Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1985, Qupperneq 65

BÓLU-HJÁLMAR ÞÝÐIR ÚR DÖNSKU
65
7 I Luíten, naar jeg bliver vaer
Den Fugl, som ílyver læt og snar,
Saa lærer han, at jeg far bort
Til Doden, som jeg floy alt fort.
7 Fuglinn um loftið líður snar,
lætur mér eftir þetta svar:
„Allt eins fjörvængir, utan töf
óðum þér svifa fram í gröf.“
Hér sýnist Hjálmar gera sams konar breytingu og í næstu tveim
erindum á undan. í stað þess að í danska sálminum er einungis
dregin líking af hröðu ílugi fugla við hraða ferð manna til grafar, þá
lætur hann fuglinn ávarpa sig og minna sig á þennan sannleika. Petta
er því þriðja persónugervingin í röð sem hann bætir inn í verkið.
8 Hver Aften-Soel, som undergaaer,
Den pæger paa mit Lives Aar
At Dedens Aften stunder til,
Veed ey naar Gud mig kalde vil.
8 Hnígandi sól í saltan beð
svo fær að aftni við mig téð:
„Þenk, maður, ævikvöld þitt kalt
kemur — fyrir því ugga skalt.“
Hér er notuð alkunn líking á lífinu við sólargang og sólsetri við
dauðann. Rachlov lætur sólina minna sig á að líkt 'og hún renni til
viðar að kvöldi, eins líði á daginn í lífi hans og dauðinn nálgist. Vera
má að það séu áhrif frá íslensku náttúrufari að Hjálmar lætur sólina
setjast í sjóinn, en það gerir Rachlov ekki; sævarsólarlag er þó líklega
til þess fallið að vekja hugljúfari og fegurri mynd í hugum íslenskra
lesenda en sólsetur yfir fastalandi, svo að trúlega er þessi breyting
með ráðum gerð hjá Hjálmari. Þá eykur hann hér fjórðu persónu-
gervingunni í röð inn í verkið, er hann lætur hnígandi sólina ávarpa
sig, í stað þess að láta hana einungis minna sig á dauðann líkt og
Rachlov gerir.
5