Morgunblaðið - 25.01.2004, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 SUNNUDAGUR 25. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sólveig BáraStefánsdóttir
fæddist í Fjarðarseli
við Seyðisfjörð
25.12. 1923. Hún lést
á hjúkrunardeild
Heilbrigðisstofnun-
arinnar á Blönduósi
31.12. síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Stefán Karl
Þorláksson, f. á
Skjöldólfsstöðum í
Norður-Múlasýslu
22.5. 1901, d. í
Reykjavík 13.10.
1990, og Ragnheiður
Þórkatla Einarsdóttir, f. á Búðum í
Staðarsveit 13.4. 1904, d. í Reykja-
vík 17.1. 1996. Alsystkini Báru eru:
Ellen Svava, f. 24.3. 1922, Hulda, f.
30.9. 1925 og drengur, f. 17.1. 1927
d. 22.8. 1927. Hálfbróðir Báru
samfeðra, er Stefán Niclas Stef-
ánsson, f. 24.11. 1955. Móðir hans
var Lydia Niclasen Þorláksson, f.
7.1. 1918, d. 13.6. 1993.
Bára giftist 5. maí 1946 Erlingi
Eyjólfssyni, f. 31.7. 1924, d.
.Dætur þeirra eru; 1) Elín Bára, f.
2.11. 1963, giftist Guðmundi Árna
Davíðssyni, f. 16.5. 1961. Þau
skildu. Sonur þeirra er Davíð, f.
11.1. 1982, á Ólaf Árna, f. 20.12.
1999 með Aðalbjörgu Silju Ólafs-
dóttur, f. 10.1. 1983. Sambýlismað-
ur Elínar Báru var Sigurbjörn Jó-
hann Grétarsson, f. 22.6. 1962. Þau
slitu samvistum. Dætur þeirra eru;
Kristbjörg Helga, f. 14.7. 1988 og
Guðrún Lilja, f. 11.8. 1992. 2)
Kristbjörg Linda 24.09. 1966. Sam-
býlismaður hennar er Örn Ott-
ósson 10.11. 1963. Börn þeirra eru;
Anton Örn, f. 18.7. 1991 og Linda,
f. 24.2. 1996. Sonur Guðrúnar Guð-
björnsdóttur með seinni manni,
Böðvari Guðmundssyni, f. 3.2.
1938, er Guðmundur Þór, f. 29.5.
1984.
Seinni kona Karls er Auðbjörg
Lilja Lindberg, f. 13.8. 1951. Börn
þeirra eru; 1) Ragnar Heiðar, f.
13.1. 1976. Sambýliskona hans er
María Maronsdóttir, f. 29.8. 1977.
Sonur þeirra er Maron Tryggvi, f.
9.2.2003. 2) Dúna Rut, f. 11.9. 1979.
Sambýlismaður hennar er Árni
Hjaltason, f. 4.4. 1974. Dóttir
þeirra er Sunneva Sól, f. 30.3.2000.
3) Erlingur Þór, f. 23.7. 1985.
Útför Báru var gerð frá Lága-
fellskirkju í Mosfellsbæ 9. janúar, í
kyrrþey. Jarðsett var á Mosfelli.
15.3.2001. Þau bjuggu
á Selfossi fram yfir
1980, en fluttu þá í
Mosfellsbæ. Dóttir
þeirra er Guðrún
Eyja, f. 27.2. 1946, gift
Sverri Hjaltasyni, f.
5.5. 1941. Börn þeirra
eru; 1) Erlingur, f.
26.11. 1966, kvæntur
Margréti Jakobsdótt-
ur, f. 14.12. 1963.
Dóttir þeirra er Guð-
rún Eyja, f. 30.10.
1990. Fyrir átti Mar-
grét Lilju Dögg Þor-
björnsdóttur, f. 21.10.
1986. 2) Þóra, f. 9.4. 1970, gift Sig-
urði Erlendssyni. Börn þeirra eru;
Sigurveig, f. 18.2. 1991, Jóhannes,
f. 22.2. 1993 og Sverrir Helgi, f.
9.6.2001. 3) Egill, f. 14.1. 1980, á
Sunnevu Líf, f. 18.3.2002 með Est-
her Ósk Hervas, f. 1.5. 1979.
Áður eignaðist Bára Karl Heið-
berg Cooper, f. 5.5. 1943 með Willi-
am Cooper, f. 11.3. 1919, d. 2002.
Karl giftist Guðrúnu Guðbjörns-
dóttur, f. 3.5. 1945. Þau skildu-
Elskuleg móðir mín er látin og
ég sakna og syrgi það sem var.
Foreldrar mínir voru einstaklega
samheldin. Því get ég vart minnst á
annað þeirra án þess að hitt komi
við sögu. Kærleikur þeirra og
tryggð við fjölskyldu sína voru ein-
stök. Það var með sama hætti við
þá sem minna máttu sín, menn og
málleysingja. Þau voru svo þakklát
fyrir allt, aðstoð vegna heilsuleysis
seinni ára og nærveru fjölskyldu
okkar alla tíð. Einlægni og gott
hjartalag var þeirra aðalsmerki.
Eftir að mamma var orðin ekkja
og gekk í gegnum erfiðan söknuð
og veikindi, var áberandi í hennar
fari, umhyggja fyrir sínum nánustu
og hvernig hún setti hag annarra
ofar sínum eigin. Mamma saknaði
pabba ákaflega og hluti af henni dó
með honum. Við reyndum að auð-
velda henni lífið og fjölskyldan tók
þátt í því. Síðustu misserin var hún
sáttari og vonaði á endurfundi við
ástvini. Við erum þakklát fyrir að
hafa getað verið í daglegum sam-
skiptum við mömmu eftir að hún
vistaðist á Héraðshælinu á Blöndu-
ósi. Við áttum góðar stundir og oft
var mikið hlegið. Mamma var húm-
oristi, hláturmild og orðheppin.
Börnin, tengdabörnin og barna-
börnin voru henni gleðigjafar og
bar hún hag þeirra mjög fyrir
brjósti. Við þökkum góðan aðbún-
að, hjúkrun og einstaka umhyggju
á Héraðshælinu, ekki síst eftir að
hún fór á sjúkradeildina, þá orðin
fársjúk. Þar lögðust allir á eitt að
gera henni lífið léttbærara og lina
þjáningar hennar. Við færum lækn-
um og starfsfólki alúðarþakkir fyr-
ir. Banalegan var stutt og friðsæl.
Skömmu áður en hún dó opnaði
hún augun, horfði eftirvæntingar-
full upp, rétti út handlegginn og
sagði: Ég sé ljósið. Við Sverrir
horfðum hvort á annað og ég
spurði: Mamma, sérðu ljósið? Hún
svaraði já og lokaði svo augunum.
Þessi voru hennar síðustu orð.
Tveim dögum síðar var hún öll.
Elsku mamma, hjartans þakkir fyr-
ir allt og innilegar kveðjur.
Guðrún Eyja.
Fyrir tæpum þremur árum dó afi
en þá missti amma það sem henni
var kærast en nú er amma komin
til afa aftur. Afi hafði alla tíð hugs-
að vel um ömmu og þau voru alltaf
eins og nýtrúlofuð.
Þegar ég var lítil stelpa bjuggu
amma og afi á Selfossi. Margar
góðar minningar á ég þaðan, að
máta kjóla, hatta, skó og festar af
ömmu, í eldhúsinu hjá ömmu að
moka í hveiti- og sykurskúffunum
eða að vaska upp, uppi á lofti að
leika mér en þar voru skemmtilegir
skápar og skot, niðri í vaskahúsi að
vasast í þvottinum. Í vaskahúsinu
áttu athvarf kettir sem ömmu voru
kærir, á vaskahúsútihurðinni var
lúga svo að þeir gætu komist sinna
ferða. Einnig var gaman fyrir litla
stelpu að hjálpa til í pakkhúsi KÁ
þar sem amma og afi unnu.
Amma var létt á fæti, rösk og
spaugsöm. Hún vildi alltaf vera fín,
með lakkaðar neglur og bar festar
og hringa. Einnig hugsaði hún mik-
ið um að hafa heimilið fallegt, útbjó
púða og saumaði myndir og
klukkustrengi. Nutu afkomendur
einnig góðs af því. Hugur ömmu og
afa var ávallt hjá afkomendunum
og gerðu þau allt fyrir okkur sem í
þeirra valdi stóð.
Amma fór á Grund eftir að afi
dó, sumarið 2002 fékk hún svo her-
bergi á Heilbrigðisstofnuninni á
Blönduósi, þar var vel hugsað um
hana. Það var mikill munur að hafa
hana svo nálægt sér, oft heimsótt-
um við hana og Sigurveig spilaði á
píanóið í baðstofunni. Þar leið
ömmu betur og sérstaklega að vera
nær afkomendunum. Fram á síð-
asta dag var ömmu umhugað um
velferð afkomenda sinna og var það
með ólíkindum hve vel hún fylgdist
með okkur öllum.
Þín dótturdóttir
Þóra.
Elsku langamma.
Nú ertu farin frá okkur og komin
til hans langafa. Þegar þú varðst 80
ára sá ég þig í jólaboðinu hjá ömmu
og afa. Þú varst orðin veik og varst
í rúminu allan tímann og gast ekki
mikið talað. Það var mjög gaman
að hitta þig, en daginn eftir afmæl-
ið þurftir þú að fara á sjúkrahúsið
aftur og amma fór með þér. Ég
kom og heimsótti þig þangað með
Sigurveigu og Þóru. Ég heimsótti
þig hvern einasta dag þangað til á
gamlársdag, en þá dóstu. Þegar ég
heimsótti ykkur langafa í Bratt-
holtið fylgdi ég þér oftast í rúmið
og lá hjá þér þangað til ég hélt að
þú værir sofnuð, en þá labbaði ég
upp og hjálpaði langafa að búa til
morgunmatinn ykkar, sem hann
gerði alltaf á kvöldin áður en hann
fór að sofa. Oft teiknaðir þú skrípa-
myndir af langafa, sem okkur þótti
rosalega fyndnar og hlógum mikið
að. Elsku langamma, takk fyrir
allt.
Þín
Guðrún Eyja.
SÓLVEIG BÁRA
STEFÁNSDÓTTIR
✝ Sigríður Daníels-dóttir fæddist á
Patreksfirði 26. apríl
1932. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut fimmtu-
daginn 15. janúar
síðastliðinn. Hún var
dóttir hjónanna Sig-
ríðar Ólafsdóttur
Hansen, f. 4.1. 1903,
d. 6.6 1988, og Daní-
els Hansen, f. 22.7.
1900, d. 4.10. 1983.
Bróðir Sigríðar er
Ólafur Hansen, f. 31.
3. 1926.
Sigríður giftist 11.5. 1954 Lofti
Hafliðasyni, skipstjóra. Þau eign-
uðust þrjú börn.
Þau eru: 1) Hafliði,
f. 1955, maki Mál-
fríður Harðardóttir,
f. 1957. Börn þeirra
eru Anna Sigríður,
f. 1984, og Loftur, f.
1986. 2) Sigríður, f.
1957, d. 1969. 3)
Jónína, f. 1965,
maki Kristinn Unn-
arsson, f. 1964. Börn
þeirra eru Hákon
Jarl, f. 1995, og
Hrafnhildur Freyja,
f. 1998.
Útför Sigríðar fór
fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Siddý frænka í Skaftahlíðinni er
dáin. Það kom kannski ekki svo á
óvart en samt kemur dauðinn alltaf
brátt. Ég er þakklát fyrir að hafa
verið hjá þér og fengið að halda í
höndina á þér.
Eftir stóra hjartaaðgerð fyrir 15.
árum vissum við að tíma þínum hér
voru sett viss mörk. Þú náðir þér
ótrúlega vel og hefur átt góð ár á
milli veikinda. Ekki kvartaðir þú,
það var ekki þinn stíll.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að þekkja þig frá barnæsku. Þið
móðir mín voruð náfrænkur, þið ól-
ust upp í nágrenni hvor við aðra og
voruð alltaf mjög nánar. Eftir að þið
fluttuð til Reykjavíkur og stofnuðuð
fjölskyldur á svipuðum tíma var
daglegt samband ykkar á milli. Þín
börn og við systkinin urðum náin í
gegn um ykkur, einnig urðu Loftur
og pabbi góðir vinir.
Þú varst fyrsta og eina konan
sem keyrðir og áttir bíl sem ég
þekkti sem barn. Þú fórst oft með
stóran hóp af krökkum í ameríska
bílnum ykkar. Oft var farið í laut-
arferð upp á Geitháls, sem þótti
langt ferðalag á þeim tíma. Þú gafst
okkur krökkunum útlenskt nammi
sem Loftur keypti í Ameríku. Þú
pantaðir eftir listum og gleymdir
ekki mér, þú gafst mér fallega kjóla
eins og Sigga fékk. Þú ferðaðist um
hálendið, fórst í siglingar og varst
með þeim fyrstu til að fljúga til sól-
arlanda frá Íslandi. Þú varst á und-
an þinni samtíð í mörgu. Þú varst
ótrúleg hetja í augum barns.
Maðurinn með ljáinn kom og tók
frá ykkur sólargeislann hana Siggu
aðeins 12 ára gamla. Það var mikið
reiðarslag og sorg fyrir þig, Loft,
Hafliða og Nínu og aðra aðstand-
endur. Sigga var mér sem var árinu
yngri sem stóra systir og fyrir-
mynd. Átta árum síðar kom hann
aftur og tók Hönnu, móður mína og
þína góðu frænku og vinkonu.
Ég undraði mig oft á því þá
hversvegna þú nenntir að hringja
daglega í mig unglinginn og rabba,
en skildi það sem betur fer síðar.
Jú, það eru böndin – fjölskyldu-
böndin órjúfanlegu, með Tótu
frænku sem var yfir okkur öllum.
Þú leiðbeindir mér inn í fullorð-
insárin og svaraðir öllum mínum
spurningum um lífið og rætur mín-
ar eftir fráfall foreldra minna. Siddý
frænka var ekki aðeins frænka. Þú
varst mér sem móðir.
Þú varðst mitt akkeri og tengsl
meðan ég bjó erlendis í 20 ár. Alltaf
stóð ykkar fallega og hlýlega heimili
mér opið. Herbergið inni í horni er
þitt, sagðir þú og afhentir mér hús-
lyklana.
Þú varst frábær í eldamennsku
og reyndar öllu sem viðkom heim-
ilinu. Húsmæðraskólagengin eins og
við grínuðumst oft með. Enginn var
svikinn að koma í mat til þín. Þú
varst alltof lítillát ef þér var hrósað,
svaraðir um hæl: „Það er bara lykt-
in,“ og glottir.
Ég er þakklát fyrir góðar mót-
tökur og gott samband síðustu árin
eftir að ég flutti til baka til landsins.
Þar aftur opnaðir þú heimilið og
bauðst mig velkomna meðan ég
væri að koma mér fyrir.
Núna er mér sérstaklega minn-
isstætt fjölskyldumatarboðið hjá
mér fyrir tveimum vikum. Þar var
samankominn aftur eftir mörg ár
hluti af kjarnanum síðan úr Ljós-
heimum.
Síðustu árin eydduð þið Loftur
nánast öllum stundum saman. Það
var ánægjulegt að fylgjast með ykk-
ur hjónunum. Saman út að versla og
smá rúnt í leiðinni. Genguð saman í
verkin á heimilinu, nú síðast við að
taka niður jólaskrautið. Svo sam-
heldin og nostrandi hvort við annað,
þessi mikla virðing og umhyggja
fyrir hvort öðru. Kannski ekki und-
arlegt eftir 50 ára hjónaband. Því
miður varð sá tími ekki lengri.
Elsku Siddý, ég er þér ævinlega
þakklát fyrir það sem þú hefur ver-
ið í lífi mínu og syrgi þig og sakna
þín.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku Loftur, Nína, Hafliði og
fjölskyldur, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur í ykkar sorg.
Ásta.
Mig langar að skrifa nokkar línur
um mína elskulegu vinkonu, Sigríði
Daníelsdóttur, sem lést þann 15.
janúar s.l. á Landspítalanum við
Hringbraut.
Siddý, eins og ég kallaði hana æv-
inlega, kynntist ég fyrir u.þ.b.
fimmtíu árum síðan. Þá var hún ný-
flutt til Reykjavíkur frá Patreksfirði
til síns heittelskaða Lofts Hafliða-
sonar, en þau höfðu kynnst í Hér-
aðsskólanum á Núpi við Dýrafjörð.
Þau bjuggu hjá foreldrum Lolla á
Miklubrautinni, en ég bjó í næsta
húsi. Siddý var ótrúlega góð við
þennan litla sex ára nágranna sinn
og varð mér sem stóra systir eða
uppeldismamma. Hún fór oft með
mig í sund inn í gömlu Sundlaug-
arnar í Laugardalnum og fannst
mér það bæði skemmtilegt og ógn-
vænlegt í senn. Einnig var hún iðin
við að lesa fyrir mig, m.a. úr þjóð-
sögum Jóns Árnasonar.
Siddý og Lolli giftust þann 11.
maí 1954 og fluttu þá á Bárugötuna.
Siddý hafði lokið námi í Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur og var alveg
ótrúlega myndarleg í öllum matar-
tilbúningi og heimilishaldi. Alltaf
var heimilið opið fyrir gestum og
gangandi og var hægt að treysta á
það að Siddý tæki á móti manni
opnum örmum. Aldrei kom maður
til hennar öðruvísi en að hún ætti
eitthvert góðgæti, þó að sjaldnast
vissi hún af heimsóknunum fyrir-
fram. Hún töfraði fram yndislega
veislurétti á örskömmum tíma og
virtist ekkert hafa fyrir því. Siddý
var sjómannskona alla tíð og því
framkvæmdastjórinn á sínu heimili.
Hún stóð sig einstaklega vel sem
slíkur.
Frumburðurinn, hann Hafliði,
fæddist 8. júní 1955 og þá fékk ég,
sem var aðeins átta ára gömul, að
byrja í vist hjá þeim, þó að það hafi
verið meira að nafninu til. Það var
hreint ótrúlegt hvað þau voru hug-
rökk að leyfa mér að fara út með
Hafliða í vagninum sínum. Ég sem
var svo lágvaxin að ég sá varla yfir
barnavagninn, samt sem áður fann
ég alltaf þetta óbilandi traust frá
þeim til mín. Ég fékk kaup mán-
aðarlega í stóru fínu umslagi og
gaukuðu þau oft að mér útlensku
sælgæti líka, sem var aldeilis ekki
algengt á þessum tíma, en Lolli var
að vinna á M.s.Gullfossi á sumrin
með náminu sínu í Stýrimannaskól-
anum. Hann keypti alltaf eitthvað
fínt handa Siddý og Hafliða í út-
löndum og ekki gleymdi hann litlu
barnfóstrunni heldur.
Ég var hjá Siddý og Lolla í vist í
fimm sumur, en þar fyrir utan var
ég alltaf með annan fótinn á heimili
þeirra og reyndust þau mér alveg
einstök alla tíð. Ég ferðaðist heil-
mikið með þeim, t.d. fékk ég að fara
með þeim til Patreksfjarðar tvisvar
sinnum og þótti mikið til koma. Þar
kynntist ég hinni góðu fjölskyldu
Siddýjar fyrir vestan.
Eftir nokkur ár á Bárugötunni
keyptu þau sína fyrstu íbúð í Máva-
hlíðinni og fluttu svo nokkrum árum
síðar í Skaftahlíðina, þar sem þau
hafa búið síðan.
Lífið var ekki alltaf auðvelt hjá
Siddý og Lolla. Sigga, eldri dóttir
þeirra, fæddist þann 29. mars 1957
með meðfæddan nýrnagalla sem
ekki var hægt að lækna á þessum
tíma. Hún lést aðeins 12 ára gömul,
eftir mikil veikindi. Ég veit að þessi
mikla sorg var þeim afar þungbær.
En litli sólargeislinn þeirra, hún
Jónína, sem fæddist þann 3. febrúar
1965 létti mömmu, pabba og Hafliða
stóra bróður stundirnar og færði
þeim mikla gleði.
Árið 1989 þurfti Siddý að gangast
undir erfiða hjartaaðgerð og náði
sér aldrei að fullu. Þrátt fyrir las-
leika Siddýjar ferðuðust þau hjónin
heilmikið jafnt innanlands sem utan
og höfðu mikið yndi af. Einstaklega
kært var með þeim Siddý og Lolla.
Þau voru svo góð og hugulsöm
hvort við annað og kunnu þá list að
hlúa að ástinni.
Við Siddý höfðum hlutverkaskipti
þegar dóttir mín, Anna Sigurborg,
byrjaði í Ísaksskóla. Þá passaði
Siddý Önnu fyrir mig heilan vetur
þegar skóla lauk á daginn.
Það er einkennilegt hvernig alveg
óskylt fólk getur orðið eins og
manns nánasta fjölskylda, en svona
hefur það verið alveg frá okkar
fyrstu kynnum.
Að leiðarlokum langar mig til
þess að þakka elsku Siddý minni
samfylgdina. Þrátt fyrir nokkurn
aldursmun tengdumst við afar
traustum vináttuböndum, sem aldr-
ei bar skugga á.
Elsku Lolli, Hafliði, Nína,
tengdabörn og barnabörn, ég og
fjölskylda mín vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og biðjum Guð að
gefa ykkur styrk í ykkar miklu
sorg.
Sigríður Sigurjónsdóttir.
SIGRÍÐUR
DANÍELSDÓTTIR