Aldamót - 01.01.1893, Side 137

137
aftr á ný sem kærleikrinn, mœna biðjandi augum
eftir þvi, að dimmunni létti upp og kærleikrinn,
mildr og sólbjartr, varpi af sér þokuhjúpinum. —
Af þessu öllu á biðin mín eftir því að fá að sjá
hinn mikla jökul athjúpaðan, þá er eg var staddr
þarna á hafinu út af strönd Islands, að vera mér
ógleymanleg eftirmynd. Biðin sú þar á hafinu stóð
ekki nema tiltölulega mjög stutta stund. En eftir
hinu hefir stundum orðið að biða hræðilega lengi,
að hinn guðlegi kærleikr, sem horfinn var á bak
við ský mótlætisins, kœmi fram á ný í sinni him-
nesku dýrð.
Eg er búinn að segja frá því, að hinn mikli
jökultindr hafi komið fram úr þokunni og lofað mér
að sjá sig eftir nokkra bið. En stundarkorn eftir að
jökullinn var farinn að sýna sig, gægjast út úr sín-
um dularklæðum, var eg í algjörri óvissu um það,
hvort þetta væri i raun og veru jökullinn sjálfr ell-
egar að eins einn partr af skýkufli þeim, er hana
allt til þessa hafði verið hjúpaðr í, því litrinn á
hvorum tveggja, jöklinum og dularkuflinum hans,
var nálega hinn sami álengdar til að sjá. Hvít,
jökullituð, stálgrá bunga reis upp í sjóndeildarhringn-
um upp frá haffletinum, fyrst eins og dálítiil ullar-
hnoðri, en síðan eins og stórkostlegr ullarbyngr.
Var þetta fjallið, jökullinn mikli, hæsti minnisvarð-
inn, sem náttúran hefir reist sér í landinu? Var
þetta virkilega Oræfajökull ? Eða var þetta að eins
ský, þokan frá hafinu búin að taka á sig þessa
einkennilegu mynd? Jú, það er víst jökullinn. Það
mótar fyrir svörtum hamragjánum rétt fyrir neðan
hinn hvíta snjóhött efst uppi. En það geta líka
verið ýmislega löguð, undarlega samvaxin ský. Nei,