Aldamót - 01.01.1893, Page 82

82
vera endar. Þannig verður að síðustu að eins eitt
ríki, sælustaðurinn, himnaríki. Yansælustaðurinn,
helvíti, líður undir lok, þvi fyrirdæmdir verða um
síðir að engu.
Öll þessi neitun á ódauðleik sálarinnar er gagn-
stæð almennri ódauðleikatrú allra þjóða. Skynsemi
vor og guðs opinberaða orð boðar með einum rómi
öllum mönnum þá kenning, að sálin er ódauðleg.
Og um þetta eru allir sannir heimsspekingar á einu
máli, hvort sem þeir eru kristnir eða ekki kristnir.
Með því að enginn ágreiningur hefur átt sjer stað
í kirkjufjelagi voru um þetta atriði, þá ætla jeg eigi
í dag að tala meira um það.
Hinn vegurinn til að neita því, að eilíf vansœla
sje til, er þessi: Ailir menn verða að síðusta sálu-
hólpnir, hvort sem þeir trúa á Krist eða hafna Kristi,
hvort sem þeir breyta vel eða illa í þessu lífl. Guð
lætur engan verða eilífiega vansælan, hvernig sem
trú eða breytni hans er varið hjer á jörðunni. Eilíf
vansæla er alls eigi til. Hún er ósamkvæm vizku,
rjettlæti, almætti og kærleika guðs. Þetta er kenn-
ing Unítara og ýmsra annara, sem standa fyrir ut-
an kristna kirkju. Þessi kenning hefur vakið sundr-
ung í kirkjufjelagi voru. Og þess vegna ætla jeg í
dag sjerstaklega að tala um þetta atriði og sýna
fram á, ad eilíf vansœla sje til. Það er: svo fram-
arlega sem maðurinn eigi iðrast synda sinna og
trúir á Krist, þá verður hann eilíflega vansæll.
Guð skapaði vora fyrstu foreldra saklausa og
syndlausa. Hann skapaði þau til lífs og sælu. Og
hann gaf þeim ódauðlega sál. En í hverju er sæl-
an fólgin? Hún er eigi fólgin i því, að hafa hið góða
sem meðskapaða náttúruhvöt. En hún er fólgin í