Morgunblaðið - 18.12.2004, Side 64

64 LAUGARDAGUR 18. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ SigtryggurKristmundur
Jörundsson fæddist
á Flateyri við Ön-
undarfjörð 5. ágúst
1909. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Ísafjarðarbæjar 10.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jörundur K.
Ebenezerson, f.
1.12. 1862, d. 13.8.
1936, og Sigríður
Árnadóttir, f. 13.8.
1874, d. 18.2. 1963.
Systkini Sigtryggs
eru: Guðjón, f. 15.1. 1894, d. 22.9.
1921; Ebenezer, f. 30.7. 1895, d.
11.11. 1913; Ingibjörg, f. 30.9.
1896, d. 6.12. 1984; Rakel Katrín,
f. 24.3. 1899, dó vikugömul; Rak-
el Katrín Jóna, f. 17.9. 1900, d.
6.5. 1956; Gísli Guðbjartur, f. 8.9.
1901, d. 22.9. 1921; Sigurjón
Árni, f. 14.10. 1903, d. 20.2. 2000;
Gratíana Sigríður, f. 29.6. 1905,
d. 28.4. 1972; Ágúst Guðmundur,
f. 6.11. 1906, d. 19.5. 1964; Jó-
hann Guðbjartur, f. 20.5. 1908, d.
26.4. 1995; Hannes Hjalti, f. 24.3.
1912, d. 11.7. 1979; Guðrún Ebba,
f. 6.10. 1914; Gunnar, f. 10.11.
1915, d. 25.12.1992; og Sigurður
Páll, f. 5.12. 1918, d. 23.12. 1992.
Sigtryggur kvæntist 1. desem-
ber 1934 Hjálmfríði Sigurást
ur, andvana f. 1951. 10) Jón
Björn, f. 15.11. 1954, maki
Magdalena Sirrý Hafnfjörð Þór-
isdóttir, f. 14.4. 1955. Þau eiga
tvö börn. 11) Hreiðar, f. 6.7.
1956, maki Sigurrós Erlingsdótt-
ir, f. 19.6. 1956. Þau slitu sam-
vistum. Þau eiga þrjú börn. Sam-
býliskona Salóme A. Þórisdóttir,
f. 1.9. 1956. 12) Katrín, f. 11.8.
1959, maki Steingrímur Jónsson,
f. 14.11. 1960. Þau eiga þrjú
börn. Afkomendur Sigtryggs og
Hjálmfríðar eru nú 107 talsins.
Hinn 1. desember sl. héldu þau
hjón, Sigtryggur og Hjálmfríður
upp á sjötíu ára brúðkaupsaf-
mæli sitt.
Sigtryggur ólst upp á Flateyri
til fimm ára aldurs og síðar í
Álfadal á Ingjaldssandi við Ön-
undarfjörð en bjó á Ísafirði frá
1930 til dánardægurs. Skóla-
ganga Sigtryggs var ekki löng,
einungis nokkrar vikur í barna-
skóla. Hann hóf ungur sjó-
mennsku og stundaði hana fram
á sjötta áratug síðustu aldar. Eft-
ir það vann Sigtryggur alla al-
menna vinnu í landi. Gekk í múr-
verk, ók vörubíl, var
kranamaður og brunavörður hjá
Slökkviliði Ísafjarðar um árabil.
Síðast starfaði Sigtryggur hjá
Hraðfrystihúsinu Norðurtanga
við ýmiss konar viðhald og var
vaktmaður á togurum fyrirtæk-
isins. Meðfram sínum föstu störf-
um stundaði Sigtryggur ýmsa
íhlaupavinnu.
Útför Sigtryggs verður gerð
frá Ísafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Guðmundsdóttur, f.
19.8. 1914. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Jónsson, f.
4.8. 1872, d. 8.10.
1960, og Anna Jóns-
dóttir, f. 13.7. 1871,
d. 12.12. 1944. Börn
Sigtryggs og Hjálm-
fríðar eru: 1) Guðjón
Gísli Ebbi, f. 22.9.
1935, maki Halldóra
Þorláksdóttir, f. 12.9.
1936. Þau eiga fimm
börn. 2) Guðmundur
Annas, f. 24.12. 1937,
d. 10.3. 1961. 3) Alda
Erla, f. 24.6. 1939, maki Birgir
Hermannsson, f. 22.9. 1939. Þau
eiga fjögur börn. 4) Jörundur
Sigurgeir, f. 29.6.1942, maki
Helga Sigurgeirsdóttir, f. 18.2.
1940. Þau eiga fjögur börn. 5)
Anna Guðrún, f. 5.9. 1944, maki
Árni Sigurbjörnsson, f. 9.4. 1941.
Þau slitu samvistum. Þau eiga
fjögur börn. 6) Tryggvi Marías, f.
9.3. 1946, maki Guðrún Ásbjörg
Stefánsdóttir, f. 20.1. 1948. Þau
eiga fjögur börn. 7) Hólmfríður,
f. 26.10. 1947, maki Árni Gunnar
Sigurjónsson, f. 21.4. 1945, d.
27.2. 2000. Þau áttu fjögur börn.
8) Árni, f. 9.12. 1949, maki Guð-
björg Skúladóttir, f. 17.7. 1956.
Þau eiga tvö börn. Fyrir átti
Árni einn son. 9) Óskírður dreng-
Sigtryggur Jörundsson, tengdafað-
ir minn, lést á Heilbrigðisstofnun Ísa-
fjarðarbæjar 10. desember sl. á nítug-
usta og sjötta aldursári. Vel að því
kominn að fá að kveðja eftir langa,
farsæla og vinnusama ævi.
Margs er að minnast eftir hátt í
hálfrar aldar kynni. Efst í huganum
er síðasta stórveislan sem Tryggvi
tók þátt í en það var stórafmæli þeirra
hjóna. Í ágúst s.l. átti Tryggvi 95 ára
afmæli og Fríða, eiginkona hans varð
níræð. Allir afkomendur sem áttu
heimangengt, eða um eitthundrað
manns, söfnuðust saman í blíðskap-
arveðri í skíðaskálanum í Tungudal
við Skutulsfjörð þessa helgi og fögn-
uðu þessum tímamótum. Efst í minn-
ingunni eru þau hjónin sitjandi sam-
an, brosmild og glöð, í samræðum við
afkomendurna og glatt var á hjalla.
Stutt var í húmorinn hjá Tryggva og
mikið hlegið að ýmsum athugasemd-
um hans, eins og svo oft áður.
Heiðurshjónin Tryggvi og Fríða
hafa átt saman langa og farsæla ævi
en þau áttu 70 ára brúðkaupsafmæli
1. desember s.l. Hjónaband sem stóð
jafnlengi og meðalmannsævi. Þau
hjónin áttu miklu barnaláni að fagna
og eignuðust tólf börn en tíu þeirra
eru á lífi. Afkomendahópurinn telur
rúmlega eitthundrað manns.
Kynni okkar Tryggva hófust þegar
ég, ung að árum, kom inn á heimili
þeirra Fríðu, sem væntanleg tengda-
dóttir. Mér var óskaplega vel tekið. Á
heimilinu í Silfurgötu bjuggu þá
ennþá sex börn og var Tryggvi yngri,
eiginmaður minn, elstur þeirra. Mér
sem einkabarni fannst heimilislífið af-
skaplega heillandi. Í Silfurgötunni var
svo sannarlega líf í tuskunum og vel
haldið á öllum málum. Verkaskipting
á heimilinu var skýr en engum þótti
þó tiltökumál að ganga í óhefðbundin
verk þegar þurfa þótti.
Fjölskyldan í Silfurgötu, með
Tryggva eldri í fararbroddi, ræddi
hávært um ýmis málefni og til að
byrja með hélt ég að fjölskyldan væri
alltaf að rífast. Þrátt fyrir hávaðann
var greinilega mikil samheldni og
glens og gaman. Svona er fjölskyldan
enn þann dag í dag þegar hún kemur
saman.
Hann tengdapabbi var mjög skoð-
anafastur og fylginn sér, svo jaðraði
við þrjósku. Oft voru teknar góðar
„rimmur“ í eldhúsinu um ýmis mál-
efni. Tryggva þótti nú best að hafa
síðasta orðið. Stundum kom hann
heim til mín að leita að verkfærum
sem hann hafði lánað nafna sínum. Þá
átti hann til að skamma mig rækilega
fyrir minnisleysi sonarins að hafa
ekki skilað verkfærunum og svo var
hann rokinn. Næst þegar við hittumst
létum við sem þetta hefði aldrei gerst.
Þegar ég, komin á fullorðinsár, ákvað
að fara suður í háskóla þá var hann
ekkert að skafa utan af því og sagði
við mig: „Ertu svo vitlaus að þú þurfir
að fara í skóla, fullorðin kona?“ Hann
sá heldur ekki mikinn tilgang í upp-
eldisfræðinni sem ég valdi að nema.
„Kona, sem var búin að koma fjórum
börnum á legg!“ Hann var þó fremst-
ur í flokki að gleðjast með mér að af-
loknu námi og sagði að ég væri „bara
dugleg“. Það þótti mér gott hrós frá
honum. Að vera duglegur var mikill
kostur í Tryggva augum.
Tengdapabbi var alla tíð útsjónar-
samur þúsundþjalasmiður. Allt sem
hann tók sér fyrir hendur lék í hönd-
unum á honum. Hann var ótrúlega
duglegur við að útvega sér aukastörf
til að brauðfæða fjölskylduna og var
alltaf að vinna. Yfirleitt hljóp hann við
fót. Minnist ég þess að hafa heyrt
hann segja: „Ég hef aldrei verið
þreyttur en stundum svolítið lúinn.“
Þetta er nú orðatiltæki í fjölskyldunni
ef einhver kvartar.
Ekki sá Tryggvi eftir sér við að að-
stoða börn og barnabörn við húsbygg-
ingar og lagfæringar, allt fram á efri
ár. Smíðar, múrverk, flísalagnir, við-
gerðir, allt lék þetta í höndunum á
honum. Innréttingar smíðaði hann
heima í bílskúr og kom með færandi
hendi. Hann gerði við bílana sína og
aðstoðaði við bílaviðgerðir innan fjöl-
skyldunnar. Einnig voru framleiddir
ýmsir konar smámunir til hagsbóta
fyrir heimilin og til að gleðja barna-
börnin. Ekki má gleyma harðfiskin-
um sem hann verkaði, svo til ein-
göngu til að gefa fjölskyldunni.
Tryggva féll aldrei verk úr hendi og
honum þótti erfiðast við ellina að
verða „alveg ónýtur til verka“. Þegar
honum fór að förlast sjón og fínhreyf-
ingar varð ég oft vitni að yndislegu
samspili feðganna er þeir unnu saman
að ýmsum lagfæringum í Silfurgöt-
unni. Sá eldri vildi ekki gefast upp og
vildi vinna verkið en sá yngri sagði
aldrei um það orð. Þetta var eins og
þegjandi samkomulag feðganna. Að
því kom þó yfirleitt að tengdapabbi
sagði: „Æ, þú gerir þetta fyrir mig,
Tryggvi minn.“ Yfir þessu var viss
dapurleiki en hann hélt þó alltaf fullri
reisn.
Tengdapabbi, dyggilega studdur af
Fríðu, hélt í heiðri ýmis gildi innan
fjölskyldunnar, s.s.heiðarleika, trú-
mennsku, kappsemi, að kunna að
bjarga sér og að láta verkin tala.
„Alltaf að reyna og ekki að gefast
upp,“ var hans viðkvæði. Einnig var
alltaf stutt í húmorinn og hláturinn.
Þessir eiginleikar lifa í afkomendun-
um, svo og handlagnin. Þessir eigin-
leikar eru arfurinn sem hann eftirlæt-
ur afkomendum sínum og þessi
manngildi eru mun meira virði en ein-
hverjar krónur.
Í börnum okkar hjóna sé ég þessa
eiginleika endurspeglast og er stolt
og þakklát fyrir. Enda ekki nema von,
því börnin okkar fjögur voru daglegir
gestir á heimili afa síns og ömmu öll
uppvaxtarárin. Þar fengu þau kakó og
meðlæti, góðar samræður, þeim lögð
lífsgildin og þau hvött til að bjarga
sér. Yfir öllum smásigrum var fagnað
og barnabörnin fengu sömu heilræðin
og börnin höfðu áður fengið. Þegar
þau svo eignuðust fjölskyldur og
heimsóttu afa og ömmu með sín börn
endurtók sagan sig. Fyrir allt þetta
ber að þakka.
Kæri Tryggvi, afrek þitt í lífinu var
mikið. Þú lifir áfram í afkomendun-
um. Þakkir fyrir allt. Farðu í Guðs
friði.
Þín tengdadóttir,
Guðrún Á. Stefánsdóttir.
Nú er hann elsku afi okkar horfinn
á braut eftir langa ævi og er hans sárt
saknað. Afi og amma í Silfurgötu hafa
alltaf átt sérstakan stað í hjörtum
okkar systkinanna og í raun verið
órjúfanlegur hluti af lífi okkar alla tíð.
Frá blautu barnsbeini höfum við átt
athvarf hjá ömmu og afa, fengið að
setja blautu vettlingana okkar í mið-
stöðvarkompuna eða á ofninn í for-
stofunni, drukkið skolp eins og kakóið
hennar ömmu kallast, borðað brauð
og kökur og notið þess að spjalla við
ömmu og afa um allt milli himins og
jarðar. Hversu oft ætli við höfum
hlaupið í Silfurgötuna í löngu frímín-
útunum, komið þar við meðan beðið
var eftir tónlistarskólanum eða þegar
við áttum leið um bæinn?. Og það
skipti ekki máli hvort við vorum ein
eða vinir okkar með. Alltaf vorum við
velkomin.
Það hafa verið mikil forréttindi að
fá að njóta félagskapar afa og ömmu í
Silfurgötu öll þessi ár. Ótal minningar
streyma fram í hugann. Afi að vinna
að hinu og þessu, keyrandi um á gulu
Lödunni, hlæjandi, talandi svolítið
hátt og stundum eitthvað að þráast
við. Já, það verður ekki minnst á afa
nema minnast á þráann. Stundum
þegar afi beit eitthvað í sig varð hon-
um lítt haggað, hvað sem tautaði og
raulaði, því hann var svo þrár en það
var einhvern veginn bara afi.
Afi var alla tíð vinnusamur og dug-
legur. Hann hafði fyrir stórri fjöl-
skyldu að sjá og þurfti alltaf að vinna
mikið. Eftir að formlegri starfsævi
lauk sat hann heldur ekki auðum
höndum, margt þurfti að laga og
smíða. Ófáar minningarnar eigum við
um afa í skúrinni að smíða eða verka
harðfisk og í kompunni uppi á lofti
smíðandi fiskigogga. Tryggvi afi var
bæði útsjónarsamur og afskaplega
handlaginn. Mörg barna okkar hafa
sofið í ungbarnavöggu sem hann
smíðaði upp úr annarri, vöggu sem afi
þeirra svaf líka í hálfri öld áður. En afi
smíðaði ekki bara hefðbundna hluti,
hann fékk nefnilega stundum einstak-
ar hugmyndir. Okkur þótti til dæmis
mikið til þess koma þegar hann smíð-
aði sér sláttuvél og notaði til þess
mótor og blað úr hjólsög. Af þessari
verklagni og útsjónarsemi afa nutum
við systkinin öll góðs af, allt fram á
síðustu ár. Hálfáttræður smíðaði
hann eldhúsinnréttingu fyrir Stefán
og enn eldri skáp fyrir Jakob. Heið-
rúnu hjálpaði hann með skólaritgerð
SIGTRYGGUR
JÖRUNDSSON
✝ Þórólfur Stefáns-son fæddist í Hús-
ey í Hróarstungu 28.
desember 1914. Hann
lést á Landspítala
Landakoti, deild 5, í
Reykjavík 8. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Stefán Björn Einars-
son frá Hrollaugs-
stöðum í Hjaltastaða-
þinghá, f. 19. maí
1880, d. 5. júlí 1917
og Guðný Þórólfs-
dóttir frá Uppsölum í
Eiðaþinghá, f. 26. júlí 1889, d. 3.
apríl 1979. Eldri bróðir Þórólfs,
ólfs eru Jónína, Einar, Guðrún og
Kristbjörg, á lífi eru Guðrún og
Kristbjörg.
Þórólfur var ókvæntur og barn-
laus.
Þórólfur flutti frá Múlastekk árið
1953 að Ási á Egilsstöðum, heimili
Kristbjargar og Svavars. Þar bjó
hann þar til hann flutti í sína eigin
íbúð að Lagarási 2 árið 1968. Þór-
ólfur lauk tveggja vetra námi frá
Alþýðuskólanum á Eiðum árið 1940
og trésmíðanámi frá Iðnskólanum á
Egilsstöðum árið 1963. Hann vann
mest við smíðar og lengst á Tré-
smíðaverkstæði Kaupfélags Hér-
aðsbúa á Egilsstöðum. Sönglíf var
stór þáttur í lífi Þórólfs. Í Egils-
staðakirkju söng hann í áratugi og
nú seinni ár með Eldriborgarakór
Egilsstaða.
Útför Þórólfs fer fram frá Egils-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Þorgeir, f. 22. júní
1912, d. 30. júní 1912.
Yngri drengur fæddur
andvana 3. apríl 1917.
Hálfsystkini Þórólfs,
börn Guðnýjar og Jóns
Ísleifssonar, eru Guð-
geir, Lukka, Snorri,
Egill, Kristmann og
Sæbjörg. Þórólfur ólst
upp í Húsey fyrstu tíu
ár ævi sinnar en fór 11
ára að aldri í Múla-
stekk í Skriðdal og
voru fósturforeldrar
hans þar hjónin Krist-
ín Ólín Einarsdóttir og Sigurbjörn
Árnabjörnsson. Fóstursystkini Þór-
Við sátum ofar skýjum og dreypt-
um á kaffi í sólskininu og lognvær-
unni og vélin haggaðist varla. Við
vissum bæði að þetta yrði okkar síð-
asta samverustund.
Austurlandið okkar beggja skart-
aði sínu fegursta á skjannahvítri
vetrarslá. Dyrfjöllin glóðu í skamm-
degissólinni og spegilsléttur Lögur-
inn með sínum sérstæða mjólkurlit-
aða og blágræna lit var svellaður hér
og hvar.
Ég hélt utan um hendurnar þínar á
leiðinni og við sögðum fátt; stundin
var hljóð og fögur.
Þú: Maður veit ekkert hvað verður
… það veit enginn hvað verður … það
þýðir ekkert að plana neitt. Ég sam-
sinnti því.
Eftir nokkurt hlé í þögn, þakkaði
ég þér allt, samfylgdina frá blautu
barnsbeini og alla tryggðina. Þú
svaraðir: Það var ekkert – lítillátur
að vanda.
Við þögðum íhugul saman um
stund, þetta var þægileg þögn eins og
ætíð.
Ég: Þú tekur á móti mér, þegar ég
kem hinum megin?
Þú hváðir við og eftir að ég hafði
endurtekið bónina svaraðir þú: Ég
get gert það.
Ég hef löngum dáðst að áhuga þín-
um og elju í félagsstarfi og ekki síst í
söngnum, þrátt fyrir heyrnarskerð-
ingu og meira og minna ýlfrandi
heyrnartæki. Áhugi á manneskjum
og dýrum var þér líka í blóð borinn.
Við röbbuðum oft, m.a. um fugla og
lífsbaráttu þeirra og eins hesta.
Hestarnir sem þú áttir voru þér jafn
kærir og mannfólkið og þú hlakkaðir
til að fá að hitta þá aftur.
Þetta gætu verið klárarnir þínir
sagði ég og benti á flugfélagsservíett-
urnar með vængjuðu fákunum. Þú
svaraðir ekki þurftir þess ekki enda
ekki svaravert; snerir þér þess í stað
að glugganum og horfðir út … sól-
argeisli lék um fölan vangann þinn.
Eflaust hefurðu oft verið einmana,
þó aldrei hefðirðu orð á því. Það eru
bæði frelsi og fjötrar því samfara að
kjósa einlífi.
Þetta er óvenju gott kaffi sagðir
þú.
Ég kinkaði kolli og bætti við …og
veðrið það er lygnt og bjart eins og
lífið þitt. Þú jánkaðir því hugsi ...
hneigðir höfuðið og ... lyngdir aftur
augunum.
Guð geymi þig, Tóti minn.
Þín
Ingunn St. Svavarsdóttir Yst.
Tóti var mér kær. Hann var eng-
um líkur. Tóti var alltaf góður við
mig. Hann lofaði okkur að búa heima
hjá sér þegar við komum til Egils-
staða. Við komum þangað á hverju
sumri og gistum þá alltaf hjá Tóta.
Tóti sat og saumaði sína sauma af
fuglum, köttum, allskyns sauma. Ég
sat hjá honum á kvöldin og horfði á
hann sofa rótt í stólnum fyrir framan
sjónvarpið. Hann Tóti kenndi mér að
vera þolinmóð. Elsku Tóti er farinn
upp til himna til Einars og englanna.
Hann lýsir upp jörðina þar sem hann
horfir á mig.
Melkorka Gunnarsdóttir.
Elsku Tóti minn.
Það verður skrýtið að koma í Eg-
ilsstaði nú þegar þú ert ekki lengur
þar. Við fjölskyldan vorum alltaf vön
á fá hangikjöts- og saltkjötsilminn í
fangið um leið og við fórum að nálg-
ast Lagarásinn. Og af ilminum tók
við skælbrosandi andlit og útréttur
faðmurinn. Já, það var sko ekkert
slor að vera gestur á þínu heimili.
Það fékk ég svo sannarlega að reyna
þegar ég bjó hjá þér veturinn ’97–’98.
Sambúðin gekk sérlega vel hjá okkur
og við áttum mjög góðar stundir
saman, ekki síst í kringum áhugamál
okkar beggja, sönginn. Ég man sér-
staklega eftir ákafanum í okkur eitt
kvöldið þegar við hlupum í einum
spretti úr kirkjunni, þar sem við
höfðum verið á tónleikum, og alla
leiðina heim, til að ná einhverjum
söngþætti í sjónvarpinu. Þá mátti
vart á milli sjá hvort okkar var spor-
léttara, þrátt fyrir ríflega 60 ára ald-
ursmun! Já, Tóti minn, þetta var góð-
ur tími.
Takk fyrir allt,
Kristveig.
ÞÓRÓLFUR
STEFÁNSSON