Aldamót - 01.01.1893, Qupperneq 30

30
að litlu leyti, þegar hin langa kauplausa þrælavinna
þeirra er tekin til greina1.
Svona er nú málstaður vantrúarinnar góður í
þessu atriði.
Eitt sinn2 heimsækir Jósafat, konungurinn í
í Júda, Akab, konunginn í Israelsríki, og fara þeir
að tala mn hernað sín á milli. Akab biður þá Jósa-
fat að leggja út í hernað með sjer gegn konungin-
um í Sýrlandi. Tekur Jósafat því vel, en segir, ab
þá verði hann samt að komast eptir, hvort þetta sje-
vilji drottins. Þá kallar Akab, konungurinn í ísra-
elsriki, spámenn sína alla saman, og voru þeir ekki
færri en 400 manns. Spurði hann þá, hvort hann
ætti að leggja út í hernað þennan, og svöruðu þeir
allir einum munni: «Far þú!« En ekki gjörði Jósa-
fat, Júdakonungur, sig ánægðan með þetta svar, því
hann sá, að ekki voru þetta spámenn drottins, held-
ur falsspámenn heiðinna guða, því um þetta leyti
var skurðgoðadýrkunin svo mikil í Israelsríki, að hún
hafði því sem næst útrýmt hinni sönnu guðsdýrkun,
og voru þau Akab konungur og hin spillta og illa
drottning hans völd að því. «Er hjer ekki einn
drottins spámaður, að vjer getum spurt hann?«sagði
Jósafat. Akab svarar, að þar sje að vísu einn, en
sjer sje illa við hann, hann spái sjer aldrei nema
illu einu.
Það var spámaðurinn Mika Jimlason. Fyrir á-
skorun Jósafats var hann kallaður. Sendimaðurinn,
sem fór að sækja hann, hefur verið honum veivilj-
aður, en þekkt skapferli hans. Hann sagði honum
á leiðinni, að öllum hinum öðrum spámönnum kæmi
1) Sbr. Sameiningin II. árg., bls. 124.
2} 1. Kon. 22.