Aldamót - 01.01.1893, Page 117
117
lögmálsins líða undir lok, unz því öllu er fullnœgt®.
Væri nokkurt vit í því að tala svona, ef uppruni
lögmálsins væri að eins mannlegr? Er ekki með
öðrum eins orðum og þessum greinilega bent til hins
guðlega uppruna lögmálsins? Þess vegna býðr hann
líka lærisveinum sinum að hlýða öllu þvl, sem skript-
lærðir og Farísear bjóði þeim, þeir, sem sitji á »Móses
stóli«, o: kenni lögmálið. Og þegar Frelsarinn segir
hjá Jóh. 15, 25: »grein þessi í lögmáli þeirra hlýtr
að rœtastc, þá vitnar hann til greínar í 69. sálmi
(v. 5.). Kallar hann hér gamla test. sem heild lög-
mál, vegna þess að það allt opinberar guðs vilja.
Þess vegna hlýtr það að rœtast. Og hjá Jóh. 13, 18
segir hann: »ritningin verðr að rœtast«, þótt hann
vitni hér að eins til greinar í einum sálminum (41,
10). En hún stendr í ritningunni. Og ritningin verðr
að rœtast, vitanlega vegna þess, að hún er guðs orð.
Páskadaginn eptir upprisu sína sýndi Frelsarinn læri-
sveinunum, sem voru á ferðinni til Emaus, fram á,
hvernig ritningin hefði rœtzt á sér. Þá fór hann í
gegn um ritninguna, gamla test., og »út lagði fyrir
þeim allt það, er hljóðaði um hann«. En rétt áðr
var hann búinn að ávíta þá: »ó, þér heimskir og
tregir í hjarta til að trúa öllu því, sem spámenn-
irnir hafa sagt« (Lúk. 24, 25—27). Þessi vantrú
þeirra á »ritningunni« var orsökin til vantrúar þeirra
á upprisu Frelsarans. Getum vér nú skilið í öðrura
eins ávítum af hálfu Frelsarans, ef gamla test. væri
að eins mannlegt orð? En þær verða undr skiljan-
legar, ávíturnar, þegar vér minnumst þess, að
gamla test. var í augum Frelsarans guðs orð. — Og
hvílík synd það er, að trúa ekki orði gamla test.,
gefr einnig að skilja af dœmisögunni um hinn ríka