Aldamót - 01.01.1893, Page 153

153
sama, fólgin í því, að lífið hættir að vera til. Þeg-
ar náttúrulífið glatast, þá er sú glötun fólgin í þvi,
að það líf er eigi framar til. Það er gjört út af við
það. Og þegar hið andlega líf misterst eða glatast,
þá ætti sú glötun að vera fólgin í því, að einstak-
lingrinn, sem það líf á, missir tilveru sína, deyr al-
gjörlega út. En kristindómrinn kennir ekki neitt
slíkt. Sú glötun, sem hann talar um, er þvert á.
móti fólgin í því, að tilvera einstaklingsins hættir
aldrei, en hann hefir misst mögulegleikann til að ná
sinni ákvörðun, verða sæll og fullkominn, og er fyr-
ir bragðið orðion eilíflega vansæll. Svona er sú
glötun, sem kristindómsopinberanin sýnir með svo
svörtum og œgilegum dráttum, og það er þó nokk-
uð annað en glötunin náttúrulífsins, þar sem lífinu
er gjörsamlega sópað burt úr tilverunni, einstakl-
ingrinn deyr út fyrir alla eilífð. Við þessari mót-
báru býst eg einmitt gegn undangengnum ályktun-
um minum. En hún er auðhrakin, sú mótbára.
Glötun náttúrulífsins getr samkvæmt þess eigin eðli
ekki verið fólgin í neinu öðru en því, að það deyf
út, hætti að vera til. En glötun hins andlega lifs
hlýtr að vera öðruvísi, svo mikið öðruvisi sem það’
lit í eðli sínu er öðruvísu en lífið í náttúrunni. And-
legt líf getr samkvæmt eðli sínu aldrei hætt að
vera lif eftir að það eitt sinn er skapað. Einstakl-
ingrinn, sem það lif á, getr í andlegu tilliti aldrei
hætt að vera til. Og glötun þess lifs eða eiganda
þess hlýtr þá einmitt að vera fólgin í því, að mögu-
legleikinn upphaflegi til fullkomnunar og sælu er
orðinn að engu, eiliflega út dáinn. Og er þá sýnt,
að skynsemin neyðist til að viðrkenna niðrstöðu þá
glötuninni viðvíkjandi, sem vér að framan höfum