða
móta hann eptir því, sem honum finnst hann ætti
að vera eða hann heimtar að hann sé. Hann heldr
sínu óbreytanlega guðlega eðli, hvað sem maðrinn
segir. Það fær enginn þokað honum úr þeim guð-
legu sporum, sem hann stendr í og hefir staðið um
alla eilífð, — ekki fremr en nokkur mannskraftr þok-
ar Öræfajökli úr stað eða flytr ísland i heild sinni