Morgunblaðið - 02.02.2005, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. FEBRÚAR 2005 33
MINNINGAR
✝ Guðrún Ísbergfæddist á Möðru-
felli í Eyjafirði 28.
september 1922.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Skóg-
arbæ 16. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Árnína
Jónsdóttir húsmóðir
og Guðbrandur Ís-
berg lögfræðingur,
síðar alþingis- og
sýslumaður. Guðrún
var næstelst barna
þeirra hjóna. Þau
eru Gerður, Jón, Ari
(látinn), Ásta, Nína, Ævar (lát-
inn) Sigríður (lést fárra mánaða)
og Arngrímur.
Guðrún giftist 1. júlí 1945
Þórði Gunnarssyni framkvæmda-
stjóra á Akureyri, f. 1918, d.
1996. Börn þeirra eru Nína, f.
1946, gift Tómasi Inga Olrich, og
Gunnar, f. 1952, kvæntur Sunn-
evu Hafsteinsdóttur. Dætur Nínu
eru Sunna Guðrún, f. 1972, og
Vala Þóra, f. 1977. Börn Gunnars
og Sunnevu eru
Þórður, f. 1984,
Bergur, f. 1987, og
Kristín, f. 1988.
Langömmubörn eru
Dröfn Heimisdóttir,
f. 1999, og Íris Þóra
Birgisdóttir, f. 2002.
Guðrún bjó fyrstu
árin á Möðrufelli og
í Litla-Hvammi í
Eyjafirði. Fjölskyld-
an fluttist til
Blönduóss 1932.
Guðrún lærði hár-
greiðslu á Akureyri
og settist þar að.
Hún rak hárgreiðslustofuna
Bylgju á Akureyri í rúma tvo
áratugi með Ástu systur sinni.
Eftir það vann hún með Þórði
manni sínum við ýmis verk starfi
hans tengd, ásamt húsmóður-
störfum. Þórður og Guðrún
fluttu til Reykjavíkur árið 1988
þar sem þau bjuggu síðustu ævi-
árin.
Útför Guðrúnar var gerð frá
Fossvogskirkju 31. janúar.
Guðrún Ísberg, tengdamóðir
mín, lést þann 16. janúar sl., á 83.
aldursári. Hún var þá farin að
heilsu og þreytt á biðinni. Hún
missti eiginmann sinn, Þórð Gunn-
arsson, árið 1996. Þótt hún hefði fá
orð um það, sem og um annað sem
henni var þungbært, þá hljóðnuðu
margir strengir við þann missi.
Ég þekkti Þórð og fjölskyldu
hans á Akureyri frá því í æsku, en
kynntist ekki Guðrúnu að ráði fyrr
en ég kvæntist inn í fjölskylduna.
Guðrún var kona ábúðarmikil á
svip, eins og hún átti ætt til. Sum-
ir, sem þekktu hana ekki, töldu
hana þóttafulla. Ekkert var þó
fjær sanni. Hún var afar hlý kona
en mjög hlédræg að eðlisfari. Og
þó umfram allt jarðbundin, sam-
kvæm sjálfri sér og afar heilsteypt
manneskja. Hún var einnig mjög
ákveðin í skoðunum en fann alls
enga þörf hjá sér til að troða þeim
upp á aðra.
Þótt þau hjónin Guðrún og
Þórður Gunnarsson ættu örlæti og
hlýju sameiginlega, var Guðrún að
mörgu leyti andstæða tengdaföður
míns. Hann var félagslyndur með
afbrigðum, maður áhættu og at-
hafna og fullur af orku. Hann
sagði mér að hann hefði á yngri
árum sigrast með talsverðum erf-
iðismunum á eðlisbundinni feimni.
Hann varð fljótt umsvifamikill út á
við, mikið fyrir að taka til hend-
inni, og létt sér fátt óviðkomandi.
Þótt Guðrún stundaði atvinnu-
rekstur fyrr á árum og héldi þar
að auki heimili, varð heimilishaldið
æ fyrirferðarmeira eftir því sem
árin liðu og Þórður gerðist stór-
tækari í atvinnulífi á Akureyri.
Þar var jafnan mikið um að vera,
gestkvæmt og heimilið miðstöð
fjölskyldunnar og griðastaður þeg-
ar á móti blés. Heimilishaldið var
því af þyngri gerðinni. Það hafði
maður þó ekki á tilfinningunni, því
allt gerðist eins og af sjálfu sér.
Það fór lítið fyrir húsfreyjunni.
hún stýrði öllu á lágum nótum.
Ætla mætti að svo afkastamikil
kona hafi verið með afbrigðum
heilsuhraust, en svo var ekki. Guð-
rún var fínleg kona og líkamlega
viðkvæm.
Í blóma lífsins fékk hún berkla
og þyngdi það henni sporin þar
sem hún átti ung börn og stóð þess
utan í atvinnurekstri. Hún var
hins vegar mjög hörð af sér og
ósérhlífin og hélt sínu striki af ró-
semi og yfirvegun.
Guðrún var auk þessa mjög at-
hugul kona og nákvæm. Þetta kom
ekki síst fram í áhuga hennar á
blómarækt.
Allur gróður óx og dafnaði í
höndum hennar. Þeim hjónum
kom ekki alltaf saman um fram-
kvæmdir í garðinum að Hamra-
gerði 1 á Akureyri, Þórður fram-
kvæmdaglaður og síbreytandi öllu
sem breyta mátti, en Guðrún ná-
kvæm, íhaldssöm og yfirveguð. Ár-
angurinn var sá að garðurinn var, í
anda þeirra beggja, einstakur í
sinni röð sakir fjölbreytni, frjó-
semi og snyrtimennsku.
Mér finnst sennilegt að athafna-
semi og erilsamur lífsstíll tengda-
föður míns hafi oft gengið fram af
Guðrúnu, ekki síst eftir að hún
fann að hann var farinn að ganga
fram af sjálfum sér og stofna
heilsunni í hættu.
En það breytti að sjálfsögðu
engu um samband þeirra, sem var
djúpt og óhagganlegt. Mér finnst
ekki hægt að minnast annars án
þess að minnast hins.
Mín fjölskylda átti ekki aðeins
athvarf hjá Guðrúnu og Þórði.
Dætur Nínu áttu þar annað heim-
ili.
Nú þegar tengdaforeldrar mínir
eru horfnir, stendur eftir mynd-
arlegur hópur afkomenda, sem þau
áttu svo mikinn þátt í að móta og
ala upp, mikill fjöldi einlægra vina
og aðdáenda, svo og verk þeirra,
sem munu um ókomna tíð setja
svip sinn á bæinn þar sem þau
dvöldu mestan hluta ævinnar, og
þar sem þau kusu að hvíla saman.
Tómas I. Olrich.
Við systurnar viljum minnast
Guðrúnar ömmu sem við eigum
svo óendanlega margt að þakka.
Allt sem við segjum hér verður
heldur fátæklegt í samanburði við
það. Við munum alltaf búa að því
sem hún kenndi okkur og alltaf
minnast þeirrar einstöku um-
hyggju og þolinmæði sem hún
sýndi okkur.
Amma var einstök með margt
en það sem stendur upp úr í okkar
huga er hversu opnum örmum hún
og afi tóku okkur alltaf og hvernig
þau gerðu alltaf allt sem í þeirra
valdi stóð fyrir okkur. Fyrst þegar
við vorum börn á Akureyri og
seinna í Reykjavík þegar við kom-
um í háskóla og þurftum enn á
umhyggju og stuðningi að halda.
Þær eru óteljandi stundirnar sem
við áttum saman og máltíðirnar
glæsilegu sem amma hamaðist við
að búa til handa okkur svo við
værum nú örugglega vel haldnar.
Það er stundum erfitt að skilja
hugsunarhátt ömmu sem var svo
ríkjandi í hennar kynslóð, sem var
að setja þarfir annarra framar sín-
um eigin, en þannig var amma.
Það er bara hægt að vera þakk-
látur fyrir að hafa verið svo hepp-
inn að eiga svona góða ömmu sem
hugsaði svo vel um alla og bjó til
umhverfi sem öllum leið vel í.
Við vitum að amma hefði ekki
viljað að við veltum okkur of mikið
uppúr fráfalli hennar, sem var
henni í raun kærkomin lausn eftir
löng og erfið veikindi. Hún hefði
bara viljað að við minntumst henn-
ar og afa og allra yndislegu stund-
anna sem við áttum saman. Og það
munum við alltaf gera.
Sunna, Vala og fjölskyldur.
GUÐRÚN LILJA
ÍSBERG
✝ Sigríður Guð-munda Auðuns-
dóttir fæddist í
Hamarsbæli í Stein-
grímsfirði 8. febr-
úar 1932. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut að
kvöldi 24. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Auðunn Árnason
bóndi á Dverga-
steini við Álftafjörð,
f. 14.október 1901,
d. 30. júní 1991, og
Sigríður Guðmunds-
dóttir, f. 10. desember 1907, d.
24. ágúst 1983. Systkini Sigríðar
eru Hjalti Sigurður, f. 10. sept-
ember 1928, Sigríður, f. 23. apr-
íl 1930, d. 10. ágúst 1930, Erling
Steinar, f. 23. desember 1936,
og Svanur Bjarkar, f. 17. júní
1944.
Hinn 20. júlí 1960 giftist Sig-
ríður Kristni J. Árnasyni, f. 31.
janúar 1933, d. 7. október 1987.
Þau slitu samvistum 1981. For-
eldrar hans voru Árni Bergsson
kaupmaður á Ólafsfirði og Jó-
hanna Magnúsdóttir. Synir Sig-
ríðar og Kristins
eru: 1) Árni Guð-
mundur, f. 8. des-
ember 1965, dóttir
hans er Júlíana
Margrét, f. 5. apríl
1995. 2) Auðunn
Friðrik, f. 18. mars
1972, kona hans er
Sigrún Inga Krist-
insdóttir, f. 30. júní
1971, og eru börn
þeirra: a) Jóhanna
Hlín, f. 1. maí 1993,
b) Kristinn Logi, f.
30. desember 1995,
c) Sigríður Dröfn,
f. 2. október 1999. Sigríður ólst
upp á Ströndum til tólf ára ald-
urs er hún flutti að Dverga-
steini. 1952 fór hún til Noregs
þar sem hún lauk námi í umönn-
un ungbarna 1954. Sigríður
lauk námi í hjúkrunarfræði frá
Hjúkrunarskóla Íslands 1959 og
starfaði við hjúkrun allan sinn
starfsferil, m.a. hjá Krabba-
meinsfélagi Íslands og Geðsviði
Landspítalans.
Útför Sigríðar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku Diddý. Nú hefur þú farið
þína síðustu ferð. Okkur sem eftir
lifum finnst hún hafa farið allt of
fljótt.
Þú naust þess á seinni árum að
ferðast og sjá þig um í heiminum.
Ef þú hefðir fengið að vera lengur
á meðal okkar værir þú á sólar-
strönd á Kanaríeyjum með vinum
þínum.
En eins og oft vill verða ræður
maður ekki alltaf sinni för.
Margs er að minnast frá liðnum
árum, eins og skemmtilegra sam-
verustunda í Haðalandinu með
ykkur Kidda, þorrablótanna sem
þú hélst fyrir ættingja og vini, að
ógleymdum ættarmótunum á
Dvergasteini.
Þú lærðir hjúkrun á yngri árum
og vannst við það fórnfúsa starf út
starfsævina. Þú varst traustur vin-
ur vina þinna og gott að leita til
þín ef eitthvað bjátaði á. Ég bið
guð að varðveita drengina þína,
Árna og Auðun, Sigrúnu tengda-
dóttur þína og barnabörnin sem þú
varst svo stolt af.
Þín minning öllu skærar skín,
þó skilji leið um sinn.
Þó okkur byrgi sorgin sýn
mun sólin brjótast inn.
Ég bið guð að gæta þín
og greiða veginn þinn
(G. Ö.)
Þín mágkona
Ólöf Erla.
Elskuleg vinkona mín Sigríður,
ávallt kölluð Diddý, er látin. Ég
mun sakna hennar sárt. Hún var
svo traust, heilsteypt, hafði alltaf
tíma fyrir vini og fjölskyldu og lét
sig varða hag annarra.
Það er orðin rúm hálf öld síðan
við hittumst fyrst og urðum algjör-
ar samlokur. Við hlógum stundum
að því að sennilega hefðum við
verið systur eða mjög nánar í
fyrra lífi, svo líkar vorum við í
hugsun. Eftir veturinn ’50–’51 í
Reykjavík skildi leiðir. Diddý fór
til Noregs, ég austur í heimahag-
ana. Bréfaskriftir okkar urðu stop-
ular enda báðar pennalatar þannig
að sambandið slitnaði í allmörg ár.
Diddý lærði hjúkrun, festi ráð sitt
og bjó í Reykjavík. Ég bjó austur
á landi upptekin af barnauppeldi
og öðru stússi.
Það liðu fimmtán ár frá síðustu
samfundum. Þá þarf ég að fara
suður í rannsókn og tók Diddý á
móti mér. Það urðu miklir fagn-
aðarfundir með okkur. Diddý bauð
mér heim til sín á Fornhaga í alls
kyns trakteringar. Mér fannst
meira en lítið fyndið að koma á
heimili vinkonu minnar, það voru
alveg sömu hlutirnir hjá okkur.
Kjarvalseftirprentun yfir sófanum,
eins veggljós sitt hvorum megin.
Sömu litirnir í íbúðinni og sams
konar flísar á veggjum.
Þegar Diddý fór að leggja á
borð uppáhaldsbollana sína og
sagði að hún hefði keypt þá í sum-
ar fór ég að hlæja. Ég hafði keypt
sams konar bolla á sama tíma.
Ekki kann ég viðhlítandi skýringar
á svona hlutum. Diddý sagði ein-
hvern tímann að þetta væri til-
viljun enda aðeins jarðbundnari en
ég.
Með árunum hefur samband
okkar aukist og margt skemmti-
legt brallað. Við fórum í bænda-
ferð til Þýskalands fyrir fjórum
árum. Nokkrar ferðir fórum við
vestur á heimaslóðir Diddýjar. Það
var skemmtilegt að heyra vinkonu
mína segja frá gömlum dögum.
Það var sömuleiðis gaman að fá
Diddý austur og sýna henni það
sem mér fannst markverðast þar.
Eftir að ég flutti alveg til
Reykjavíkur vorum við búnar að
leggja á ráðin um eitt og annað
sem við ætluðum að gera. Það var
svo gaman að Diddý, hún átti svo
marga vini og kappkostaði að deila
einhverju með þeim öllum og allt
virtist ganga upp. Diddý sá ekki
sólina fyrir barnabörnunum enda
eru þau alveg einstaklega yndisleg
börn sem gaman var að kynnast.
Diddýjar verður sárt saknað af
mörgum.
Ég votta fjölskyldu hennar og
öðrum ástvinum mína dýpstu sam-
úð.
Guð blessi minningu góðrar
konu.
Guðrún.
Eitt lítið bros það flytur meiri fegurð
en fjöldi orða skrautrituð á blað.
Og fallegt blóm það gefur meiri gleði
en gull og völd, við skulum muna það.
(G. G.)
Þegar vinkona er kvödd eftir
hálfrar aldar vináttu er margs að
minnast. Kynni okkar hófust í
febrúar 1956, þegar hópur ungra
stúlkna var saman kominn í dag-
stofu Hjúkrunarskóla Íslands,
sem þá var til húsa í elstu bygg-
ingu Landspítalans. Mikil eftir-
vænting ríkti, því við vorum að
byrja nám í hjúkrun. Við komum
frá ýmsum stöðum á landinu og á
þessum árum voru færri en
hundrað nemar í skólanum. Sam-
eiginlegt nám og dvöl í heimavist í
þrjú ár varð síðan til þess að holl-
ið okkar myndaði órjúfanleg vin-
áttubönd, sem ekki hefur borið
skugga á.
Diddý vinkona okkar sem við
kveðjum í dag kom að vestan, frá
Dvergasteini í Álftafirði. Að námi
loknu vann hún við hjúkrun allan
sinn starfsaldur jafnframt heim-
ilishaldi og uppeldi sona sinna.
Hún var hin dæmigerða gestrisna
húsmóðir, sem allt lék í hönd-
unum á, alltaf var hreint og fínt
hjá henni, heimabakað brauð og
kökur á borðum.
Ógleymanlegt er þegar sex ára
sonur einnar úr hópnum spurði
hvort hún ætti nokkuð kleinur
sem enginn vildi, því þá mundi
hann þiggja kleinurnar. Í mörg ár
á eftir fékk sá hinn sami stóran
kleinupoka fyrir jólin.
Diddý var lífsglöð og fé-
lagslynd, greiðvikin og sérlega
hjartahlý. Hún hélt vel utan um
fjölskyldu sína og lét sér umhugað
um velferð allra sem í kringum
hana voru.
Hún var vinamörg og lifði inni-
haldsríku lífi, var dugleg að
ferðast bæði innanlands og utan.
Hún styrkti börn til mennta á
vegum Hjálparstarfs kirkjunnar.
Við erum þakklátar fyrir vin-
áttu hennar og tryggð og verður
hennar sárt saknað.
Og nú fór sól að nálgast æginn,
og nú var gott að hvíla sig,
og vakna upp úngur einhvern daginn
með eilífð glaða kríngum þig.
Nú opnar fángið fóstran góða
og faðmar þreytta barnið sitt;
hún býr þar hlýtt um brjóstið móða
og blessar lokað augað þitt.
Hún veit, hve bjartur bjarminn var,
þótt brosin glöðu sofi þar.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Árna, Auðuni og ástvinum öll-
um sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hollsystur.
Í dag kveðjum við Sigríði Auð-
unsdóttur.
Það sannast rétt einu sinni að
allt hefur sinn tíma, en þegar and-
lát ber að garði er það í mínum
huga ávallt ótímabært.
Margs er að minnast. Við hitt-
umst fyrst árið 1990 í löngu ferða-
lagi til Indlands, Malasíu, Singa-
púr og Taílands í góðum hópi
ferðafélaga í Garðabakka. Þar
reyndi á alla, hitinn svo mikill að
allir voru rennsveittir allan sólar-
hringinn, maturinn afar framandi
svo sumum fannst alveg nóg um.
En oft töluðum við um hvað við
upplifðum margt í þessari ferð því
hvorug okkar hafði komið til svo
framandi landa áður. Það má því
segja að þar hafi verið upphafið
að okkar góðu kynnum. Ég hef
verið mjög lánsöm að hafa Sigríði
sem herbergisfélaga í mörgum
löngum ferðum erlendis. Það var
sama hvort við sigldum á Níl eða
Amason, riðum á fílum á Indlandi
eða gæðingum í Argentínu, allt
var til gleði.
Í löngum og krefjandi ferðum
erlendis reynir oft á þolinmæðina
og samvistina, en það var aldrei
áhyggjuefni að okkur semdi ekki.
Það veit ég vel að létta lundin og
jákvætt viðmót hennar til allra
samferðamanna okkar fleytti okk-
ur oft að landi. Hún raulaði oft
uppáhaldslögin sín í löngum rútu-
ferðum og stytti það tímann.
Sigríður var hjúkrunarkona og
ósjálfrátt hafði hún auga með
samferðafólkinu ef henni fannst
ástæða til. Hún var fljót til að-
stoðar ef með þurfti. Ég minnist
þess að oft, þegar við vorum
komnar á hótel eftir erfiðan dag,
spurði hún hvort tánum mínum
veitti nokkuð af góðu nuddi og
kremi.
Kæra vinkona, fyrir hönd ferða-
félagana í Garðabakka þakka ég
þér fyrir allar góðu stundirnar og
kveð þig með söknuði.
Sólveig Halblaub.
SIGRÍÐUR G.
AUÐUNSDÓTTIR