Aldamót - 01.01.1893, Side 148

148
dýrið það eða það, hefir í sér meðskapaðan mögulegleik
til að ná vissurn, ákveðnum þroska, fullkomlegleika,
aldri o. s. frv. Og að því er til dýrsins kemr, þá
er það auk þess augsýnilega skapað til þess að hafa
meiri eða minni nautn, einskonar sælu, upp úr lífinu.
En hversu undarlega mikið er það af hinu fyrnefnda
lífi, vaxtalífinu, jurtaríkinu, sem sópað er burt úr
tilverunni áðr en það hefir náð sinni ákvörðun! Og
hversu hræðilega mikið af dýralifinu er deytt löngu
löngu fyrir tímann, sem það sýnist hafa rétt til að ná !
Hugsið um frœkornin til hinna óteljandi jurta eða
trjáa, sem aldrei ná lengra en það að verða frœkorn
með frjóanga lífsins innan í sér. Lítið til dýralífs-
ins, hvernig það einatt er gjört að engu óðar en
það með öllum sínum margbreytilega, dásamlega
lífsmögulegleika, er orðið til. Og lítið hærra, lítið
á mannlífið: Milíónir barna, með allri sinni óend-
anlegu ákvörðun til þess að lifa og njóta lífsins og
gjöra lieiminum gagn, nýfœddar eða ófœddar eru
teknar burt af dauðanum. Maðr sér ekki neinn
kærleik ráðandi í slíkum óskiljanlegum, undarlegum,
hræðilegum örlögum. Og samt hlýtr í öllu þessu
að vera guðlegr kærleikr, þó að hann sé á huldu
fyrir augum dauðlegs manns. Svona kemr þá kær-
leikrinn fram, eða, ef eg á heldr að orða það öðru
vísi, svona stjórnar guð kærleikans þessari lifstil-
veru náttúrunnar. Og er þá anðsætt fyrir þeim,
sem trúa á slíkan guð, hinn eina guð, sem til er, í
hverju kærleikrinn, að því er snertir þetta jarð-
neska líf, er fólginn. Hann er fólginn í því, að í
hvert einstakt líf er lagðr niðr ákveðinn möguleg-
leikr til að verði svo eða svo mikið, ná vissum full-
komlegleik; en svo getr hið niðrbrjótandi náttúru-