Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1990, Blaðsíða 25

TVENNAR SMÍÐALÝSINGAR
25
við Forna þenna ok bað sýna sér trét, ok svá gerðu þeir. Konungr leit á
trét ok steig á í einhverjum stað ok mælti: „Höggi hér í sundr.“ Ok svá var
gört, en er þat var í sundr, hrökktist þar út ór einn eitrormr. Konungr
mælti: „Nú þykkjumst ek sjá, hverr Forni sjá hefir verit. Þetta hefir verið
hinn illi Óðinn. Megum vér sjá, at hann hefir ætlat, at ormr sjá skyldi
hrökkvast í gegnum skip várt, þá er vér værim í hafi, ok sökkva oss svá
öllum niðr til grunna. Nú skal þó hafa tré þetta ok hætta á guðs forsjá, at
oss dugi, því at þat er öllum Ijóst, at meira má mildi ok miskunn
allsvaldanda guðs heldr en öfund ok illska fjandans ok hans erendreka,
þeirra er um sitja ok öfunda allra manna velferð.“ Síðan lét konungr
sækja biskup ok bað hann vígja trét, sem biskup gerði, ok eftir þat gerðu
þeir kjölinn ok smíðuðu skipit. Konungr talaði: „Nú skal skipit taka nafn
af ormi þessum ok skal kalla Orm, en sakir vaxtar skipsins ok lengdar,
þykki mér hann heita mega Ormr hinn langi.“ Þar váru allir hlutir
vandaðir til -
og framhaldið síðan nær óbreytt úr Heimskringlu Snorra.
Óðinn er víðar í Ólafs sögu Tryggvasonar dreginn inn í frásögn-
ina með líkum hætti og hér, svona til að skapa andstæðurnar milli
hinna góðu og illu afla, en jafnframt er þetta atriði í lýsingunni á
smíði Ormsins til komið sem skýring og hún heldur langsótt á
nafni skipsins. Lögun skipsins ein nægði til að líkja því við langan
orm. En miðaldaguðfræðin leggst dýpra og sér í hinum lifandi
ormi fjandann sjálfan, er sökkt fái mönnum niður til grunna,
nema við honum verði séð í tæka tíð.