Morgunblaðið - 08.03.2003, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. MARS 2003 31
ÞAÐ ER auðvitað heiðurfyrir mig að komast í hópallra þessara fögrukvenna. Ég verð þó að
viðurkenna að mér fannst þessi
málaleitan Kristínar Stef-
ánsdóttur, framkvæmdastjóra No
Name, mjög fyndin í byrjun. Þeg-
ar konur eru komnar á minn aldur
eru þær svo gott sem afskrifaðar
af þjóðfélagi, sem dýrkar aðeins
æskuna. Mér finnst hugmynd
Kristínar um að fá konur á öllum
aldri til að vera með bæði þörf og
góð. Hvaða orð notar íslenskan yf-
ir þetta? Að vera kominn af létt-
asta skeiði og þegar aldurinn fær-
ist yfir. Sumum finnst þetta
hljóma næstum því eins og dauða-
dómur, en finnst þér ekki merki-
legt, að nærri því allar ævisögur
byrja á lofsöng um ömmu? Hver
er það, sem tengir saman kynslóð-
irnar? Í þjóðfélögum Vesturlanda
fer þeim ört fjölgandi, sem komnir
eru af léttasta skeiði. Í öllum þjóð-
félögum er umræða um það að
hækka lífeyrisaldur og það er orð-
ið sérstakt vandamál hvernig
virkja eigi starfskrafta þessa fólk
lengur. Bendir þetta ekki til þess
að við eigum framtíðina fyrir okk-
ur?“ segir Bryndís Schram, at-
hafnakona, í samtali við Morgun-
blaðið, en hún hefur verið valin
andlit No Name snyrtivörufram-
leiðandans árið 2003. Þetta var til-
kynnt með pomp og prakt á Hótel
Valhöll á Þingvöllum í gærkvöld.
No Name-andlit ársins hefur
verið valið árlega allt frá árinu
1990, tvö á ári til að byrja með, og
er Bryndís þar með sú átjánda í
röðinni sem fær það hlutverk að
vera No Name-andlitið. Hún er
jafnframt aldursforseti allra þess-
ara kvenna. Kristín Stefánsdóttir,
snyrti- og förðunarfræðingur, seg-
ir að hugmyndin að No Name hafi
fæðst árið 1981 er hún var við nám
í Lundúnum. Með stofnun fyrir-
tækisins hafi ætlun hennar verið
að koma til móts við norrænan og
ljósan hörundslit íslenskra kvenna
með þróun sérstakrar snyrtivöru-
línu, sem framleidd sé fyrir hana í
Bandaríkjunum og Þýskalandi.
Sterkir persónuleikar
„Svo kviknaði sú markaðs-
hugmynd hjá mér árið 1990 að
nota íslensk andlit til kynningar á
vörunum, en eftir að ég hafði
framan af mest reitt mig á íslensk-
ar fegurðardrottningar og fyr-
irsætur, ákvað ég að breyta um
gír árið 1995 og fara að einbeita
mér að þroskuðum konum á besta
aldri því bæði nota þær vörurnar
meira en yngri dömurnar og eins
vildi ég með þessu uppátæki mínu
sýna fram á að konur væru ekkert
endilega komnar úr umferð fertug-
ar. Þær konur sem valdar hafa
verið No Name-andlit ársins eiga
það sameiginlegt að vera konur,
sem hafa jákvæða ímynd, eru
sterkir persónuleikar og góðar fyr-
irmyndir. Hlutverk No Name-
andlitsins er að vera ímynd No
Name-snyrtivaranna í eitt ár. No
Name-konan þarf því að vera vel
til höfð og glæsilegur fulltrúi okk-
ar í hvívetna, en á móti fær hún
eilífðarsamning við fyrirtækið,
snyrtivörur og förðun eftir þörfum
alla tíð,“ segir Kristín.
Andlit ársins er kynnt í mars á
ári hverju og þá gjarnan með
nokkrum íburði, en í hópi No
Name-andlita eru til að mynda:
Þórunn Lárusdóttir, Kristín Rós
Hákonardóttir, Kogga, Selma
Björnsdóttir, Ólafía Hrönn Jóns-
dóttir, Valgerður Matthíasdóttir,
Edda Björgvinsdóttir, Sigríður
Beinteinsdóttir, Emilíana Torrini,
Diddú, Linda Pétursdóttir, Unnur
Steinsson og Elín Reynisdóttir.
Varalitur í brjóstahaldaranum
„Fyrir mig, sem aldrei hef vanið
mig á farða, er þetta skemmtileg
upplifun,“ segir Bryndís. „Húð
mín er þurr frá náttúrunnar hendi,
og þess vegna gerir farði henni
ekki gott. En auðvitað hef ég það
fyrir venju að bera á mig raka-
krem kvölds og morgna. Varalit-
urinn – helst dökkur – hefur þó
fengið að fylgja mér um árabil og
er hann þá ýmist geymdur í vasa,
en miklu oftar er hann vel falinn í
brjóstahaldaranum, þar sem ég
geng yfirleitt ekki með veski. Það
er alveg ótrúlegt hvað varalitur
einn og sér getur hresst upp á
andlitið þegar maður er þreyttur
og syfjaður. En nú segir Kristín
mér að það sé alrangt að nota
dökka liti því þeir minnki munn-
inn!“
Segja má að Bryndís sé nú að
fara í gegnum endurnýjun sinna
lífdaga því fyrir tæpri hálfri öld,
eða árið 1957, fór hún í gegnum
svipaða reynslu þegar hún stóð
uppi sem fegurðardrottning Ís-
lands. „Ég var hins vegar ekki
fyrr búin að taka þátt í þeirri
keppni en ég fór að sjá eftir því að
hafa gefið kost á mér. Það var
staðföst trú mín þá að ég væri að
gera lítið úr sjálfri mér. Mamma
ýtti mér hálfpartinn út í keppnina
og ég man hreinlega ekki eftir því
hvort ég hlakkaði til eða kveið fyr-
ir. Æ síðan hef ég reynt að gleyma
þessum atburði og lítið viljað um
þetta ræða. En núna, öllum þess-
um árum seinna, eru viðbrögð mín
allt önnur. Ég upplifi þetta sem
svolitla viðurkenningu og finn að
ég hef bara gaman af þessu. Sjálf-
sagt er það aldurinn sem gerir
mann lítillátari. Óhætt er að segja
að þessi útnefning hafi komið inn í
líf mitt sem óvænt ánægja.“
Frost og feimnir Finnar
Bryndís hefur, sem kunnugt er,
verið sendiherrafrú í Bandaríkj-
unum undanfarin fimm ár, en
fluttist til Finnlands skömmu fyrir
jól ásamt eiginmanninum og sendi-
herranum, Jóni Baldvini Hanni-
balssyni. Bryndís segir að daglegt
líf í Finnlandi sé mjög ólíkt því
sem hún kynntist í Bandaríkj-
unum, þar sem hún hafi strax ver-
ið drifin út í samfélagið. Bryndís
segir að þótt Finnland hafi vissu-
lega komið sér á óvart með hörku-
vetri og allt að 25 stiga frosti væru
þau hjónin vonandi bara að ganga
inn í annars konar ævintýri en þau
sem að baki eru.
„Finnar virka hins vegar af-
skaplega seinteknir, lokaðir og
feimnir og heilsa yfirleitt ekki að
fyrra bragði. Það er erfitt að
kynnast þeim, en þegar maður er
einu sinni kominn inn fyrir skelina
eru þeir hlýir og trygglyndir.
Þetta er óneitanlega töluverð and-
stæða mannlegra samskipta í
Bandaríkjunum, þar sem allir eru
svo opnir og viðmótsþýðir við
fyrstu kynni.
Þar í landi eru að sama skapi
gerðar miklar kröfur til eigin-
kvenna sendiherra í tengslum við
fjáraflanir af ýmsum toga. Menn-
ingarstarfsemin og heilsukerfið er
meira og minna rekið með aðstoð
sendiráða og auðkýfinga. Beiðnir
komu frá fjölmörgum stofnunum
um að við efndum til góðgerðar-
kvöldverða til styrktar einhverju
góðu málefni. Í hópi gesta voru þá
gjarnan ríkir og valdamiklir
Bandaríkjamenn, sem borguðu
þúsundir dollara fyrir að fá að
koma í sendiráðsboð. Á móti sá ég
mér leik á borði og kynntist þeim
ríku og valdamiklu með því að
hafa þá við matarborðið mitt. Allt-
af hafði ég íslenskan mat á borð-
um sem ég útbjó yfirleitt sjálf,
enda var ég ekki með neinar elda-
buskur í þjónustu sendiráðsins.
Þegar um fjöldaboð var að ræða
átti ég góða vinkonu meðal ís-
lenskra kvenna í borginni sem sá
um undirbúning. Það var óneitan-
lega mikill styrkur.
Þetta fyrirkomulag var vissu-
lega öðruvísi en viðgekkst hjá
sendiráðum stærri þjóða, en með
þessu tókst óneitanlega að vekja
athygli. Mín meining er hins vegar
sú að rekstur sendiráða án fjár-
magns sé með öllu tilgangslaus.
Til hvers að reka sendiráð ef það
getur ekki þjónað því hlutverki að
vekja áhuga heimamanna á landi
og þjóð, sögu, menningu og við-
skiptum?“
Gaman með Jóni
Bryndís segist hafa verið á fullu
allan þann tíma, sem hún hafi búið
í Washington, en ljóst sé að fólk
þurfi að hafa sig mjög í frammi í
Finnlandi, vilji það vekja eftirtekt
á landi og þjóð. „Þó að Ísland sé
hér vel þekkt og það sjáist bæði
íslensk list í galleríum og bækur
íslenskra höfunda í bókabúðum,
má samt gera miklu betur – ein-
mitt vegna þess að eftirspurnin er
fyrir hendi. Handan við Finnska
flóann eru svo Eystrasaltsþjóð-
irnar þrjár á fullu að nýta nýfeng-
ið sjálfstæði til athafna. Ég hef
farið með Jóni Baldvini í fyrstu
ferðirnar þangað og maður getur
ekki annað en orðið snortinn af
þeirri virðingu og væntumþykju
sem Ísland nýtur á þeim slóðum.
Það eru einfaldlega engar ýkjur að
Ísland skipar sérstakan sess í vit-
und fólks í Eistlandi, Lettlandi og
Litháen. Þessar þjóðir eru í óða-
önn að bæta sér upp það sem þær
fóru á mis við í fortíðinni. Þarna
blasa alls staðar tækifærin við, í
atvinnulífi, viðskiptum og menn-
ingarsamskiptum. Íslendingum
standa allar dyr opnar. Ef við vilj-
um nýta þessi tækifæri þurfum við
að kosta nokkru til í upphafi. Það
er pólitísk ákvörðun hvort við telj-
um slíka fjárfestingu peninganna
virði. Tækifærin bíða þeirra sem
kunna að grípa þau. Í Washington
reyndum við að nýta sendiráðsbú-
staðinn til menningarathafna, og
okkur langar til að gera eitthvað
svipað hér. Eftir tíu daga verður
haldin leiksýning hér í stofunni hjá
okkur, þar sem leikararnir Borgar
Garðarsson, sem búið hefur lengi
hér í landi, og María Árnadóttir,
sem búsett er í Svíþjóð, ætla að
flytja einþáttung upp úr Brekku-
kotsannál Halldórs Laxness. Ég
kem 40 manns fyrir í stofunni, og
svo verður auðvitað boðið upp á ís-
lenskan mat á eftir. Það er þá alla-
vega byrjunin á einhverju.“
Þegar Bryndís, sem nú nálgast
65 ára aldurinn, er að lokum spurð
að því hvernig í ósköpunum hún
fari að því að halda sér svona sí-
ungri, verður í fyrstu fátt um svör.
En eftir smá umhugsun segir hún:
„Veistu það, ég held að ástæðan sé
einfaldlega sú, að ég rataði á rétt-
an maka í upphafi! Lífið er mikið
lotterí. Ætli það sé ekki eins konar
ratleikur. Það er búið að vera svo
gaman hjá okkur Jóni Baldvini.
Og ef lífið er skemmtilegt, má
maður ekkert vera að því að eld-
ast.“
Bryndís Schram er No Name-andlitið árið 2003
„Lífið er ratleikur“
Ljómynd/BáraBryndís Schram var valin andlit No Name árið 2003.
Nýjasta No Name-andlitið, Bryndís
Schram, segir að í landi æskudýrkunar
sé sér það mikill heiður að vera aldurs-
forseti þeirra átján No Name-andlita,
sem þegar séu til. Hún sagðist þó í sam-
tali við Jóhönnu Ingvarsdóttur aldrei
hafa vanið sig á að nota snyrtivörur sé
varaliturinn undanskilinn og því ekki
seinna vænna en að læra að farða sig
fyrir hin ýmsu tækifæri.
join@mbl.is
Bryndís tók þátt í Miss Universe-keppninni á Long Beach í Kaliforníu árið
1957, en það ár var hún kjörin fegurðardrottning Íslands.