Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1961, Qupperneq 9

9
óhagkvæma gerð í votheyinu, smjörsýru og stækju, þess
vegna ber að varast, ef unnt er, að setja í vothey regnvott
eða döggvott gras, en það verður að játa, að einmitt á Is-
landi getur verið örðugt að uppfylla þetta skilyrði, því auð-
vitað er þörfin fyrir votheysverkun brýnust í vætutíð, þegar
erfitt er að ná vatni úr Iieyinu. I Danmörku hefur fengizt
ágætur árangur af því að þurrka nýslegið gras í einn dag
áður en það er tekið til votheysgerðar. Þurrefnið í grasinu
er þá urn 25—35%. Við þetta þurrefnismagn má jafnvel
verka erfiðan gróður í votheyi án íblöndunar. Aðferð þessi
krefst þó aukavinnu, samanborið við það að nota vagnsláttu-
vél, og getur auk þess, jafnvel við danskar aðstæður, verið
ótrygg. Þessir ókostir koma vafalaust enn meira til greina á
íslandi, þar sem forþurrkun gróðursins varla verður notuð
að neinu ráði.
Fyrir ísland hefur dönsk sérstaða að sjálfsögðu lítið gildi.
Þó má geta þess, að nú súrsast rófnakálið nær alls staðar í
Danmörku án íblöndunar, síðan farið var að saxa það í
geymslurnar. Áður var það súrsað ósaxð og A. I. V. sýra þá
notuð til íblöndunar. Að sama marki er nú stefnt við vot-
heysgerð úr grasi. Það er nú hvarvetna saxað, en þar liefur
smáramagnið veruleg áhrif. Sé gengið út frá beztu aðferð
við votheysgerðina, söxun, hraðri ífyllingu og góðu fargi
(minnst 500 kg á m2), þá er forsvaranlegt að verka hreinan
grasgróður í votheyi án íblöndunar, en ef í grasinu eru
30—50% af smára eða meira, er nauðsynlegt að nota viður-
kennd íblöndunarefni, nema svo aðeins, að grasið hafi verið
hæfilega forþurrkað.
Af þessu má marka, að í Danmörku verður hver einstak-
ur bóndi að taka afstöðn til notkunar íblöndunarefna eftir
tegund gróðurs, forþurrkunarskilyrðum og annarri aðstöðu
til votheysgerðar. Rangt mat á þessum aðstæðum getur leitt
til misheppnaðs árangurs.
í Danmörku hefur, á árunum 1950—1960, verið rannsak-
að á tilraunastöðvum ríkisins hvaða íblöndunarefni hent-