Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 16

16
ekki til að hrekja þau. Svo hefur það verið og svo
muu það verða.
En það er orðin tízka nú á dögum, að kenna
allt við vísindi. Þegar einhver finnur til þess, að
hann hefur ljeleg gögn máli sínu til varnar, leit-
ast hann stundum við að komast úr þeim klípum
með því borginmannlega að staðhæfa, að vísindin
sjeu sín megin; það sje því óþarfi, að fara fleirum
orðum um það mál. Svona fara andstæðingar kirkj-
unnar meðal vor hvað eptir annað að ráði sínu og
þykjast með þessu móti hafa unnið auðveldan sigur.
Þeir tala mest um vísindin meðal vor, sem
minnsta hugmynd hafa um þau. Hálfmenntað og
-alls ómenntað fólk blaðrar um visindi hvað í kapp
við annað. Það er naumast til svo ógöfug hugmynd,
að menn vilji ekki á einhvern hátt hnýta henni apt-
an í visindin. Þau eru í meðvitund þessa fólksorðin
eins konar múlasni, sem öllu rusli má demba upp
á, hverju nafni sem það nefnist. Aldrei kemur þetta
fram á ógeðslegra hátt en þegar vantrúin í ljótustu
mynd sinni afsakar guðlast sitt með vísindunum.
Þjóð vor stendur nú uppi í baráttu um máiefni
kristindómsins, sem í núverandi mynd sinni er ný-
lega hafin. Allar likur eru til þess, að barátta þessi
muni harðna og að fyrir henni muni hin veika og
veigalitla þjóðlífsbygging vor skjálfa, áður drottinn
lætur því ofviðri slota. En sá drottinn, sem opt
lætur svo sterka storma geisa yfir hið and-
lega líf þjóðarinnar, að fjöllin tætast sundur
og klettarnir stökkva í mola, — hann, sem opt
lætur bæði jarðskjálpta og eld af himni gjöra veg
sinn breiðan og brautirnar beinar, lætur optast á
eptir hægan og bliðan vindblæ koma, og þá er hann