Aldamót - 01.01.1893, Síða 143
143
fegrsta gróðri, ljómandi og angandi blómum allt upp
á topp, — það er ekki til. Það er ský, en ekkert
fjall, Ijómandi, skínandi, töfrandi ský með hinum
dýrðlegustu litbrejTtingum, brosandi, blikandi, himn-
eskt, guðlega útlítandi ský, — en að eins ský.
Guð náði mannssálina, þegar sá kærleikr, sem.
hún mœnir til og trúir á, er tómt ský!
Eg má nú víst til að hætta um hrið að tala f
líkingum, ef það á til tulls að verða skiljanlegt,
hvað eg er að fara. 0g skal eg þá tafarlaust koma
að því, hver vera muni aðal-orsökin til þess, að
áhangendr hinna ýmsu náttúrlegu trúarbragða
heimsins, að hinni margbreytilegu skynsemistrú með-
talinni, hafa svo sundrleitar og öfugar hugmyndir
um guð, eðli hans og eiginlegleika. Orsökin er
vafalaust fremr öllu öðru sú, að svo mikið ber á
milli í ímyndunum þessara sömu manna um það,
hvað kærleikrinn sé, eða hverja eiginleika þeir eigna
því andlega afli, sem mest og máttugast og bezt er
af öllum öflum tilverunnar. Eftir því, hvaða hug-
mynd þeir hafa um kærleikann, hinn fullkomna,
œðsta kærleik, verðr myndin af guði þeim, er þeir
trúa á. Ur því að guð er kærleikrinn, eins og
kristindómrinn kennir og eins og almennt er játað
einnig fyrir utan söfnuð kristinna manna, þá hlýtr
það, hverju menn trúa um kærleikann, hvað menn
leggja í hugmynd kærleikans, að ráða þvi, hvernig
sú mynd af guði verðr, sem þessir sömu menn trúa
á. Eskimóarnir á Grœnlandi eiga, jafnvel eftir að
þeir hafa tekið kristna trú, undr örðugt með að losa
sig við þá hugsan, að þeir muni i öðru lífi fá að
vera í góðri og fengsælli selaveiði-stöð. Og frum-