Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1985, Qupperneq 63

BÓLU-HJÁLMAR ÞÝÐIR ÚR DÖNSKU
63
2 Þegar um fold ég gjöri gá
guðs hún ráðstöfun minnir á,
af jörðu kominn er hvör mann,
aftur að jörðu verður hann.
1 ég: eg, 1440.
Smávægileg ónákvæmni hér felst í því að Rachlov segir mönnum
að staldra við, en Hjálmar segir í þess stað að hver maður sé kominn
af jörðu. Ef orðið „gá“ þýðir hér „ganga“ er það vitaskuld vond
dönskusletta. Trúlegra virðist mér að það þýði „horfa“; þá er þetta
skáldleg mynd, hann horfir yfir jörðina og lætur hana minna sig á að
hún sé upphaf og endir alls lífs. Með því móti verður breyting hans til
bóta og myndin svipmeiri: menn hverfa ekki aðeins aftur til jarðar
heldur eru einnig komnir af henni.
3 Hvert Stove-Korn, hver Mulde-Plæt
Det raaber til mig: Ey forgiæt
At du est ikkun Leer og Muld,
Det ligger snart i Stov omkuld.
3 Duftið nær lít eg íjúka’ um fold
fræðir það mig: „Þú aska’ og mold,
dárlegt forðast þú dramb og skart,
dauður við leir þú blandast snart.“
3 forðast þú: forðastú, 1440.
Hér ber aftur fátt markvert á milli. Helst er að benda á að Hjálmar
segir mönnum að forðast dárlegt dramb og skart, en það er ekki í
dönskunni. Hann bætir því þarna inn heimsádeiluefni, svo sem eiga
má von á frá honum.
4 Det lille Jordens Sommer-Straa,
Naar jeg med Foden træder paa,
Det lonlig skriger: Du est Hoe,
Der visne kand, og Morgen doe.
4 Sérhvört grasstráið segir mér
sem upp af jörðu vaxið er:
„Aumur syndari, orð mín heyr,
eins og ég visnar þú og deyr.“