Morgunblaðið - 08.03.2003, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 8. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Hann var hin sterka
og þögla týpa. Maður-
inn sem gekk í tvo daga
í blindbyl á gönguskíð-
um á meðan her manns
leitaði að honum. Hann kom sjálfur í
leitirnar. Reyndar var það óskaplega
týpískt fyrir Gísla því hann var van-
ur að bjarga sér sjálfur.
Ég kynntist Gísla fyrir níu árum.
Kom að sækja Danna á Miðvanginn
og var óskaplega stressuð að hitta
foreldra hans. En stressið var óþarft
því mér var tekið opnum örmum.
Þægilegri tengdaforeldra er ekki
hægt að hugsa sér enda sóttum við í
félagsskapinn. Við eigum örugglega
eftir að fara á gamlar slóðir og sitja
við ána í Árósum eins og við gerðum
svo oft þegar þau komu og heimsóttu
okkur.
Fyrir um ári byrjuðu þeir feðgar
að gera upp enn einn tjónabílinn.
Danni kallaði það „quality time“ með
pabba sínum og Snorra og „male
bonding“ til að sannfæra mig um að
það væri afskaplega nauðsynlegt að
gera þetta. Reyndin var sú að þeir
höfðu það óskaplega skemmtilegt
saman meðan þeir gerðu upp bílinn
og hlustuðu á Queen á hæsta styrk.
Þetta var sannkallaður „quality
GÍSLI INGVAR
JÓNSSON
✝ Gísli IngvarJónsson fæddist í
Reykjavík 24. ágúst
1943. Hann lést á
líknardeild Land-
spítala í Kópavogi
27. janúar síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Víðistaða-
kirkju í Hafnarfirði
6. febrúar.
time“. Það er erfitt nú
að átta sig á því að ekki
er lengur hægt að biðja
Gísla að hjálpa sér að
laga miðstöðina í bíln-
um eða rífa niður eitt
stykki eldhús.
Það var ómetanlegt
að sjá það rúmum sól-
arhring áður en Gísli dó
hversu glaður hann var
að sjá litla Jónas Orra.
Hann reyndi að leika
við hann þrátt fyrir að
vera svo veikur sem
raun bar vitni. Ég veit
að nú mun hann passa
upp á okkur öll ásamt afa Jónasi.
Guð blessi Gísla Ingvar Jónsson.
Steinunn Jónasdóttir.
Elsku hjartans Gísli minn. Mikið
skelfilega getur lífið og tilveran verið
skrýtin. Undanfarna mánuði hef ég
hugsað til þín og um þær samveru-
stundir sem við höfum átt. Ég hef
verið reið, sorgmædd og döpur yfir
því að hraustur maður skuli vera rif-
inn frá fjölskyldu sinni langt fyrir
aldur fram. Oft langaði mig til að
segja þér hversu vænt mér þætti um
þig og hvað mér þætti notalegt að
vera nálægt þér en brast kjarkur. Ég
vissi líka hversu lítið þú varst fyrir
alla væmni og tilgerð og var hrædd
um að þér þætti þetta einum of mikil
tilfinningasemi. Auðvitað vildi ég
núna að ég hefði sagt þetta við þig en
verð að vona að þú hafir fundið vænt-
umþykju mína í þinn garð.
Frá fyrstu kynnum okkar Gísla
fannst mér mikið til hans koma og ég
bast honum traustum böndum. Ég
gleymi því ekki þegar ég kom í fyrsta
skipti á Miðvanginn til þess að heilsa
upp á foreldra Snorra míns, sem ég
hafði þá nýlega kynnst. Gísli kom inn
í stofu og heilsaði mér og ég man
hvað mér þótti hann myndarlegur og
hlýlegur maður. Hann bauð mér upp
á grjónagrautinn sinn fræga, sem ég
gat því miður ekki þegið í það skiptið
en naut þess seinna oftar en einu
sinni að borða yfir mig af besta
grjónagraut sem ég hef smakkað.
Gísli sagði ekki alltaf margt en
kunni að hlusta og hafði sínar skoð-
anir án þess að hafa um það mikil eða
stór orð. Mér fannst ég oft eiga í
hrókasamræðum við hann þegar
hann benti, sendi mér merki, blikk-
aði mig og beitti ýmsum svipbrigðum
þegar hún Magga hans talaði og
hann var kannski ekki alveg sam-
mála. Það var alltaf notalegt og gott
að vera nálægt Gísla og vita af hon-
um nálægt sér, oftast fyrir framan
sjónvarpið á efri hæðinni á meðan við
hin vorum niðri í stofu að spjalla.
Hann var líka svo traustur sínum og
einstaklega hjálplegur. Það var gott
að eiga Gísla að þegar það þurfti að
koma bíldruslum mínum í gagnið því
hann gekk í verkið án þess að vera
beðinn um það og taldi það svo sann-
arlega ekki eftir sér. Ég á eftir að
sakna þess að hitta hann ekki á Mið-
vanginum og fylgjast með honum
kippast til og frá í sófanum yfir
spennandi bíómynd eða sjá hann
vinna úti í bílskúr og töfra fram ótrú-
legustu hluti. Það er margt sem
stendur eftir af einstöku handverki
Gísla og þessara hluta skulum við
fjölskyldan njóta honum til heiðurs.
Elsku Gísli minn, ég þakka þér fyrir
samveruna.
Þín
Guðrún Lára.
Lokaútkallið er komið fyrir félaga
okkar og vin, Gísla Ingvar Jónsson. Í
áratugi höfum við farið í útköllin
saman, hver öðrum til halds og
trausts, á vit hins ókunna, til að
bregðast við neyðarkalli eða hjálpa
þeim sem eru hjálparþurfi. Í þetta
útkall fer hann þó einn eins og við
munum öll gera þegar að því kemur.
Gísli starfaði í nær 40 ár í Flugbjörg-
unarsveitinni í Reykjavík og var
lengst af þeim tíma í fremstu röð
þeirra er sinntu útköllum og starfi
fyrir sveitina. Ómældur er sá tími
sem Gísli fórnaði frá starfi og fjöl-
skyldu til að sinna starfi fyrir Flug-
björgunarsveitina, auk þess sem
hann naut útiveru og fjallaferða á
eigin vegum með fjölskyldu sinni og í
hópi góðra vina. Í þessu áhugamáli
sínu naut hann einnig liðsinnis eig-
inkonu sinnar og sona sem bæði
beint og óbeint tóku verulegan þátt í
starfi Flugbjörgunarsveitarinnar.
Þekking hans á landinu og fagleg
þekking á öllu er viðkom bílum og
akstri við óblíðar aðstæður tryggði
honum og okkur sem með honum
ferðuðumst örugga ferð á áfangastað
og heim aftur. Heilindi og trygglyndi
einkenndi þennan okkar góða félaga
og verk hans báru öll merki þess
vandaða handbragðs og hugar sem
þau voru unnin með. Skarð er höggv-
ið í okkar raðir með fráfalli Gísla og
þegar litið er til baka er okkur efst í
huga þakklæti fyrir að hafa notið
þess að kynnast og starfa með svo
góðum dreng.
Á þessari kveðjustund vottum við
eftirlifandi eiginkonu, Margréti
Fjeldsted, sonunum Snorra og Daní-
el, aðstandendum og vinum öðrum
okkar innilegustu samúð.
Félagar í Flugbjörg-
unarsveitinni Reykjavík.
Við kveðjum með söknuði góðan
vin sem undanfarið ár hefur barist
við illvígan sjúkdóm og varð að lok-
um að lúta í lægra haldi.
Gísli Ingvar Jónsson var þægileg-
ur og góður félagi sem sjaldan lét
deigan síga þegar vandamál komu
upp, þeim var einfaldlega tekið með
ró og yfirvegun. Ef t.d. bíll fór ekki í
gang fór hann strax að fást við
vandamálið og hætti ekki fyrr en því
var lokið.
Þetta sýndi sig vel veturinn 1998
en þá var hann í ferð ásamt þremur
félögum sínum og ók einn snjóbíl á
fjöllum með farangurinn. Bíllinn bil-
aði svo ekki var unnt að aka lengra.
Varð hann því að halda ferðinni
áfram gangandi þrátt fyrir svartabyl
og þungt færi. Þá fór svo að hann
villtist af leið en komst samt af sjálfs-
dáðum til byggða um sólarhring
seinna. Hann gerði lítið úr málinu af
sinni alkunnu hógværð, en þetta var
erfið bið vinum hans og ættingjum.
Árið 1989 stofnaði hann lítið veiði-
félag ásamt sjö félögum sínum sem
kallað er Afli g/f. Félagarnir byggðu
sér lítið veiðihús og leigðu aðstöðu á
Norðurlandi.
Gísli stundaði þetta áhugamál sitt
vel og fór margar ferðir norður.
Hann er þriðji félagi þessa litla fé-
lags sem kveður. Blessuð sé minning
þeirra.
Árið 1967 gerðist Gísli félagi í
Flugbjörgunarsveitinni í Reykjavík
og var virkur félagi þar í ein 20 ár.
Það var mikill fengur fyrir sveitina
að fá til liðs við sig þennan dugmikla
þúsundþjalasmið sem alltaf var til í
að takast á við erfið verkefni.
Tók hann þátt í flestum stærri leit-
ar- og björgunarverkefnum með
sveitinni þessi ár. Farnar voru marg-
ar æfingaferðir og má nefna eina sér-
staklega en það var gönguferð á
skíðum norðan úr Blöndudal og suð-
ur í Haukadal.
Aflafélagar þakka góðum vini
samfylgdina og votta eiginkonu
hans, sonum, foreldrum og systrum
einlæglega samúð sína.
Aflafélagar.
Ragnar föðurbróðir
minn er látinn. Hans
æviskeið var langt og
farsælt. En það eru
minningarnar sem eftir lifa. Hann
var áður bóndi í Grænumýrartungu,
síðasti bóndinn þar. Og þaðan eru
mínar sterkustu minningar úr æsk-
unni. Mér er minnisstætt þegar
mjaltatíminn var í Grænumýrar-
tungu. Ragnar mjólkaði á kvöldin.
Ég sat þá á skemli við dyrnar átta
ára kríli og starði steinþegjandi á, í
mikilli andakt.
Hann handmjólkaði í blikkfötur
eins og þá tíðkaðist. Eitthvert skipt-
ið er þannig stóð á fór þetta eitthvað
að pirra hann að hafa mig svona
steinþegjandi yfir sér, svo hann
sagði mér að fara inn að hátta. Ég
móðgaðist svo mikið að ég fór ekki
fjósið lengi vel. Móðgaðist hreinlega
við kýrnar líka.
Mörgum árum síðar minnti ég
hann á þetta, en auðvitað mundi
hann ekkert eftir þessu og var alveg
hissa á hve langrækin ég væri. Ég
var ekki nema tveggja mánaða þegar
fyrst var farið með mig norður. Mér
hefur verið sagt að þegar foreldrar
mínir voru að fara heim aftur hafi
Sigga og Ragnar viljað að ég yrði eft-
ir, en bræður mínir aftekið það með
þessum orðum: „Nei, við eigum
hana.“
Faðir minn sagði mér að Ragnar
hefði keypt fyrsta Willysjeppann
sem í Hrútafjörðinn kom. Það eru
margar myndir til af þessum jeppa
og margir lærðu að aka á honum.
Fyrir réttum fimmtíu árum skrif-
RAGNAR
GUÐMUNDSSON
✝ Ragnar AxelGuðmundsson
var fæddur á Há-
reksstöðum í Norð-
urárdal í Mýrasýslu
17. júlí 1911. Hann
andaðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 25. febrúar síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Há-
teigskirkju 7. mars.
aði gamli sóknarprest-
urinn hans, sr. Jón
Guðnason, greinina
„Hundrað ára minning
bónda og býlis“. Var
þar átt við Þórð Sig-
urðsson afa Ragnars og
sögu samfelldrar bú-
setu í Grænumýrar-
tungu.
Í ár eru tvö hundruð
ár síðan nýbýli var reist
í landi Mela, þar sem
jafnaðarlega hafði ver-
ið brúkuð selstaða á
öldum áður. Frá
Grænumýrartungu
fékk ég mína fyrstu uppskrifuðu
ættartölu, einn legg langt aftur í ald-
ir, en það dugði til að kveikja
óslökkvandi áhuga minn á ættfræði
allar götur síðan. Ég vil með þessum
fáu línum þakka samfylgdina og all-
an þann fróðleik sem ég hef fengið á
heimili þeirra hjóna.
Ragnar var jarðbundinn maður
sem lét sig fánýti heimsins litlu
skipta, en hann fylgdist með öllu sem
gerðist og var vel heima í landsmál-
unum hverju sinni. Á langri ævi hef-
ur hann þurft að horfa á eftir mörg-
um ástvinum og kunningjum yfir
móðuna miklu. Það er ómetanlegt að
halda svo góðri heilsu og ótrúlegri
starfsorku fram í háa elli.
Ljósið að handan logabjarta
lýsir af ástvinahlýju,
minning þín lifir í þakklátu hjarta
þar til öll hittumst að nýju.
(G.J.)
Elsku Sigga, Nanna, Ingunn,
Gunni og Heiðar, þið eruð samheldin
fjölskylda og eigið dýrmætar minn-
ingar. Missirinn er alltaf sár en það
eru minningarnar sem eftir lifa og af
þeim eigið þið nóg.
Guð styrki ykkur á þessum erfiða
tíma.
Guðrún Jóhannsdóttir.
Nú er afi farinn frá okkur og kom-
ið að kveðjustund. Þó að hann hafi
verið orðinn gamall maður og átt
gæfuríkt líf að baki er alltaf erfitt að
kveðja þann sem manni þykir vænt
um. Eftir standa minningar um góð-
an afa og langafa sem studdi alltaf
við bakið á okkur og sýndi okkur
ómældan áhuga hvort sem það var
að lána okkur áhöld til smíða og lag-
færinga eða taka þátt í hugleiðingum
um fasteigna- og bílakaup. Í því
hraða þjóðfélagi sem við lifum í er
ekki víst að allir hafi mikinn tíma til
að gefa gaum að því sem í kringum
þá er að gerast, en afi hafði alltaf
tíma til að hlusta og sýndi svo mikinn
áhuga á því sem við vorum að gera.
Fyrir sjö árum flutti ég ásamt fjöl-
skyldu minni í næstu götu við afa og
ömmu og er það ómetanlegt fyrir
okkur að hafa getað verið í svo nán-
um tengslum við þau undangengin
ár. Elsku afi. Okkur langar til að
kveðja þig með þessum ljóðlínum:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sigríður, Jón Skúli, Jóhann
Skúli og Kristín Ýr.
Elsku föðursystir
mín.
Hanna í Keflavík
eins og ég kallaði hana
alltaf. Sem kvaddi okk-
ur allt of fljótt. Þótt hún hafi ekki
verið mjög ung var svo mikið eftir af
henni, þess vegna komu tíðindin um
andlát hennar okkur mjög á óvart.
Enginn veit sína ævi fyrr en öll er.
Það urðu á milli okkar alveg sérstök
tengsl sem ollu því að við kynntumst
sem betur fer. Þú og Georg voruð
mér alveg yndislega góð, það var al-
veg sama hvernig veðrið var það var
alltaf hægt að koma frá Keflavík til
Reykjavíkur til mín á afmælisdaginn
með stórt bros og pakka undir hend-
inni. Ég bar óskaplega mikla virð-
ingu fyrir ykkur. Nú svo kom að því
að ég varð eldri og þá var hægt að
bjóða mér í heimsókn til Hönnu og
Georgs á milli jóla og nýárs, oh ég
hlakkaði svo til að fá að fara. Það
stóð ekki á því að vel væri tekið á
móti mér, ekki bara Hanna og
Georg heldur líka þau yndislegu
börn sem þau áttu. Friðrik sem tók
mér alltaf eins og ég var, alltaf svo
feimin, og mátti vinna í öllum spil-
um, bara ekkert mál. Sama var með
Boggu og Lúllý sem tóku mig eins
og systur. Elsku Hanna, hvíl í friði.
Þín
Hafdís.
Þá er nú allt í einu komið að leið-
arlokum hjá þér, elsku Hanna syst-
ir.
Svona vill það oft verða að maður
verður of seinn, því það er svo
JÓHANNA
FRIÐRIKSDÓTTIR
✝ Jóhanna Frið-riksdóttir fædd-
ist á Borgum í Reyð-
arfirði hinn 18. mars
1921. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 1. mars síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Keflavíkurkirkju 7.
mars.
margt sem ég hefði
viljað vita frá æsku-
dögum, þar á meðal
ýmislegt um foreldra
okkar sem ég þekkti
aldrei, því hvíti dauð-
inn skildi okkur að.
Það varð til þess að
heimili okkar var leyst
upp og okkur komið
fyrir hjá vandalausum,
svo ung sem við þá vor-
um. En við vorum
raunar mjög heppin að
lenda hjá svo góðu fólki
sem raun bar vitni.
Það var mikil fátækt
á Eskifirði á kreppuárunum þegar
við vorum að alast upp, en það lýsir
vel þínu kærleiksríka innræti að þú
hugsaðir fyrst og fremst til mín, til
litla bróður, að láta hann njóta góðs
af fyrstu krónunum þínum sem þú
vannst þér inn.
Og allt frá þeirri tíð, allt fram að
þessu hefur hugur þinn oft verið hjá
mér og mínum í gegnum oft erfið ár
sem nú eru þó sem betur fer á enda,
því þú munt hafa verið hvíldinni feg-
in.
Ég sé það á bréfunum þínum sem
ég á enn frá því ég var um fermingu,
að þú varst alltaf að hvetja mig til að
vera duglegur að læra, en stríðsárin
settu mikið strik í reikninginn, þar
sem maður sá svo margt nýtt á þeim
árum og sjórinn togaði alltaf mest í
mig.
En þegar svo allt kemur til alls,
þá finnst mér sem ég hafi aldrei ráð-
ið minni vegferð, kannski sem betur
fer.
Góðar minningar um elskulega
systur sækja á hugann og ég þakka
Guði fyrir að hafa átt ykkur Georg
að sem alltaf voruð boðin og búin að
greiða götu okkar á þann besta veg
sem kostur var.
Þín er sárt saknað og allra þinna
miklu og góðu verka og kærleikans í
minn garð og minna.
Blessuð sé hin ljúfa minning þín,
elsku systir.
Kjartan Pétursson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar).