Aldamót - 01.01.1893, Síða 45

45
drottinn alvaldur, hefi jeg enga þóknun á dauða
hins óguðlega, heldur, að hinn óguðlegi snúi sjer frá
sinni breytni og lifl*1. »Hjá þjer finnur hinn föður-
lausi miskunn«2. Þessi miskunnsemi drottins nær
einnig til heiðingjanna. »Og mig skyldi ekki taka
sárt til Ninive, hinnar miklu borgar, í hverri að
eru miklu meira en hundrað og tuttugu þúsundir
manna, er ekki þekkja hægri hönd sína frá hinni
vinstri, og þar með fjöldi dýra«.3 »Drottinn er góð-
ur við alla og hans miskunnsemi nær til allra hans
verka«.4
Grildi gamla testamentisins verður því aldrei
hrundið með því að staðhæfa, að sú guðshugmynd,
sem þar er haidið fram, sje svo ljót og lág. Hún
er miklu fremur svo óumræðilega há og íögur og
dýrðleg, svo langt um göfugri en nokkur guðshug-
mynd, sem mennirnir hafa sjálfir skapað sjer, að
hin eina skynsamlega skýring er og hlýtur ætfð að
verða sú, að þannig hafi guð sjálfur opinberað sig
fyrir hinum helgu mönnum, — að guðshugmynd
gamla testamentisins sje innblásin af guði sjálfum.
Þá er saga Jakobs, forföður Gyðinga, opt tekin
fyrir af vantrúuðum mönnum, er þeir vilja gjöra
gys að gamla testamentinu og setja það á borð með
þjóðsögum og æfintýrum.
Vjer höfum þá fyrir oss, bræðurna Jakob og
Esaú. Jakob finnur snemma náð fyrir augum drott-
ins; hann var hlýðinn sonur og móður sinni eptir-
1) Esek. 33, 11.
2) Hós. 14, 4.
3) Jónas 4, 11.
4) Sálm. 146, 9.