Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 136

136
komin, að hann myndi mér sýnilegr á undan öllu
öðru af Islandi. Það var inndæl stund, þessi, er eg
horfði í áttina til hinnar kæru huldu strandar og
vakti með spenntum hug og opnum augum yfir því,
að þetta mikla fjall kœmi, sólbjart og skínandi,
fram úr þokunni. Eg var á milli vonar og ótta —
vonarinnar um, að fjallið leyfði mér að sjá sig, og ótt-
ans fyrir þvi, að það héldi sér huldu í sínum þokuhjúpi.
Ef þér gleymið því ekki, að eg læt þetta hæsta ís-
lenzka fjall, sem til er, vera ímynd þess, sem mest
og bezt er i heimi, kærleikans, þá skiljið þér, að
hin eftirvæntingarfulla bið míu úti í reginhafinu
eftir því að fjallið mikla kœmi fram úr þokunni,
hlýtr líka að geta táknað nokkuð mikið. Það slær
stundum þoku yfir mann á sjóferð lífsins, eða þó að
ef til vill kunni að vera nokkurn veginn fullkomin
dagsbirta yfir manni og spölkorn út frá manni, þar
sem maðr er staddr á þeirri sjóferð, þá rís upp
dimm þoka eða svart ský í hinum andlega sjóndeild-
arhring beint fram undan manni, sem innan lengri
eða skemmri tima bannar alla andlega Jandsýn,
byrgir fyrir mannssálinni þetta inndælasta og mesta
í tilverunni, sem fjallið er fyrir mér eftirmynd af.
Eg á við það, þegar eitthvert þungt mótlæti steðjar
að, einhver kveljandi kross er kominn inn í manns
eigin æfisögu, og trúin á hinn eilífa kærleik, þann
guð, sem er kærleikrinn, út af þeirri miklu reynslu
er biluð orðin, eins og fugl í sárum, sem misst hefir
allar flugfjaðrirnar og þar með máttinn til að lyfta
sér upp frá jörðinni. Á slíkum stundum eða tíma-
bilum æfinnar er eigi annað unnt að gjöra en að
bíða — á milli vonar og ótta — eftir því, að hinn
almáttugi, óransakanlegi, óskiljanlegi guð birtist