Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1990, Blaðsíða 8

8
ANDRÉS BJÖRNSSON
sýnilega íjölvís maður. Við ræddum meðal annars um kennslu í
norrænum fræðum í Uppsölum og um þig. Um þetta töluðum við
oft og lengi, og eg fann hann var allar götur reiðubúinn að leggja
sitt af mörkum til að koma á fót sem fyrst mætti verða prófessors-
stöðu í Uppsölum í fornnorrænu eða fornsænsku. - Heitið skiptir
mig engu og þig varla heldur, aðeins að málið nái fram að ganga -
og persóna þín, hölt (sic) og viðfelldin, megi sitja þennan kennslu-
stól. Hann lét ennfremur nokkur fleiri orð falla, sem mér leyfist
ekki að hafa eftir, það eitt get eg sagt, að þau snerust ekki gegn þér.
Eg sá hann aftur síðar í miðdegisverði í Kristjaníu og endurtók í
eitt skipti enn mitt cæterum censeo [auk þess legg eg til], árangurinn
mun tíminn leiða í ljós. I Kristjaníu hitti eg auðvitað líka „forn-
norska“ hópinn. Hann jós auðvitað yfir mig sínum fornnorsku
kenningum og bjóst víst við harðvítugri andstöðu! en varð fyrir
vonbrigðum, því að eg tjáði þeim, að mig skipti hreint engu, hvað
þeir kölluðu fornmálið á Norðurlöndum. Þá urðu þeir líka reiðir,
— sem minnti mig á kunna skrýtlu um Kaupmannahafnarslátrar-
ann Stauning, sem mælti við hásetann á danskránni um leið og
hann lét hattinn sinn detta: „Ef þú tekur ekki hattinn minn upp,
verðurðu laminn, og ef þú tekur hann upp, verðurðu líka laminn,
— veldu nú!“
Þegar eg því sagði Keyser prófessori og Lange ríkisskjalaverði -
báðir eru reyndar vöskustu menn - að mér lægi í léttu rúmi, hver
nafngiftin yrði og eg vildi helzt, að Norðmennirnir kölluðu þetta
gamla mál fornnorsku, Svíar fornsænsku og Danir forndönsku,
því þá væri eg viss um, að í þessum þremur ríkjum yrði eitthvað
aðhafzt, þegar allir litu svo á, að þeir ættu krógann, þá fékk eg það
svar, að eg væri einn þessara dönsku ,.hlutdrægnissmiða“, sem
lúrti ekki urn sannleikann sjálfan, heldur einungis ákveðinn
hagkvæmnistilgang. Þessu svaraði eg svo við almenna kæti við-
staddra að minna á dóm Salómons konungs yfir mæðrunum
tveimur, sem stríddu um sama barnið; annars var eg glaðvær og
spakur andspænis hinni norsku ákefð, og jafnvel P.A. Munch gat
ekki raskað geðró minni. Þetta liljóta að vera áhrif af gleðinni og
hlýjunni frá Uppsölum og þeim góða hugblæ, sem þar ríkti rneðal
allra.
Jæja, gamli vinur. Lifðu heill! Berðu kveðju öllunr, sem muna
mig og tak sjálfur hjartanlegri kveðju frá Brynjúlfssyni, Gíslasyni,
Sigurðssyni, Gjödwad karlinunr og sér í lagi þínum einlæga
Grími Thomsen