Morgunblaðið - 08.03.2003, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. MARS 2003 43
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
sjúkrastofnunum þar til yfir lauk.
Hún Dídí mín gekk ekki heil til
skógar, hún átti við heilsuleysi að
stríða. Líkami hennar var ekki eins
sterkur og sálin sem í hann fór.
Þessi dugmikla, glaðsinna kona
mátti bera þungan kross. Oft minnti
hún mig á að ekkert væri dýrmæt-
ara en heilsan, en maður kynni ekki
að meta hana fyrr en hún væri farin.
Upp úr fertugu fór að bera á al-
varlegum heilsubresti; sykursýki,
hjartasjúkdómar og loks krabba-
mein eru dæmi um þá alvarlegu
sjúkdóma sem hún mátti stríða við.
En lífsviljinn var sterkur og oft stóð-
um við agndofa að sjá þessa sterku
sál berjast við dauðann.
Nú eru þrautum hennar lokið og
eftir stöndum við full þakklætis guði
almáttugum fyrir að hann tók hana í
sinn faðm og veitti henni líkn.
Hún stóð ekki ein í þessari bar-
áttu. Sjálf sagði hún mér, að guð
hefði ekki getað gefið sér betri
mann. Það veit ég að er rétt, hann
stóð við hlið hennar svo kærleiks-
ríkur allt til enda. Hún átti góð börn
og barnabörn sem bera foreldrum
sínum fagurt vitni.
Ég kveð kæra móðursystur, með
innilegu þakklæti fyrir alla þá ástúð
og þann kærleik sem hún sýndi mér
og mínum. Fyrir yndislegar stundir í
sveitinni, það tækifæri sem ég fékk
til að kynnast sveitinni undir hand-
leiðslu þeirra góðu hjóna. Þakklæti
fyrir allt spjallið sem við áttum, þá
innsýn sem hún gaf mér inn í líf sitt
og liðinn tíma fyrir austan hjá afa og
ömmu.
Elsku Ebbi, Magga, Sveinn Gunn-
ar, Hildur, Guðni og fjölskyldur, ég
sendi ykkur öllum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Starfsfólki Dvalarheimilisins að
Ási í Hveragerði eru færðar hjart-
ans þakkir fyrir frábæra umönnun
og hlýhug.
Nína Guðbjörg Pálsdóttir.
Magga í svo miklu návígi. Það var
gott fyrir ungan gutta að geta farið
yfir til Möggu og Ragga og notið ná-
vistar þeirra, þar skorti ekki
hlýjuna og vænt um þykju um
frænda sinn og þar átti ég ætíð skjól
ef foreldrar mínir fóru af bæ. Eins
fór ég oft og kíkti í pottana hjá
henni ef ég taldi að eitthvað girni-
legra væri þar að hafa en heima.
Magga hafði mjög gaman að því
að baka pönnukökur handa frænda
því að hann gat borðað mikið af
þeim. Einnig kenndi Magga frænda
„sínum“ að drekka kaffi mjög ung-
um með miklum sykri og helmingi
mjólk en henni þótti sjálfsagt að all-
ir drykkju kaffi jafnt stórir sem
smáir. Eftir að ég var orðinn full-
orðinn og átti börn sjálfur tók ég
eftir því hvað mín börn sóttu til
Möggu þegar þau voru í heimsókn
hjá ömmu og afa á bakkanum. Þeim
fannst tilheyra að skreppa aðeins
yfir til Möggu og taka eitt spil fyrir
hana. Hún taldi þeim trú um að þau
væru að gera henni greiða að spila
við sig, ekki að hún væri að gera
þeim greiða eins og var raunin.
Svona fór hún að ná hylli þeirra og
sá ég þá sjálfur hvað ég hafði haft
það gott í minni æsku að hafa haft
þau forréttindi að vera heimagang-
ur í Silfurtúni hjá frænku og Ragga.
Við Ingunn viljum votta Ragga og
kærum frændum mínum Óla og
Kalla og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúð.
Magga, takk fyrir að kenna mér
að drekka kaffi, ekki hefði ég viljað
missa af þeim þjóðlega sið og takk
fyrir allar pönnukökurnar.
Takk fyrir öll spilin við Boga Pét-
ur og Margréti.
Hvíldu í friði.
Ari Björn Thorarensen.
✝ ValgerðurHannesdóttir
fæddist á Stóra-
Hálsi í Grafningi
18. maí 1912. Hún
lést á Landspítalan-
um 2. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Hann-
es Gíslason, bóndi á
Stóra-Hálsi, f. 1882,
d. 1949, og kona
hans Margrét Jó-
hannsdóttir, f. 1888,
d. 1965. Systkini
Valgerðar eru: Jó-
hann, f. 1910, d.
1976, Hannes, f. 1913, d. 1984,
Sigríður, f. 1915, d. 1924, Gísli, f.
1917, d. 1972, Dagbjartur, f.
1919, d. 1999, Kjartan, f. 1920, d.
1979, Ingólfur, f. 1924, d. 1990,
Sigurður Elías, f. 1926, og Ár-
sæll, f. 1929. Hálfsystir þeirra
samfeðra var Steinunn, f. 1900,
d. 1991.
Eiginmaður Valgerðar var
Snorri Engilbert Gíslason, f. 4.
ágúst 1915, d. 21. ágúst 1980.
Foreldrar hans voru Gísli
Snorrason, bóndi á Torfastöðum
e) Snorri, f. 1969, kona hans er
Trine Brustad Gregersen, f.
1973. f) Líney, f. 1970, maður
hennar er Þórarinn Sveinsson, f.
1967. Börn þeirra eru Þórhildur,
f. 1994, og Sveinn, f. 1998. g)
Berglind, f. 1979, sambýlismað-
ur hennar er Kristinn Bjarni
Þorvaldsson, f. 1972. 2) Björg
Drífa, f. 1943, gift Guðmundi
Brynjólfi Hjartarsyni, f. 1947.
Börn þeirra eru: a) Trausti
Grétar, f. 1972, b) Dröfn Stína, f.
1973, sambýlismaður Geir Ragn-
ar Róbertsson, f. 1973, c) Hrund
Erla, f. 1975, og d) Harpa Dóra,
f. 1977, maður hennar er Krist-
inn Jóseph Guðnason, f. 1974.
Valgerður og Snorri hófu bú-
skap á Úlfljótsvatni í Grafningi
árið 1938. Þau fluttu að Stífl-
isdal í Þingvallasveit árið 1940.
Þau bjuggu á Lambastöðum í
Hraungerðishreppi í eitt ár og
fluttu síðan að Torfastöðum II í
Grafningi árið 1947. Valgerður
bjó á Torfastöðum II til ársins
1984. Hún dvaldist hjá Dagbjarti
Hannessyni bróður sínum í
Gljúfurárholti í Ölfusi frá árinu
1984 til ársins 1997 en þá flutti
hún til Elínar dóttur sinnar á
Vallarbraut 21 á Seltjarnarnesi.
Útför Valgerðar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður að Úlfljótsvatni.
I í Grafningi, f. 1883,
d. 1958, og kona hans
Árný Valgerður Ein-
arsdóttir, f. 1885, d.
1966. Börn Valgerð-
ar og Snorra eru: 1)
Elín Ósk, f. 1941, gift
Sveini Gunnari Krist-
inssyni, f. 1936. Börn
þeirra eru: a) Björg-
vin, f. 1960, kona
hans er Rúna Svandís
Einarsdóttir, f. 1964.
Dóttir Björgvins og
fyrri konu hans Lilju
Kristínar Hallgríms-
dóttur, f. 1961, er
Helena, f. 1985. b) Kristinn, f.
1962, d. 1983. c) Valgerður, f.
1964, maður hennar er Reynir
Daníelsson, f. 1964. Börn þeirra
eru Gísli Már, f. 1987, Bryndís, f.
1989, og Tinna, f. 1997. d) Gunn-
ar, f. 1965, kona hans er Ingi-
björg Eva Arnardóttir, f. 1963.
Dóttir þeirra er Guðfinna Rós, f.
1995. Börn Ingibjargar Evu,
stjúpbörn Gunnars, eru Vilhjálm-
ur Einarsson, f. 1980, d. 2000,
Arndís Ey Eiríksdóttir, f. 1983,
og Ingvar Örn Eiríksson, f. 1988.
Elskuleg amma mín er fallin frá
eftir langt og farsælt ævistarf. Síð-
ustu árin bjó hún hjá foreldrum
mínum á Seltjarnarnesi. Amma var
mjög þakklát fyrir að vera samvist-
um við fjölskyldu sína og þakkaði
okkur alltaf fyrir þær stundir sem
við áttum saman. Amma var blíð og
falleg kona, með dimmblá augu og
mér þótti afar vænt um hana. Við
áttum saman margar góðar stundir
á Vífilsstöðum þegar hún dvaldi þar.
Einnig á ég mjög dýrmætar minn-
ingar frá dvöl minni í sveitinni á
Torfastöðum II hjá ömmu og afa
Snorra sem lést árið 1980. Þessar
minningar geymi ég með mér og ég
veit að afi og Kristinn bróðir hafa
tekið vel á móti henni.
Elsku amma mín, minning þín
verður ætíð ljós í lífi okkar.
Þín
Valgerður.
Elsku langamma.
Kærar þakkir fyrir alla vett-
lingana og sokkana sem þú prjón-
aðir handa mér. Ég mun aldrei
gleyma þér.
Þín
Bryndís.
Hún amma er dáin. Svona sagði
tengdamóðir mín við mig þegar hún
hringdi og tilkynnti okkur andlát
móður sinnar. Amma var góð kona,
alveg ekta amma sem alltaf vildi
vera að gera eitthvað fyrir mann ef
hún gat. Hvunndagshetju vil ég
kalla hana. Alltaf átti hún lager af
sokkum og vettlingum sem hún
prjónaði og gaukaði svo að lang-
ömmubörnum sínum. Og fallega
vettlinga gaf hún okkur líka full-
orðnu stelpunum sínum, útprjónaða
og vel gerða. Í dag göngum við síð-
asta spölinn með ömmu. Öllum þótti
okkur svo undurvænt um hana og
söknum hennar. Nú er hún orðin fal-
legur engill á himnum og heldur þar
áfram að prjóna vettlinga og sokka.
Hann verður orðinn stór lagerinn
þegar við hittum hana næst.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Guð blessi minningu Valgerðar
Hannesdóttur.
Eva.
Látinn er góður fjölskylduvinur,
Valgerður Hannesdóttir, Torfastöð-
um, Grafningshreppi.
Valgerður hóf búskap með manni
sínum Snorra Gíslasyni á Torfastöð-
um 1947 og og hélt þar bú í nokkur
ár eftir að Snorri lést árið 1980.
Nesjavallafjölskyldan átti afar
góð samskipti við þau hjón sem og
margar ánægjustundir í réttum og
við annað amstur sem fylgdi búskap
fyrri ára.
Þess á milli góðar stundir að góð-
um sveitasið svo sem þegar farið var
í jólakaffi eftir jólamessu í Úlfljóts-
vatnskirkju, tekið í spil og fleira.
Heiðarleiki og glaðværð fylgdi
þeim hjónum og eigum við því marg-
ar og góðar minningar í samskiptum
við þau.
Valgerður unni sveitinni sinni
mjög og bar mikinn og góðan hug til
sóknarkirkju sinnar að Úlfljóts-
vatni.
Hún brosti breitt með ljóma í
augum þegar hún sagði mér ekki
alls fyrir löngu að fjölskyldan hefði
ekið gegnum Grafninginn á fögrum
vetrardegi og komið við hjá bræðr-
um sínum sem þar búa.
Þú hefðir bara átt að sjá hvað
sveitin okkar var falleg í dag sagði
Valgerður glaðvær. Það var augljóst
að hugur hennar var hjá góðum
sveitungum í sveitinni sem hún unni.
Síðustu árin naut Valgerður ást-
úðar hjá fjölskyldu sinni sem fyrr og
bjó hjá dóttur sinni og tengdasyni á
Seltjarnarnesi.
Það var ánægjulegt að heilsa upp
á Valgerði og fjölskyldu hennar á
því myndarheimili sl. vor þegar hún
varð níræð og margt manna að sam-
gleðjast með henni.
Allar þessar stundir eru mér og
fjölskyldunni kærar og geymast í
minningu um glaðværan og kæran
sveitunga.
Guð geymi minningu þeirra heið-
urs hjóna Valgerðar og Snorra með
þökk fyrir allt.
Fjölskyldunni sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd fjölskyldunnar á
Nesjavöllum,
Ómar G. Jónsson.
Valgerður var um margt óvenju-
leg kona. Hún ólst upp í Grafningi á
Stóra-Hálsi með foreldrum sínum
og bræðrum. Þeir voru margir og
hún eina stelpan. Þetta var á þeim
tímum sem mikið þurfti að vinna í
sveitinni enda þurftu margir að fá að
borða. Hún sagði að yngsta barnið
hefði verið þurrkað með handklæð-
inu, hin þurrkuðu sér á poka.
Faðir hennar hafði sterk áhrif á
hana og réttlætiskennd hans, sér-
staklega þegar börn eða minnimátar
áttu í hlut.
Valgerður giftist sveitunga sínum
frá næsta bæ, Snorra Gíslasyni, og
bjuggu þau lengst á Torfastöðum í
Grafningi, vesturbæ.
Til þeirra kom eitt sinn lítil stúlka
til sumardvalar, hún var aðeins 6
ára. Valgerður sá fljótt að eitthvað
hafði komið fyrir stúlkuna og nefndi
það við bónda sinn. Sú litla reyndi að
bera sig vel og gekk það yfirleitt vel
allan daginn, en þegar fór að kvölda
sótti að henni heimþrá og hún fór að
gráta. Valgerður vissi að hana vant-
aði öryggi og settist með hana í
fangið og hélt fast utan um hana,
svo ekki leið á löngu að heimþráin
var gleymd og litla stúlkan fór að
leika sér með dætrunum á bænum.
Valgerður spurði seinna sérfræðing
í barnauppeldi um þessa aðferð sína,
hvort hún hefði verið rétt, og hún
fékk að vita að þetta var það besta
sem hún gat gert. Hvort þetta varð
til þess að mörg börn komu til
skemmri og lengri dvalar á Torfa-
staði til Valgerðar og Snorra veit ég
ekki, en ég veit að börnin urðu
mörg. Ég held líka að sum þeirra
hafi náð að vera á „réttu brautinni“
hafi það verið vandamál áður en þau
komu.
Á Torfastöðum var alltaf nóg að
gera fyrir þessi börn og dætur
þeirra líka. Það þurfti að reka kýrn-
ar eftir mjaltir á morgnana og
stundum að taka með í bakaleiðinni
saltfisk sem var til útvötnunar í
læknum í Gilinu (Ferðamannagil).
Það þurfti að þvo upp, þvo gólf,
leggja á borð, hræra kökur í eme-
leruðu vaskafati, baka pönnukökur,
fyrir utan að þvo þvott, skola og
hengja út. Á eftir þurfti svo að
strauja með straujárni sem hitað
var á eldavélinni.
Svo var það heyskapurinn, heima
slegið með sláttuvél þar sem hestur
var fyrir, snúa heyinu og raka sam-
an og koma heyinu heim í hlöðu. Á
engjunum var slegið með orfi og ljá
og snúið og tekið saman með hrífu.
Þá var betra að hafa silkisokk yfir
höfðinu ef mikið mý var á engjunum.
Maturinn var hafragrautur á
morgnana og brauð og mjólk. Oftast
saltfiskur í hádeginu en e.t.v. tvisvar
í viku saltað hrossakjöt. Úr því var
stundum búin til kássa með karrý,
alveg ógleymanleg, ásamt soðkök-
unum. Með kaffinu var heimabakað
brauð úr heilhveiti og oft með gerla-
mjólk í, sennilega jógurt. Ofan á
þetta brauð var stundum nýlöguð
rabarbarasulta. Þegar fólk vann á
engjum voru líka bakaðar pönnu-
kökur. „Kaffið“ var sent á engjarnar
til fólksins með því barni sem reiddi
heim hey. Var þá kaffibrauðinu rað-
að í kassa en mjólk og kaffi sett á
flöskur og síðan í sokk, sem tveir
voru bundnir saman og settir yfir
háls hestsins, sem oft var Faxi
gamli. Faxi var svo gæfur að krakk-
ar gátu klifrað upp á hann án þess
að hann hreyfði sig og ef barn var
sett upp á hann úti á túni þá gekk
hann hægt með það heim.
Kvöldmaturinn var afgangar,
skyr, hræringur, súrt slátur og
brauð með kæfu og osti.
Það var hátíð ef einhver kom með
bakaríisbrauð eða tómata.
Svo voru það skemmtanirnar,
sem stundum voru að fara upp í Ing-
ólfsfjall, í klettana sem margir voru
skrítnir, eins og Kistuklettur. Það
var líka farið upp í Stóra-Gapa eða
Litla-Gapa eða bara að tína ber.
Kirkjuferðirnar að Úlfljótsvatni
voru mikil fyrirtæki þó að það séu
ekki margir kílómetrar núna, en í þá
daga var vegurinn vondur og Snorri
átti ekki bíl. Það var samt fengið far
fyrir alla sem vildu og fengu að fara
til kirkju. Einstaka sinnum var farið
á skemmtun í Þrastarskógi með
nesti með sér.
Allt þetta var skipulagt að meira
eða minna leyti af Valgerði. Hún
hafði yfirsýn yfir fólk og þarfir þess
ásamt því sem þurfti að gera. Yf-
irsýn yfir skepnur hefur Snorri lík-
lega haft en eitt sinn eftir sumar-
réttir og rúning átti að slátra lambi
til að fá nýtt kjöt að borða. Snorri
sendi einhvern krakkann eftir
tveimur lömbum undan sömu ánni.
Valgerður hafði veður af þessu og
sagði „þú mátt ekki taka af henni
bæði lömbin“, hann hélt nú það. Þau
þráttuðu um þetta smástund en Val-
gerður hafði betur og sendi annað
lambið aftur til móðurinnar.
Eitt sinn átti að gera eitthvað og
tveir strákar ræddu sín á milli hvort
það væri leyfilegt. Þá sagði annar
við hinn: „Er Vala búin að segja já?“
Allir treystu á hana. Hún gat verið
hvöss og hávær enda hefur álagið
ábyggilega oft verið mikið en seinni
árin mildaðist hún og var mjög blíð,
góð og þakklát.
Hún hafði gaman af að fara á
mannamót og var í kvenfélaginu í
sveitinni þegar það varð til.
Valgerður var líka formaður safn-
aðarnefndar við Úlfljótsvatnskirkju
og meðal þess starfs var að þrífa
kirkjuna áður en messa hæfist. Það
þurfti líka að teikna upp kirkjugarð-
inn og færa inn í Kirjugarðsbók og
láta ráðuneytið hafa það. Hún sá um
þetta allt saman.
Valgerður hafði mikla ánægju af
að dveljast á Hótel Örk á dögum
fyrir eldri borgara og var þar þá
með vinkonum sínum úr Grafningn-
um, Guðbjörgu á Nesjavöllum og
Friðmey frá Bildsfelli.
Eftir að Snorri dó bjó Valgerður
með dóttursyni sínum Björgvini og
konu hans en seinna fluttist hún til
Dagbjartar bróður síns að Gljúfur-
holti í Ölfusi. Síðustu árin bjó Val-
gerður á Seltjarnarnesi hjá dóttur
sinni og tengdasyni.
Nú er þessi mæta kona öll. Miklu
fékk hún áorkað og enn er ekki búið
að telja afkomendur hennar, dæt-
urnar Elínu Ósk og Björgu Drífu, en
þær hafa báðar eignast stóran
barnahóp með mönnum sínum.
Með þessari konu eru horfnir lifn-
aðar- og starfshættir sem tilheyrðu
20. öldinni. Þessi tími mun aldrei
koma aftur.
Við sem kynntumst Valgerði
munum eiga minninguna um hana í
hjarta okkar.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast henni.
Elísabet Jónsdóttir.
VALGERÐUR
HANNESDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Val-
gerði Hannesdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Elsku amma. Mér finnst voða-
lega sárt að þú sért farin. Takk
fyrir allar peysurnar og alla bílana
sem þú geymdir svo vel frá því að
pabbi var lítill. Það verður tómlegt
að koma til afa á Eyrarbakka en
ég veit samt að þú verður þar allt-
af með okkur í huganum.
Daníel Freyr.
HINSTA KVEÐJA