Morgunblaðið - 13.01.2001, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þorlákur Gísla-son fæddist í Vík
í Grindavík 11. maí
1913. Hann andaðist
á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja í Kefla-
vík 3. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Gísli Jónsson, f. 30.
október 1875 í
Rafnshúsum,
Grindavík, d. 1. des-
ember 1924, og
Kristólína Jónsdótt-
ir, f. 16. júní 1880 á
Hópi í Grindavík, d.
29. desember 1952. Systkini Þor-
láks eru: Guðjón, f. 12. apríl 1906;
Jón Marínó, f. 12. apríl 1906; Er-
lendur, f. 26. ágúst 1907; Vilborg,
f. 26. september 1908; Gunnar, f. 7.
20. desember 1940, d. 18. janúar
1990, maki Jóhannes Jónsson. 2)
Sæþór, f. 10. september 1942, maki
Fjóla Día Einarsdóttir. 3) Magnús,
f. 11. maí 1944, d. 26. desember
1999, maki 1 Ester Gísladóttir
(skildu), maki 2 Ragna Fossádal. 4)
Guðjón, f. 12. júlí 1945, maki Vikt-
oría Ketilsdóttir. 5) Halldór, f. 14.
maí 1947, maki Hildur Ketilsdótt-
ir. 6) Kristólína, f. 8. apríl 1948,
maki Guðmundur Sigurðsson. 7)
Sigurður, f. 26. maí 1949. 8) Gísli, f.
16. nóvember 1951, maki Kristín
Þ. Eyþórsdóttir. 9) Gunnar, f. 4.
janúar 1958, maki Soffía Árnadótt-
ir. Barnabörnin eru 19 og barna-
barnabörnin 22.
Þorlákur bjó alla sína ævi í Vík í
Grindavík nema síðustu sex árin í
Víðihlíð, dvalarheimili aldraðra.
Hann stundaði sjó framan af, síðan
vörubifreiðaakstur, en alla tíð var
hann bóndi og átti kindur meðan
heilsan leyfði.
Þorlákur verður jarðsunginn
frá Grindavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
desember 1909; Þor-
gerður Sigríður, f. 27.
febrúar 1911; Óskar,
f. 26. september 1914;
og Hulda Dagmar, f.
22. júní 1918. Á lífi eru
Þorgerður, Óskar og
Hulda.
Þorlákur kvæntist
Valgerði Jónsdóttur,
f. 12. júní 1917, frá
Broddadalsá í
Strandasýslu, d. 7.
september 1981. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jón Brynjólfs-
son, bóndi á Brodda-
dalsá, f. 25. júní 1875, d. 11. júlí
1940, og Guðbjörg Jónsdóttir, f.
13. júlí 1873, d. 10. desember 1952.
Þorlákur og Valgerður eignuðust
níu börn, sem eru: 1) Margrét, f.
Okkur systurnar langar að minn-
ast tengdaföður okkar, Þorláks
Gíslasonar „Láka í Vík“ eins og hann
var alltaf kallaður, með fáeinum orð-
um. Láki var fæddur 1913 og mundi
því tímana tvenna. Hann ólst upp í
stórum systkinahópi, þau voru níu
sem á legg komust. Faðir hans, Gísli
í Vík var þekktur dugnaðarmaður,
útvegsbóndi og annálaður formaður
á sinni tíð. Hann deyr snögglega
þegar Láki er 11 ára. Það hlýtur að
hafa verið þungt áfall fyrir fjölskyld-
una, elstu börnin 18 ára, það yngsta
sex ára. En það var mikill dugnaður
og seigla í fólki á þessum tíma, við
nútímafólkið skiljum það tæpast.
Alla tíð var og hefur verið búskap-
ur í Vík og því enginn þurft að svelta.
Í þá tíð þegar Láki var að alast upp
var alltaf kýr í fjósi, hænur í kofa,
kindur í fjárhúsi og hestar til þess að
smala á, ferðast á og draga vagna.
Láki í Vík var megnið af sinni
starfsævi vörubifreiðarstjóri á eigin
bíl. Það hefur þurft að vinna mikið til
þess að koma níu börnum upp. Ekki
viljum við gleyma henni Valgerði
tengdamóður okkar, Völlu, eins og
hún var alltaf kölluð. Hún var alveg
einstök manneskja, alltaf hress og
kát.
Það var Láka þungt áfall þegar
hún dó 1981. Þau voru mjög samhent
í búskapnum, og því að koma öllum
börnunum vel áfram.
Um hávetur, í febrúar 1966 varð
fjölskyldan fyrir miklu áfalli, íbúðar-
húsið í Vík brann til kaldra kola. Allt
fólkið bjargaðist á náttfötunum, en
Láki brenndist illa og var vart hugað
líf. Hann var lengi á sjukrahúsi,
gekkst undir margar húðflutninga-
aðgerðir og bjó að þessu alla tíð.
Þó Láki væri alla sína tíð bóndi
var hugur hans alltaf bundinn sjón-
um. Hann fór ungur til sjós, allir syn-
ir hans og báðir tengdasynir hafa að
meira eða minna leyti tengst sjónum.
Láki var dugnaðarbóndi og fram-
sýnn. Hann keypti t.d. fyrstu sláttu-
þyrluna sem notuð var hér um slóðir.
Okkur eru minnisstæðir margir
bjartir vormorgnar í sauðburðinum
hér áður fyrr. Önnur var að snúast á
nóttunni, hin kom eldsnemma á
morgnana.
Láki var svona frekar harðgerður
maður tilsýndar, hann var stór vexti
og stæðilegur og virkaði stundum
svolítið hrjúfur. Okkur er í fersku
minni hve hann lét sér annt um kind-
urnar, sérstaklega þegar þær voru
nýbornar og litlu lömbin voru að
komast á legg.
Við systurnar orðuðum það stund-
um við Láka, þá var hann um átt-
rætt, hvort hann vildi nú ekki fara í
föndrið í Víðihlíð með gamla fólkinu.
Þá svaraði Láki „ætli það væri nú
ekki nær hjá mér að fara niður í fjár-
hús og laga jötur“. Hann var orðinn
mjög lélegur til heilsunnar 87 ára,
fæturnir fúnir og ýmislegt sem angr-
aði hann.
Það er okkar vissa að Láki var
tilbúinn að kveðja þetta jarðlíf og
hitta hana Völlu sína hinum megin,
svo og Margréti og Magnús. Einnig
er alveg öruggt að hann var búinn að
skila sínu dagsverki.
Hvíl þú í friði.
Hildur og Viktoría.
Okkur langar til að minnast afa í
Vík, eins og hann var kallaður af
barnabörnunum, í fáeinum orðum.
Frá því við munum eftir okkur vor-
um við tíðir gestir í Víkinni, hjá
ömmu og afa. Alltaf var von á heitum
kleinum eða öðru góðgæti frá ömmu
heitinni og svo lá leiðin oftast niður í
fjárhús eða út í netaskúr til afa. Þó
að hann hafi verið spar á blíð orð og
þess háttar fannst okkur alltaf gam-
an að vera í kringum hann og að-
stoða eins og við gátum. Sérstaklega
var spennandi í sauðburðinum. Oft
kom það fyrir að hjúkra þurfti ný-
bornum lömbum sem urðu móður-
laus. Þá fórum við með þau heim til
ömmu, fengum handklæði og kassa
til þess að hlýja þeim og gáfum þeim
mjólk í pela. Þessi lömb urðu síðan
heimalningar og eltu okkur um öll
tún eins og hundar. Það kom líka oft
fyrir að einstaka kind kom upp
tröppurnar í Vík til þess að þiggja
brauð.
Afi hafði gott lag á kindunum sín-
um og hugsaði alltaf vel um þær
enda þurfti afi ekki nema að kalla, þá
komu þær hlaupandi til hans.
Það kom ósjaldan fyrir að við
barnabörnin gistum hjá afa og
ömmu, og oft aðrir krakkar líka. All-
ir voru velkomnir, jafnvel þó gaura-
gangurinn yrði oft mikill, en þau
voru svo sem vön því eftir að hafa al-
ið upp níu börn.
Oft þurfti mamma að ná í okkur
ÞORLÁKUR
GÍSLASON
Síðustu vikur hafa
okkur borist allt of
margar slæmar fréttir
úr umferðinni, einkum
af slysum á Reykjanes-
braut. Enn ein fréttin
barst hinn 2. janúar sl.
um að góður vinur, Logi Runólfsson,
hefði farist í bílslysi þá fyrr um dag-
inn. Slysatilkynningar koma alltaf á
óvart, en að Logi skyldi fara í bílslysi
var síst það sem okkur sem þekktum
hann hefði dottið í hug. Logi var
mjög öruggur bílstjóri. Við höfum
ferðast mikið saman í bíl allt frá því
við vorum ungir menn, bæði á þjóð-
vegum og utan þeirra. Hann var
„Weapon“-maður á yngri árum og
ferðaðist mikið um óbyggðirnar.
Logi var alla tíð bakhjarl minn í bíla-
kaupum og ráðgjafi varðandi viðhald
bíla. Ég minnist þess er ég átti eitt
sinni erindi við Loga á verkstæði þar
sem hann vann ásamt Daða bróður
sínum við viðgerð á „Weaponinum.“
Mér varð það á að sparka í pakkn-
ingu sem lá á gólfinu og spurði þá
LOGI
RUNÓLFSSON
✝ Logi Runólfssonfæddist í Reykja-
vík 31. janúar 1941.
Hann lést af slysför-
um 2. janúar síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 12. janú-
ar.
bræður um leið hvort
þetta væri „head“-
pakkningin. Þeir urðu
orðlausir en fengu
þarna staðfestingu á að
ég vissi ekkert um bíla
annað en kunnaað aka
þeim. Oft var hent
gaman að þessum at-
burði í gegnum tíðina.
Logi fæddist 31.
janúar 1941 og hefði
því orðið sextugur í lok
þessa mánaðar. Logi
kvæntist 1. október
1966 Önnu Kristjáns-
dóttur og eiga þau tvö
elskuleg og mannvænleg börn,
Nönnu og Kristján Frosta, og einn
dótturson, Jón Loga.
Á unglingsárum fluttist Logi með
foreldrum sínum og bræðrum til
Argentínu, þar sem faðir hans starf-
aði um tíma. Það var þeim mikil lífs-
reynsla og fróðlegt að hlusta á frá-
sagnir þeirra af þeirri dvöl.
Eftir útskrift úr Samvinnuskólan-
um árið 1960 starfaði Logi m.a. hjá
Sambandinu, Matkaupum og Lands-
miðjunni. Frá árinu 1964 starfaði
hann með föður sínum við fyrirtæki
hans, R. Sæmundsson hf. og Blossa
hf., við að flytja inn og selja varahluti
og rafkerfi í bíla.
Við Logi útskrifuðumst úr Sam-
vinnuskólanum á Bifröst með 2ja ára
millibili og kynntumst um það leyti.
Eiginkonur okkar störfuðu sem flug-
freyjur hjá Loftleiðum 1964 og ’65 og
hafa verið vinkonur frá þeim tíma.
Við höfum haldið góðu sambandi,
þrátt fyrir að fjölskylda mín flyttist
búferlum frá Reykjavík, fyrst til Ísa-
fjarðar og síðan til Keflavíkur. Fjöl-
skyldur okkar hafa átt margar
ógleymanlegar stundir saman á
þessum 36 árum, þar sem Logi var
oftast hrókur alls fagnaðar. Logi var
skarpgreindur og fróðleiksfús og því
var gaman að ræða við hann. Sama
hvar gripið var niður, maður kom
aldrei að tómum kofunum. Skoðanir
hans voru ákveðnar og skýrar.
Logi tók mikinn þátt í félagsstarfi
á yngri árum, m.a. í Nemendasam-
bandi Samvinnuskólans, J.C. hreyf-
ingunni, slysavarnadeildinni Ingólfi
og um tíma sat hann í stjórn Slysa-
varnafélags Íslands. Í félagsmálum
sem og öðru sem hann tók sér fyrir
hendur, þá vann hann heilshugar.
Hann var einstaklega hjálpsamur og
gat stundum verið tafsamt að ferðast
með honum, því ef komið var að bíl á
vegarkanti, þá stoppaði hann og
spurði hvort eitthvað væri að og
hvort hann gæti aðstoðað.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar færi
ég Önnu, Nönnu, Kristjáni Frosta og
fjölskyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur með von um að
minningin um góðan eiginmann og
föður gefi þeim styrk á sorgarstund.
Með þér leið mín lá
um liljum skrýdda grund.
Já, þér muna má
ég marga glaða stund;
þú ert horfinn heim,
ég hvorki græt né styn,
en aldrei hef ég átt
né eignast betri vin.
(K.N.)
Guð blessi minningu Loga Run-
ólfssonar.
Jóhann Einvarðsson.
Hverju sem ár
og ókomnir dagar
að mér víkja,
er ekkert betra,
en eiga vini,
sem aldrei svíkja.
(Davíð Stefánsson.)
Hvernig svörum við ættingjum
okkar og vinum á nýbyrjuðu ári, það
vitum við öll, en skyndilega við eitt
símtal frá okkar góðu vinkonu,
Önnu, kemur í ljós, að það er ekki
hægt að segja þessa setningu á ný-
byrjuðu ári. Sorgarfréttin barst okk-
ur sama dag og vinur okkar Logi
Runólfsson hafði látist í hörmulegu
bílslysi 2. janúar á Reykjanesbraut.
Við sitjum saman hnípin og með tár í
augum og getum ekki sætt okkur við
þennan viðskilnað „þar til við hitt-
umst næst“. Þegar við stöndum
skyndilega frammi fyrir því að einn
af okkar bestu vinum er hrifinn af
okkar braut á svo sorglegan hátt
hvarflar hugurinn til baka. Ungt fólk
að byrja búskap, byggja sínar fyrstu
íbúðir, 1967, allir ungir og áhugafull-
ir einstaklingar og keppast um að
vera samhentir í að koma öllu í sem
best form. Þar vorum við heppin að
hafa fengið þessi yndislegu hjón með
okkur, Loga og Önnu, en þau urðu
og hafa verið ein af okkar bestu vin-
um allt frá þeim tíma. Í þessari
„öldrunar-skátablokk“ áttum við
margar góðar stundir og höfum átt
síðan, ýmist á þeirra heimili eða okk-
ar og ekki má gleyma sumarbústaða-
ferðum hérlendis og erlendis og
tjaldvagna- og tjaldferðum. Elsku
Logi og Anna, þær stundir sem við
höfum fengið að vera með ykkur og
börnum ykkar eru okkur ógleyman-
legar. Nú verður okkur efst í huga að
sá sem sólina skóp veiti fjölskyldu
hans Loga vinar okkar þann styrk og
huggun sem hún þarf á að halda.
Innilegustu samúðarkveðjur.
Jóhanna, Örlygur og fjölskylda.
Snemma á sjöunda áratugnum
hitti ég Loga fyrst, þegar hann og
Anna, æskuvinkona eiginkonu minn-
ar, fóru að draga sig saman. Hann
var stórmyndarlegur ungur maður,
hafði yfir sér framandlegan erlendan
blæ, nýkominn með foreldrum sínum
og bræðrum úr búsetu í Argentínu
og var vissulega vonarfengur
margra ungra kvenna í Reykjavík
þess tíma.
Samdráttur þeirra Önnu leiddi til
hjónabands, barna og húsbygginga,
sem er gangurinn þegar allt gengur
eftir.
Hjónavígsluna framkvæmdi séra
Sveinn Víkingur fyrrverandi skóla-
stjóri Samvinnuskólans, en brúð-
kaupsveislan var haldin að Hrísa-
teigi 8, þar sem móðurbróðir
brúðgumans, Sigfús Halldórsson, og
faðir brúðarinnar, Kristján Krist-
jánsson, fóru á kostum í tónum, söng
og tali.
Heimilislíf þeirra varð með tíman-
um blandað þeirri dulúð sem fylgir
tíðum ferðalögum til annarra landa, í
þá daga sem slíkt var ekki daglegt
brauð landsmanna. Þau voru verald-
arvön og báru með sér angan og siði
frá fjarlægum stöðum. Það var alltaf
skemmtilegt og athyglisvert að sitja
veislur hjá Önnu og Loga.
En þau ferðuðust líka innanlands.
Og einmitt eitt slíkt ferðalag með
nokkrum fleiri vinum, stendur flest-
um sem þar voru í fersku minni.
Þetta var árið 1966 og var ferðinni
heitið austur með suðurströndinni,
eins langt og komast mætti á viku-
tíma á gömlum Vípon eftir þeim veg-
um sem prýddu landið þá. Logi átti
hlut í bílnum og ók.
Fyrst var farið í Þórsmörk, en það
tók heilan dag og langt fram á kvöld.
Þar var dvalið tvö dægur og þá enn
ekið í austur og næst tekið hús á afa
mínum, prestinum í Holti undir
Eyjafjöllum og þar etin dýrðleg kjöt-
súpa og skeggrætt um heimsins
gagn og glaum. Næst var komist til
Víkur og tjaldað rétt norðan við
þorpið í fögru gili. Þá var kominn
tími til að gera við bílinn góða og stóð
sú törn langa lengi og bílinn að lok-
um útskrifaður við svona sæmilega
heilsu. Okkur tókst að aka uppá
Reynisfjall og virða fyrir okkur
stórundur íslenskrar náttúru og
seinna að aka út í Hjörleifshöfða og
ganga þar um grónar rústir og tún
horfinna kynslóða. Þegar öllu þessu
var lokið var vikan nær uppurin og
tími til kominn að snúa í vestur til
Reykjavíkurbæjar, eins og hann hét
þá.
Það er ótrúlegt í dag að þessi til-
tölulega stutta ferð skyldi taka svona
óralangan tíma. En einmitt þess
vegna leið tíminn öðruvísi. Allt gerð-
ist mun hægar og fólk kynntist betur
og gerr. Þá tók ég eftir ýmsu í fari
Loga sem einkenndi hann alltaf.
Geðgóður, greindur, kátur, seinlát-
ur, margmáll og oft þver.
Hann var vinum sínum og ættingj-
um áberandi góður og nærgætinn,
en síður sjálfum sér.
Við hjónin þökkum af alhug við-
kynninguna við góðan dreng, og
biðjum blessunar eftirlifandi ætt-
ingjum hans öllum.
Sigurður Einarsson.
Deyr fé,
Deyja frændur,
Deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
Deyr aldregi
Hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Við skyndilegt fráfall Loga hellast
yfir mig minningarnar frá unglings-
árunum þar sem ég dvaldi löngum
stundum með Nönnu vinkonu minni
á heimili þeirra Önnu og Loga. Ég
þakka góða viðkynningu og ég og
fjölskylda mín sendum Önnu,
Nönnu, Bjarka, Kristjáni og Jóni
Loga samúðarkveðjur.
Kristín.
Mig langar að kveðja vin minn til
fjölda ára með minningum um liðna
tíð. Við Logi Runólfsson vorum
einkavinir frá því við kynntumst í
gagnfræðaskóla. Við lásum saman
undir vorprófin, oftast heima hjá
honum, og þar kynntist ég foreldrum
hans og bræðrum. Þetta var fyrir-
myndarheimili. Nanna var heima-
vinnandi, þannig að bræðurnir og
vinir þeirra, gátu gengið að því vísu,
að fá mjólk og kökur, auk þess sem
móðir þeirra var ung og hafði áhuga
á því sem var að brjótast í ungling-
unum hennar. Við Logi vorum svo
heppnir að komast í sumarvinnu hjá
Landssímanum, við unnum í loftlínu-
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í
sunnudagsblaði ef útför er á
mánudegi), er skilafrestur
sem hér segir: Í sunnudags-
og þriðjudagsblað þarf grein
að berast fyrir hádegi á föstu-
dag. Í miðvikudags-, fimmtu-
dags-, föstudags- og laugar-
dagsblað þarf greinin að
berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrir birting-
ardag. Berist grein eftir að
skilafrestur er útrunninn eða
eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi.
Skilafrestur
minningargreina