Morgunblaðið - 02.02.2005, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. FEBRÚAR 2005 35
MINNINGAR
María var fjórða í
hópi átta barna
hjónanna Önnu Pét-
ursdóttir og Magnúsar Stefánsson-
ar og flutti með þeim úr Þykkvabæ,
14. maí 1923, að Ráðagerði í Ása-
hreppi. En Sigríður systir hennar
varð eftir hjá afa og ömmu í Rima-
koti og ólst þar upp. Vorið 1934
fluttu þau að Vetleifsholti í Ása-
hreppi, sem var næsta jörð. María
var fermd frá Odda á Rangárvöllum
af Erlendi Þórðarsyni á annan í
hvítasunnu.
María var mjög duglegur ung-
lingur og kom því í hennar hlut og
minn að vinna erfiðis sveitastörf að
slá með orfi í þýfðu túni, sæta og
binda á engjum og setja upp á
klakk, því þannig hagaði til að allt
hey varð að flytja heim yfir þýfðar
mýrar, því langt var að bænum.
Hún var fljótt lánuð til að passa
börn á öðrum bæjum (t.d. að Æg-
issíðu hjá Þorgils og Kristínu.) Ef
húsmóðir á nágrannabæ þurfti að
skreppa til Reykjavíkur í viku eða
svo þá fór hún létt með að hlaupa í
skarðið og fórst vel úr hendi að sjá
um heimilið þann tíma.
María fór til starfa í Vestmanna-
eyjum 1938 eða 1939 ásamt tveimur
eldri systrum sínum á heimili sem
tók kostgangara á meðan vertíð
stóð yfir. Um haustið 1940 fór hún í
vist til Reykjavíkur en kom heim í
sveitina um sláttinn. Árið 1945 eign-
aðist María sitt fyrsta barn, Eygló
Björk Hermannsdóttur. Árið 1946
brugðu foreldrar okkar búi og tóku
sig upp og fluttu suður. Þau keyptu
Bjarnastaði, sumarhús sem Bjarni
Böðvarsson, sá þekkti hljómsveitar-
stjóri, hafði látið byggja. Þetta var
fyrsta heimilið sem þau eignuðust
en þau höfðu áður verið leiguliðar,
eins og margir bændur voru á þeim
tíma. Þessu nýja heimili völdu þau
KRISTÍN MARÍA
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Kristín MaríaMagnúsdóttir
fæddist í Stóra Rima-
koti í Ásahreppi í
Rangárvallasýslu 17.
júní 1921. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut að kvöldi
föstudagsins 14. jan-
úar síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Háteigskirkju 24.
janúar.
nafnið Sólvellir og var
það nafn með rentu.
María hélt áfram að
vinna úti eftir að til
Reykjavíkur kom.
Fyrstu tvö árin á kaffi-
stofunni Gullfossi og
eitt eða tvö sumur var
hún þerna á Laxfossi.
Seinna hjá Eyjólfi Jó-
hannssyni í trésmiðj-
unni Akri í Silfurtúni
um tvö ár. Og seinna
meir á saumastofunni
Kápunni hjá Jóhanni
Friðrikssyni og átti
það sérstaklega vel við
hana, því hún var framúrskarandi
myndarleg í höndunum við sauma-
skap og aðra handavinnu. Allt lék í
höndum hennar.
María giftist Óskari Jóhanni
Guðmundssyni frá Bergstöðum í
Vestmannaeyjum. Fyrstu árin
bjuggu þau á Steinnesi á Seltjarn-
arnesi hjá Pálínu systur hennar og
Halldóri manni hennar. Um eða upp
úr 1960 keyptu þau íbúð á Frakka-
stíg 24. Þar bjuggu þau er þau urðu
fyrir þeirri þungu raun að missa
Eygló Björk sem gift var Rúti Egg-
ertssyni. Upp úr 1970 keyptu þau
íbúð á Háaleitisbraut 14. Þar
bjuggu þau sér glæsilegt heimili.
Óskar kom heim með ófáa fallega
muni til að fegra og skreyta heimili
þeirra úr sínum siglingum. Óskar
var vélstjóri og fór í margar utan-
landsferðir á þeim skipum sem
hann var á. Þau hjónin voru sam-
hent og höfðu nautn af því að
ferðast, ekki síður innanlands en ut-
an. Óskar féll frá 1995. María var
fyrirmyndar húsmóðir. Hún var
hjálpsöm með afbrigðum og ein-
staklega skilningsrík ef einhver átti
við veikindi að stríða. Hún var ein-
staklega barngóð og börn löðuðust
að henni jafnt sem fullorðnir. Öllum
leið vel í návist hennar. Hún var góð
heim að sækja. Það var alltaf svo
hressandi og skemmtilegt að hitta
hana og ræða við hana um það sem
efst var á baugi hverju sinni, því
hún fylgdist vel með öllu og mynd-
aði sér skoðanir á mönnum og mál-
efnum. Eða þá að tala um liðnar
stundir og rifja upp gömlu góðu
dagana. Hún kunni að gleðjast með
glöðum og hryggjast með hrjáðum.
Við sem fjær höfum staðið getum
ekki annað en dáðst að og þakkað
hetjuskap og fórnarlund barna
hennar við umönnun og stuðning
við hana.
Ég kveð þig elsku systir og vil
gera að mínum orðum vers sem
dóttir þín fór oft með tveimur dög-
um áður en hún lést er ég sat hjá
henni uppi á Landspítala.
Þú, Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum föðurörmum þínum
og hvíli sætt, þó hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
(Matthías Jochumsson.)
Við vottum öllum aðstandendum
Maríu, börnum, tengdabörnum,
barnabörnum, svo og systkinum
hennar og þeirra fjölskyldum okkar
dýpstu samúð og biðjum Guð að
styrkja ykkur öll.
Þóra Magnúsdóttir,
Anna og Ísarr.
Nú eiga margir um sárt að binda
þegar eins stórkostleg kona og
María Magnúsdóttir, „Mæja“, er
fallin frá. Það er nú einu sinni svo að
það eina örugga í okkar lífi er að við
deyjum, samt kemur það alltaf jafn
ónotalega við mann að frétta af and-
láti vina sinna. Ég var í skoðunar-
ferð um skóga Svíþjóðar að skoða
skemmdir og eyðileggingar af völd-
um óveðurs þegar andlátsfregnin
barst mér. Þrátt fyrir alla eyðilegg-
inguna sem fyrir augun bar var
samt hægt að sjá fegurðina í land-
inu. Sams konar tilfinningu sendir
þú mér, Mæja mín. Þrátt fyrir sorg-
ina skilur þú eftir þig svo mikla feg-
urð og stórkostlegar minningar.
Alltaf leið mér vel eftir kaffisopa
og spjall hjá þér og enn geislarðu
þessum yndislegu persónutöfrum
því minningarnar sem þú skilur eft-
ir hjá mér báru sorgina strax of-
urliði. Mörgum árum áður en ég
hitti þig var ég farinn að heyra
sögusagnir um þig meðal krakk-
anna á Skólavörðuholtinu. Það var
svo ekki fyrr en þú varst flutt á
Háaleitisbrautina sem mér veittist
sá heiður að hitta þig í fyrsta skipti.
Ég var ungur töffari og ekkert smá
feiminn til að byrja með en feimn-
inni fékk ég ekki að halda eitt
augnablik frekar en aðrir töffarar
og skvísur sem vöndu komur sínar á
heimili ykkar Óskars. Hvað var það
við þig sem gerði það að verkum að
á öllum öðrum heimilum vina og
kunningja dvöldust unglingar útaf
fyrir sig en hjá þér söfnuðust allir í
eldhúsið eða stofuna? Hvernig
fórstu að þessu? Svona langaði mig
að verða þegar ég yrði stór. Það er
fyrst núna eftir 30 ár sem ég er að
skilja aðferðina. Þú fylgdist alltaf
með og vissir t.d. betur í dag en ég
hverju unglingar hafa gaman af.
Síðustu ár hef ég haft svo gaman af
að fylgjast með enn einum ung-
lingsárum þínum sem þú upplifðir
með yndislegum barnabörnunum.
Þú hafðir þínar skoðanir og leyfðir
okkur hinum að fylgjast með þeim
án þess að reyna að hafa áhrif á eða
breyta okkar skoðunum. Hvílíka
þolinmæði þú hafðir, elsku Mæja.
Allir voru jafnir í þínum augum og
öll höfum við haft mikinn þroska af
því að þú tókst okkur að þér. En
þrátt fyrir umhyggju og umburð-
arlyndi má ekki gleyma öðrum
kostum þínum og þá helst hörku og
baráttuvilja þegar yfirgangur og
ósanngirni tóku völd. Í seinni tíma
styrjöldum sem háðar hafa verið á
Íslandi, svo sem árás yfirvalda og
grænmetiseinkasölu með óætum
kartöflum frá Finnlandi eða Rúss-
landi lét mín ekki bjóða sér upp á
ósómann. Flest heimili á landinu
gáfust umsvifalaust upp og átu
skemmdan mat samkvæmt gömlum
venjum. Mótárás kom þó úr einni
átt þegar María Magnúsdóttir
spriklaði upp Háaleitisbrautina og
inn í Fellsmúla þar sem þú mættir
andstæðingnum í höfuðstöðvum
hans. Þegar þú komst tilbaka með
óskemmdar kartöflur, fallegri en
nokkurt jólaepli, gat ég ekki annað
en vorkennt ráðstjórnarherrunum í
Grænmetinu. Þeir hafa sko fengið
að kyngja gorgeirnum og mikil-
mennskunni þegar þeir töpuðu
stríðinu gegn þér. Allir voru jafnhá-
ir í þínum huga nema þeir sem
minna máttu sín, þeir áttu hauk í
horni hjá þér.
Það var mikil gæfa í mínu lífi að
kynnast ykkur Óskari. Ekki veit ég
hvað ég hef gert til að verðskulda
þann heiður en ég er þakklátur. Öll-
um öðrum sem syrgja óska ég þess
að yndislegar minningarnar um
ykkur Óskar hjálpi okkur öllum að
líða vel enda var það svo skemmti-
leg lífsregla þín. Háaleitisbrautin
hefur misst sjarmann en minningin
lifir.
Kær kveðja og takk fyrir allt.
Þinn vinur,
Sverrir.
Heimsborgari, heið-
ursmaður, þúsund-
þjalasmiður. Indriði
gerði víðreist um heim-
inn og fræddist frá
fyrstu hendi um undur veraldar,
framandi menningu og heimsmál í
stóru og smáu áður en hann settist
að í Reykjavík og festi ráð sitt. Mér
er efst í huga þakklæti fyrir að fá að
eiga Indriða fyrir tengdaföður í 25 ár
án þess að nokkurn tímann bæri
skugga á okkar samband, og svo
söknuður vegna þess að forvitni hans
og fróðleiksfýsn voru stöðug upp-
spretta ánægjulegra samveru-
stunda. Skemmtilegri ferðafélagi er
vandfundinn, jafnan reiðubúinn að
slá til og reyna eitthvað nýtt, nú eða
INDRIÐI
SIGURÐSSON
✝ Indriði Sigurðs-son fæddist 22.
apríl 1924. Hann lést
á líknardeild Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúss í Kópa-
vogi 31. desember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni 10.
janúar.
bara heimsækja kunn-
uglegar slóðir upp á
nýtt. Áhugi hans á
hinni stóru heildar-
mynd heimsins endur-
speglaðist í störfum
hans, stærstan hluta
ævinnar í tengslum við
farmflutninga og póst,
en í einkalífinu birtist
þessi forvitni um gang
lífsins í bóklestri og
ættfræðigrúski, sem
Indriði stundaði hin
síðari ár af brennandi
áhuga.
Indriði talaði aldrei
illa um nokkurn mann, var alltaf
bjartsýnn og æðrulaus þótt eitthvað
bjátaði á. Og þrátt fyrir erfið veik-
indi undir lokin glataði hann ekki
hæfileikanum til að hrífast af falleg-
um söng og góðum verkum, né held-
ur viljanum til að veita sínum nán-
ustu hlutdeild í hrifningunni, koma
kannski svolítið á óvart á sinn hóg-
væra hátt. Meðal annars þessir eig-
inleikar gera það að verkum að Indr-
iði gleymist ekki þeim sem honum
stóðu næst.
Stefán Haraldsson.
Hún Elín Katrín
tengdamóðir mín var
svo ung í anda og alltaf
hress og kát. Alltaf já-
kvæð. Hafði þó sterkar
skoðanir á hlutunum, sérstaklega
þegar pólitík bar á góma. Hún hafði
yndi af blómarækt, rósir voru í miklu
uppáhaldi. Hún safnaði líka gömlum
munum af mikilli ástríðu. Blóma- og
antíkverslanir voru oft heimsóttar
þegar komið var í bæinn. Hún viðaði
að sér hlutum sem aðrir hefðu keyrt á
haugana. Gerði þá síðan upp svo unun
var á að horfa. Eldhúsinnréttingin í
Háarifinu er t.d. að stórum hluta úr
gamalli innréttingu sem átti að henda
fyrir tæpum áratug. Við rifjum það
oft upp þegar Ella og Bembi keyrðu
með hana vestur á kerru, ásamt
stórum gömlum skáp sem líka átti að
farga. Hann er stofustáss í dag. Eða
þegar stóra öspin var felld í garðinum
hér í Mosó. Ella fékk vægt áfall í sím-
ELÍN KATRÍN
GUÐNADÓTTIR
✝ Elín KatrínGuðnadóttir
fæddist í Stykkis-
hólmi 15. mars 1945.
Hún lést á LSH við
Hringbraut 17. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Búðakirkju
í Staðarsveit 26. jan-
úar.
anum þegar ég sagði
henni frá því, enda tréð
mjög fallegt og í miklu
uppáhaldi hjá henni. Í
dag eru nokkrir afleggj-
arar af þessu tré búnir
að skjóta sterkum rót-
um á Rifi. Það er margs
að minnast, nú þegar
kveðjustundin er runn-
in upp alltof fljótt. Í
anda Ellu er þó ekki við
hæfi að velta sér of lengi
upp úr hlutunum. Það
sem við, sem næst henni
stöndum, verðum þó
ævarandi þakklát fyrir,
er samveran um jólin sem má segja að
hafi verið hennar stærsta gjöf til okk-
ar allra. Í ljósi þess hversu veik hún
var síðustu dagana fyrir jól var það
nánast kraftaverk hvað hún var hress
um hátíðarnar. Svo kom kallið og við
syrgjum góða konu.
Elsku Bembi, Rúna og Helgi. Ykk-
ar er missirinn mestur og sorgin sár-
ust. Megi allar góðir vættir hjálpa
ykkur að feta lífsins braut án Ellu
okkar. Hún nafna hennar litla lagði
hönd á hjartastað í morgun og sagði:
Amma Ella verður alltaf hjá mér,
hérna í hjartanu og þá get ég talað við
hana þegar ég vil! Blessuð sé minning
Elínar Katrínar. Hafi hún þökk fyrir
allt og allt.
Guðmunda.
Ljóssins faðir, lífsins herra,
lát oss stöðugt minnast þín.
Jafnt er heimsins harmar
særa,
og hamingjunnar sól er skín.
Gef oss, Drottinn, styrk að
stríða
og standa á lífsins hálu braut.
Þig við biðjum, þér við treystum,
þú einn mýkir böl og þraut.
(G.J.)
Þegar við nú kveðjum Mundu Pál-
ín Enoksdóttur verður okkur fyrst
hugsað til allra ánægjustunda sem
við höfðum átt með henni, því hvursu
annars mátti túlka líf hennar trega-
blandið stóð ávallt uppúr glettni
hennar, háðskt gaman, ásamt skörp-
um gáfum, sem sýndi sig í skemmti-
legri og hlýrri frásögn hennar.
Mundu var margt til lista lagt, hún
málaði myndir og samdi ljóð. Hún
var mjög trygg þeim er hún tók og
stálminnug um allt er þá varðaði.
MUNDA PÁLÍN
ENOKSDÓTTIR
✝ Munda PálínEnoksdóttir fædd-
ist í Reykjavík 18. des-
ember 1939. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands á Selfossi 16. jan-
úar síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá
Kotstrandarkirkju í
Ölfusi 27. janúar.
Ævi hennar var ekki
alltaf dans á rósum,
en miðað við þær erf-
iðu aðstæður er hún
bjó við og þá erfið-
leika er forsjónin
veitti henni, er ekki
hægt annað en dást
að þessari konu.
Stundum gat fokið í
hana eins og annað
fólk, en yfirleitt var
hún ekki að erfa hlut-
ina. Í mörg ár þurfti
Munda að dvelja á
Sogni og ávallt talaði
hún vel um starfs-
fólkið, og því þótti líka vænt um hana
og reyndi við erfiðar aðstæður að
skapa henni sem heimilislegast um-
hverfi. Oft heyðum við Mundu segja
að hún vildi hvergi annars staðar
vera. Því ber að þakka öllu þessu
góða starfsfólki þess þátt í lífshlaupi
hennar. Sonur Mundu, Kristján og
kona hans reyndust líka Mundu frá-
bærlega vel og hafi þau hjartans
þakklæti fyrir elsku sína við hana.
Víða til þess vott ég fann,
þótt venjist oftar hinu,
að guð á margan gimstein þann,
sem glóir í mannsorpinu.
(Bólu Hjálmar.)
Blessuð sé minnig þín.
Andrea og Ísleifur.
Elsku afi, takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman!
Minning þín mun alltaf lifa í hjarta
mínu.
Engir dagar koma aftur
en fegurð þeirra lifir hjá þér
eins og ljós í rökkri
eins og blóm á fjalli.
(Þórarinn Guðmundsson.)
Ég elska þig,
María.
JÓHANNES
ÓLAFSSON
✝ Jóhannes Ólafsson fæddist íReykjavík 10. nóvember 1918.
Hann lést á heimili sínu í Hvera-
gerði miðvikudaginn 5. janúar
síðastliðinn og var jarðsunginn
frá Fossvogskirkju 14. janúar.