Morgunblaðið - 08.03.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. MARS 2003 41
þau ár þegar opnuðust leiðir fyrir
venjulegt fólk að kaupa sér bifreiðar
og uppgangur Land-Róvera og
Volkswagenbjöllunnar var hvað
mestur. Mér er minnisstætt þegar
hann renndi í hlaðið heima á nýjum
Land-Rover sem pabbi hafði fest
kaup á og hve stoltur hann var af
tækinu sem hann flutti norður, –
sem ekki var nema von.
Á Reykjavíkurárum Guðmundar
urðu einnig breytingar á einkalífi
hans. Hann kvæntist Ástu Friðleifs-
dóttur úr Reykjavík. Ásta átti einn
son frá fyrra hjónabandi, Hrein Óm-
ar Elliðason, og fylgdi hann móður
sinni. Þau Guðmundur og Ásta hófu
búskap saman syðra og bjuggu m.a.
í Kópavogi.
Guðmundur og Ásta eignuðust
ekki barn saman en tóku að sér kjör-
barn, nýfædda stúlku, Önnu Jónu.
Átthagarnir voru Guðmundi kær-
ir og árið 1966 byggði hann sér nýtt
íbúðarhús á Nýhafnarjörð og þang-
að flutti hann ásamt fjölskyldu sinni.
Hann opnaði verkstæði og sinnti við-
gerðum og öðrum tilfallandi störfum
í héraðinu. Með komu þeirra Guð-
mundar og Ástu norður fjölgaði
heldur en ekki í Leirhafnartorfu-
samfélaginu, sem á sjöunda áratug
síðustu aldar taldi um og yfir 50
manns. En þessu samfélagi var ætl-
að að færa fórnir og á tæpu ári, frá
vori 1971 og fram í janúar 1972, lét-
ust fimm manns, þar á meðal Ásta
rétt liðlega fertug. Næstu ár voru
Guðmundi erfið á margan máta,
framtíðin allt önnur en hann hafði
vænst og heimilið ekki lengur sem
það var. Hann hélt þó heimili fyrir
sig og dótturina en tók sig upp tíma
og tíma og leitaði vinnu í Reykjavík.
Alltaf leitaði hugurinn samt norður
og 1972 settist hann þar að aftur
ásamt sambýliskonu sinni Sigur-
björgu Sveinsdóttur, ættaðri frá
Raufarhöfn. Með henni var sonur
hennar Baldur sem lærði ýmislegt
nytsamt er að vélum laut hjá fóstra
sínum. Minna varð um fastar véla-
viðgerðir en Guðmundur hafði e.t.v.
vænst, en til að afla sér tekna sótti
hann vinnu utan heimilis m.a. við
raflagnir á sveitabýlum í nágrenninu
þegar ríkisrafmagnið hélt innreið
sína þar og fékk staðbundin réttindi
til þeirrar vinnu. Sömuleiðis vann
hann á haustin við slátrun. Auk
þessa sótti hann tekjur sínar frá
sjónum; átti litla trillu sem hann
veiddi á þorsk meðan það var leyfi-
legt hverjum og einum og svo grá-
sleppu, nánast á hverju vori.
Guðmundur og Sigurbjörg undu
vel hag sínum fyrir norðan og þaðan
vildi Guðmundur hvergi fara. Um
tíma rak Sigurbjörg hótelið á Kópa-
skeri og var Guðmundur þá henni til
aðstoðar með útréttingar og annað
sem slíkum rekstri fylgir. Fyrir sex
árum keypti Sigurbjörg sér litla
íbúð í Kópavogi og þar hélt Guð-
mundur til ásamt henni lungann úr
vetrinum, en er vora tók héldu Guð-
mundi engin bönd og fyrr en varði
var hann mættur í Nýhöfnina sína,
því þar fann hann sér alltaf eitthvað
við að vera.
Milli systkinanna Helgu móður
minnar og Guðmundar var náið
samband og hvort til annars gátu
þau alltaf leitað þegar á þurfti að
halda. Ósjaldan var það Guðmundur
sem gerði við það sem bilaði af heim-
ilistækjunum í Miðtúni og ég veit að
Guðmundi fannst gott að eiga systur
sína að; geta sest að eldhúsborði
hennar, notið matar eða rætt um
það sem á huganum hvíldi. Fyrir
alla væntumþykju og aðstoð vill
móðir mín nú heilshugar þakka
bróður sínum þegar leiðir skilur og
óska honum velfarnaðar á Guðsveg-
um.
Síðustu árin var heilsa Guðmund-
ar farin að gefa sig, en viljinn til
staðar. Sjúkdómurinn sótti á og
undanfarnir mánuðir voru Guð-
mundi erfiðir. Hann var þá hjá Sig-
urbjörgu sinni í Kópavoginum, sem
reyndi af megni að aðstoða og bæta
líðan hans, allt til enda.
Sigurbjörgu og Önnu Jónu og litla
afadrengnum Halldóri Snæ votta ég
og mín fjölskylda okkar innilegustu
samúð. Guð styrki ykkur á erfiðum
tímum.
Farðu sæll, frændi minn; friður
Guðs þig blessi.
Níels Árni Lund.
✝ Unnur Þórarins-dóttir fæddist á
Móum í Keldudal í
Dýrafirði 13. maí
1919. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Ísafirði 27.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar Unnar
voru Sigríður Guð-
rún Mikaelsdóttir, f.
á Hrauni í Keldudal í
Dýrafirði 18. sept.
1893, d. 5. des. 1971,
og Þórarinn Ágúst
Vagnsson, f. á Hall-
steinsnesi í Gufu-
dalssveit í Breiðafirði 29. ágúst
1893, d. 27. des. 1976. Börn þeirra
eru; Unnur, sem hér er kvödd var
elst, Jóhann, f. 29. sept. 1920, dó
ungur, Valdimar, f. 5. sept. 1921,
d. 14. janúar 2003, Pétur Kristinn,
f. 16. nóv. 1922, d. 7. maí 1999, Að-
alheiður Guðmunda, f. 29. okt.
1923, d. 5. maí 1999, Elías Mikael
Vagn, f. 2. maí 1926, d. 6. júlí 1988,
Vilborg Jórunn, f. 8. júní 1928, d.
16. maí 1988, tvíburar: drengur,
dó sama dag, og Rafn, dó þriggja
þau áttu sjö börn. 6) Garðar Rafn, f.
1. sept 1941, d. 19. jan 1966. 7) Einar
Gísli, f. 5. janúar 1944, kvæntur Ás-
rúnu Sólveigu Leifsdóttur og eiga
þau fjórar dætur. 8) Sigurður Þór-
arinn, f. 12. mars 1945, kvæntur
Margréti Guðjónsdóttur og eiga þau
fimm börn. 9) Una Hlín, f. 1. okt
1947, gift Erlendi Þórðarsyni, d.
2001, hún á fjögur börn. 10) Guð-
berg Kristján, f. 28. mars 1949,
kvæntur Ólafíu Sigríði Sigurjóns-
dóttur og eiga þau fjögur börn. 11)
Jónína Sigurborg, f. 16. ágúst 1952,
gift Sigurði Hilmarssyni og eiga þau
fjóra syni. 12) Guðbjörg Ósk, f. 7.
febrúar 1954, í sambúð með Haf-
steini B. Sigurðssyni, hún á þrjú
börn. 13) Höskuldur Brynjar, f. 8.
mars 1959, í sambúð með Þorgerði
Gunnlaugsdóttur og eiga þau fjögur
börn. Barnabarnabörnin eru 61 og
eitt barnabarnabarnabarn.
Unnur og Gunnar bjuggu á
Stekkjarbakka í Tálknafirði frá
1936 til ársins 1952 er þau fluttu til
Dýrafjarðar, en þar höfðu þau keypt
jörðina Miðbæ í Haukadal, og þar
átti Unnur heima þar til hún flutti á
Dvalarheimilið Tjörn á Þingeyri.
Unnur vann í fiskvinnslu á Þingeyri
og í Sláturhúsi staðarins á haustin
eftir að flest börnin voru komin upp.
Útför Unnar verður gerð frá
Þingeyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
vikna, f. 19. maí 1929,
Kristján Rafn Vignir,
f. 6. maí 1931, og Ing-
ólfur Garðar, f. 31.
mars 1933.
Unnur giftist 30.
des. 1937 Gunnari
Einarssyni, f. á Hlíð-
arenda í Tálknafirði
13. júlí 1905, d. 23. maí
1984. Foreldrar hans
voru Einar Gíslason, f.
í Hænuvík í Patreks-
firði 1869, d. 1938, og
Ólína Guðrún Jóns-
dóttir, f. á Suðureyri í
Tálknafirði 1869.
Börn þeirra Unnar og Gunnars
eru: 1) Katrín Jóna, f. 25. sept.
1933, í sambúð með Elís Kjaran
Friðfinnssyni, hún á eina dóttur. 2)
Ragna, f. 19. mars 1935, d. 1993,
hún var ættleidd og átti fimm
börn. 3) Ólína Guðrún, f. 22. mars
1937, gift Sigfúsi Jóhannssyni og
áttu þau fjögur börn. 4) Ingibjörg
Ólafía, f. 1. júní 1938, gift Gunnari
Blöndal Flóventssyni, hún átti sex
börn. 5) Erla Ebba, f. 31. júlí 1939,
gift Jóni B. Andréssyni, d. 1994,
Ef sérð þú gamla konu, þá minnstu móður
þinnar,
sem mildast átti hjartað og þyngstu
störfin vann
og fórnaði þér kröftum og fegurð æsku
sinnar
og fræddi þig um lífið og gerði úr þér
mann.
Þú veizt, að gömul kona var ung og fögur
forðum,
og fátækasta ekkjan gaf drottni sínum
mest.
Ó, sýndu henni vinsemd í verki og í orðum.
Sú virðing sæmir henni og móður þinni
bezt.
Því aðeins færð þú heiðrað og metið þína
móður,
að minning hennar verði þér alltaf hrein
og skír,
og veki hjá þér löngum til að vera öðrum
góður
og vaxa inn í himin – þar sem
kærleikurinn býr.
(Davíð Stefánsson.)
Margs er að minnast og marg er
að þakka þegar kveðja á kæran vin
eftir 35 ára samfylgd í þessu jarð-
neska lífi. Elskuleg tengdamóðir
okkar Unnur í Miðbæ er látin eftir
erfið veikindi. Söknuður er það
fyrsta sem kemur upp í hugann, en
um leið hrannast upp minningar,
ljúfar minningar sem ekki gleymast.
Kynni okkar hófust fyrir u.þ.b. 35
árum er við trúlofuðumst sonum
þeirra hjóna í Miðbæ Sigga og
Stjána, en þar bjuggu þau Unnur og
Gunnar myndarbúskap með barna-
hópinn sinn.
Unnur var fædd í Móum í Keldu-
dal við utan- og sunnanverðan Dýra-
fjörð og var hún elst 11 systkina. Á
fyrsta ári fór hún með foreldrum
sínum að Kirkjubóli í Dýrafirði þar
sem þau voru í húsmennsku í eitt ár
eða þar til þau hófu búskap í Hrauni
í Keldudal þar sem stórbrotin nátt-
úra og fegurð umlykja dalinn. Vest-
firsk náttúra er ekkert lamb að leika
sér við og hver bóndi varð jafnframt
búskap að stunda sjó til að afla sér
og fjölskyldu sinni viðurværis. Mót-
uðust hún og systkini hennar af
náttúru dalsins. Oft var sest niður
og rifjuð upp æskuár dalbúans, sagt
frá ýmsu og þá sérstaklega hvað erf-
itt var að fara á báti frá landi í
Keldudal.
Ung trúlofaðist hún manni sínum
Gunnari Einarssyni frá Hlíðarenda í
Tálknafirði. Fljótlega upp úr því
hófu þau búskap í Tálknafirði þar
sem flest börnin eru fædd. En Unn-
ur átti djúpar rætur í Dýrafirðinum
og þangað fluttu þau árið 1952 og
keyptu jörðina Miðbæ. Þar bjuggu
þau allan sinn aldur eftir það, eða
þar til Gunnar lést árið 1984. Unnur
hélt áfram að búa á jörðinni meðan
hennar heilsa leyfði. Hún fluttist að
Dvalarheimilinu Tjörn á Þingeyri
þegar það var tekið í notkun 1. sept.
1999.
Þegar litið er til baka er ljúft að
eiga aðeins góðar minningar um
tengdamóður okkar. Ekki minn-
umst við þess að okkur hafi nokkurn
tíma orðið sundurorða eða við skilið
öðruvísi en glaðar í lund þó svo við
værum ekki alltaf sammála um alla
hluti.
Það sem stendur í Spámanninum
um vináttu finnst okkur eiga vel við
vináttusamband okkar við tengda-
móður okkar og leyfum við okkur að
vitna í það. „Þegar vinur þinn talar
þá andmælir þú honum óttalaus eða
ert honum samþykkur af heilum
hug. Og þegar hann þegir skiljið þið
hvorn annan.“ Þar segir einnig: „Þú
skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur
við vin þinn, því að það, sem þér þyk-
ir vænst um í fari hans, getur orðið
þér ljósara í fjarveru hans, eins og
fjallgöngumaðurinn sér fjallið best
af sléttunni.“ Þú reyndist börnunum
okkar góður félagi og góð amma,
eiga þau fallegar minningar um
trúaða og trausta konu. Oft ræddum
við saman um það sem ekki var rætt
við aðra, kafað eftir skýringum og
tilgangi.
Mannkostir þínir hafa orðið okkur
æ ljósari með árunum og virðing
okkar fyrir þinni persónu aukist
með hverri reynslu sem við höfum
deilt saman. Að leiðarlokum viljum
við þakka elskulegri tengdamóður
fyrir kærleika hennar og umhyggju-
semi, og fyrir allar stundir er við
höfum átt saman.
Við minnumst hennar með virð-
ingu og þökk og biðjum henni bless-
unar Guðs inn í ljósið.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Þínar tengdadætur
Margrét og Ólafía.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Með söknuð í huga kveðjum við
elskulega ömmu okkar og lang-
ömmu barnanna okkar. Á stundu
sem þessari yljum við okkur við fal-
legar minningar um góðar stundir
sem við áttum með ömmu Unni í
Miðbæ. Það voru mikil forréttindi
hjá okkur systkinunum að geta verið
mikið með ömmu í Miðbæ. Það var í
rauninni okkar annað heimili, enda
litum við alltaf á það að amma ætti
annað heimili hjá okkur. Mörg voru
ævintýrin hjá okkur börnunum hjá
ömmu í Miðbæ. Ekki setti amma það
fyrir sig þó að komið væri með kald-
an og hrakinn fuglsunga inn á heim-
ilið. Hún sá til þess að hann fengi
rétta umönnun. Og stundum á vorin
í sauðburðinum þurfti að hlúa að
litlum lömbum og þá voru þau borin
inn til hennar. Hún hjálpaði þeim á
réttan hátt. Amma skilur eftir sig
djúp spor og hlýjar minningar í
huga þeirra sem voru henni ná-
komnir, fyrir það erum við ævinlega
þakklát.
Í stað þess að hryggjast viljum við
samgleðjast ömmu Unni, því nú er
hún loks frjáls undan þungri skikkju
líkamans og getur hafið sig til flugs
og leitað fundar við afa Gunnar og
alla hennar ástvini sem farnir eru á
undan og við vitum að það verða
fagnaðarfundir.
Amma Unnur var einstaklega trú-
uð kona og kenndi okkur mörg
bænavers en þau tvö sem eru í uppá-
haldi langar okkur til að setja hérna
með þessum orðum:
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Í dag biðjum við góðan Guð að
gæta hennar og leiða hana í sólina í
garði sínum. Við þökkum henni fyrir
að hafa alltaf verið til staðar fyrir
okkur. Blessuð sé minning hennar
ömmu. Þín sonarbörn
Garðar Rafn, Sigurjón Hákon,
Brynhildur Elín, Sigríður
Guðrún og fjölskyldur þeirra.
Í dag kveð ég hinstu kveðju elsku-
lega ömmu mína. Ég kom til ömmu
minnar á hverju vori og byrjaði á því
mjög ungur að aldri. Amma tók allt-
af mjög vel á móti mér og gerði allt
til þess að mér liði vel og skorti ekk-
ert, til dæmis sendi hún mig á ýmiss
konar námskeið og íþróttaviðburði.
Hún studdi mig líka í einu og öllu og
átti stóran þátt í því að móta mig og
gera að þeim manni sem ég er í dag
og fyrir það er ég ævinlega þakk-
látur. Það gerir hana ömmu mína að
einni mestu hetju í mínu lífi. Ég á
margar góðar minningar um ömmu
og gæti líklega talið þær endalaust
upp. Maður gleymir aldrei jólaköku-
ilminum sem ilmaði út um eldhús-
gluggann þegar komið var heim í
kaffi. Og margar góðar stundir sem
við áttum við eldhúsborðið spilandi
vist eða ræðandi dagsins amstur.
Amma mín var yndisleg kona, frá-
bær vinur og félagi. Ég mun sakna
hennar sárt og vona að ég eigi eftir
að hitta hana síðar á góðum og fal-
legum stað. Ég bið góðan Guð að
geyma elskulega ömmu mína.
Þarna var hún með opna arma
minn fyrsta dag í sveitinni.
Ég minnist þess vel og þarf ekk-
ert að harma og þakka henni margt
á lífsleiðinni.
Þú mótaðir mig og gerðir að góð-
um manni og gerðir það af alkunnri
snilld.
Og þó ég sé nú svolítill glanni þá
tek ég orð þín góð og gild.
Vertu nú blessuð, amma mín, og
hafðu það gott í grænum högum.
Bíddu þess er ég kem til þín og við
lútum að drottins lögum.
Þinn
Gunnar Ragnar.
Elsku Unnur amma.
Við viljum með þessum orðum
kveðja þig og þakka þér fyrir þær
samverustundir sem við áttum sam-
an og allt það sem þú hefur kennt
okkur í gegnum lífið. Sú hugsun að
koma heim – vestur og þar sé engin
amma til að kíkja til, spjalla við og
knúsa, er erfið.
Það var alltaf gaman og gott að
koma til þín í Miðbæ, fá mjólk eða
heitt súkkulaði, kökur og spalla við
eldhúsborðið en þar var yfirleitt
margt um manninn og mikið fjör.
Svo kíktum við upp á loftið og skoð-
uðum bækurnar, sumar mjög gaml-
ar, eða slöppuðum af í góðum fé-
lagsskap ættingja. Ekki voru
kvöldstundirnar með þér síðri þar
sem við fórum með ótal bænir fyrir
svefnin, þú kunnir endalaust af
þeim, alltaf var jafngaman að hlusta
á þig fara með þær og þú reyndir að
kenna okkur.
Jóladagurinn hefur lengi verið
mikill fjölskyldudagur hjá okkur.
Fyrst hittust allir hjá þér í Miðbæ
en síðustu ár til skiptis hjá strákun-
um þínum á Þingeyri. Þessi dagur er
mjög sérstakur í huga okkar svo
ekki sé talað um þann seinasta en þá
var lagt mikið á þig til að halda van-
anum og erum við mjög þakklát fyr-
ir þann dag.
Það er ekki hægt að lýsa í orðum
öllum þeim minningum sem nú
koma upp í huga okkar, ólíkar minn-
ingar sem allar veita okkur hlýju.
Þessar minningar geymum við í
hjarta okkar og segjum börnum
okkar og barnabörnum frá okkar
einstöku ömmu. Við minnumst þín
með söknuði, elsku amma, en meg-
um ekki hugsa bara um okkur. Lífið
tekur víst enda og við trúum því að
nú sértu komin til afa og að ykkur
líði vel saman. Guð veri með þér.
Vaktu, minn Jesús, vaktu’ í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þín barnabörn
Kristjana Guðrún, Líney
Björg, Gunnar Borgþór,
Þórey Sjöfn og Sigríður
Agnes Sigurðarbörn.
UNNUR
ÞÓRARINSDÓTTIR
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina