Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 40
40
inu upprætti fyrir yður, eins munuð þjer farast, af
því þjer ekki vilduð hlýða vilja drottins yðar guðs*.1
Og enn er þannig að orði komizt: »Því drottinn,
þinn guð, út rekur þessar þjóðir fyrir þig vegna
þeirra eigin guðleysis«.2
Et til vill mundi nú einhver vilja svara, að
drottni hefði vissulega verið unnt að láta rjettláta
begning sína koma niður á þjóðum þessum á ein-
hvern annan og mildari hátt en þann, að láta þær
falla i blóðugum bardögum. En hver af mannanna
sonum er til þess fær, að ganga í rjett við drottin
og segja: »Þessa hegningaraðf'erð mátt þú ekki við-
hafa, beldur hina?« Vissulega hefði drottni verið
unnt, að láta einhverjar byltingar í náttúrunni tor-
tima þjóðum þessum, eins og hinum seku borgum,
Sódóma og Gómorra. En er ekki efunarmál, hvort
sá dauðdaginn hefði á nokkurn hátt verið mildari?
Það er að sönnu óttalegt, að láta líf sitt í hernaði,
en optast mun sá dauðdagi kvalaminni og þjáning-
arnar styttri en þeirra manna, sem deyja náttúrleg-
um dauða í eigin hvílu sinni.
Sá guð, sem vald heíir á lífi og dauða, hlýtur
að ráða því, á hvern hátt hann lætur bæði einstakl-
inga og þjóðir enda líf sitt. Ef hann var rjettlát-
ur, þegar hann sagði, að hegning syndarinnar skyldi
vera dauðinn, er hann vissulega jafnrjettlátur í hverri
mynd, sem hann lætur dauðann birtast. Mun hann
ekki bezt geta dæmt um þyngd sektarinnar í hverju
einstöku tiifelli? Mun hann ekki færastur til að
láta hegninguna ætíð vera í rjettu hlutfalli við sekt-
ina? Mun ekki rjettlæti hans vera á jafn-háu stigi,
1) 5. Mós. 8, 19, 20. —
2) 6. Mós. 9, 5.