Morgunblaðið - 02.02.2005, Blaðsíða 36

36 MIÐVIKUDAGUR 2. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Leið Jóhanns Ás-
mundssonar inn í
safnaheiminn var
tengd við Minjasafn
Egils Ólafssonar á
Hnjóti. Jóhann vann
að tölvuskráningu safnkostsins á
Hnjóti og var síðan ráðinn safn-
stjóri að safninu eftir lát Egils. Jó-
hann lét fljótt til sín taka á vett-
vangi safnmanna svo eftir var
tekið. Hann var kallaður til trún-
aðarstarfa fyrir Félag íslenskra
safna og safnmanna (FÍSOS) og at-
vik höguðu því þannig að hann tók
við formennsku félagsins á fyrsta
ári stjórnarsetu sinnar. Hann var
fulltrúi félagsins í Safnaráði og í
NEMO sem er samráðsvettvangur
evrópskra safnmannafélaga. Í er-
indi sem Jóhann flutti á Farskóla
safnmanna í Reykjanesbæ árið
2003 minnti hann á þá miklu fjár-
sjóði sem liggja í gagnasöfnum
safna. Hann hvatti safnamenn til að
flýta stafrænni skráningu safn-
kostsins og gera hann þannig að-
gengilegan. Safnkosturinn er lykill
að stórum áhugaverðum heimi og
með stafrænni vinnslu er hægt að
virkja hann enn betur í þágu ís-
lenskrar menningar. Vegna áhuga
Jóhanns á stafrænni vinnslu var
hann kjörinn til setu fyrir hönd
minjasafna í stjórn Sarps, sem er
menningarsögulegt upplýsinga-
kerfi eða gagnagrunnur um menn-
ingararfleifðina. Þá tók hann þátt í
NODEM norrænu samstarfi um
verðlaun til þeirra safna og safn-
atengdrar starfsemi sem þykir
skara fram úr á þessu sviði.
Safnmenn kveðja í dag langt um
aldur fram leiðtoga úr sínum hópi
sem með gáfum sínum, hógværð og
víðsýni setti mark sitt á félagið og
íslensk söfn.
Íslenskir safnmenn votta fjöl-
skyldu Jóhanns sína dýpstu samúð,
megi Guð styrkja ykkur á þessum
erfiðu tímum.
f.h. Félags íslenskra safna og
safnmanna.
Sigrún Ásta Jónsdóttir.
Góður félagi okkar, Jóhann á
Hnjóti, lést 31. desember síðastlið-
inn langt fyrir aldur fram.
JÓHANN
ÁSMUNDSSON
✝ Jóhann Ás-mundsson fædd-
ist 12. júlí 1961 í
Reykjavík. Hann lést
á líknardeild LSH í
Kópavogi 31. desem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Grafarvogs-
kirkju 14. janúar.
Jóhann hafði verið
virkur þátttakandi í
ferðaþjónustu á Vest-
fjörðum um árabil og
var síðastliðin tvö ár
formaður Ferðamála-
samtaka Vestfjarða.
Ég kynntist Jóhanni
fyrst á aðalfundi
Ferðamálasamtaka
Vestfjarða á Hólmavík
en þar áttum við mjög
góðar samræður að
loknum fundi með
nokkrum öðrum fé-
lögum úr ferðaþjón-
ustu á Vestfjörðum.
Eftir þessi fyrstu kynni hófust okk-
ar góðu samskipti og samvinna.
Sem formaður þeirra Vestfirðinga
tók hann sæti í stjórn Ferðamála-
samtaka Íslands. Jóhann bar það
með sér í allri sinni framkomu að
þar fór maður hógvær, lítillátur en
ákveðinn í framgöngu, þegar fylgja
þurfti málum eftir. Störf hans í
stjórn Ferðamálasamtaka Íslands
einkenndust af einurð og einbeitni
en hann kom ætíð vel undirbúinn
og hafði skoðað hvert mál frá ýms-
um hliðum. Hann sá því jafnvel
fleiri möguleika í stöðunni en marg-
ur annar. Mér er minnisstæð ráð-
stefna sem hann bauð mér á í
Flókalundi og hann stjórnaði. Þar
kom enn og aftur í ljós hvern mann
hann hafði að geyma. Ráðstefnu
þessari var stýrt af sömu yfirvegun
og hógværð eins og hann hafði sýnt
fram að því á okkar vettvangi. Jó-
hann bar hag ferðaþjónustu á suð-
urfjörðunum fyrir brjósti, ekki síst
var honum hugleikið í umræðunni
að bæta til muna alla upplýsinga-
gjöf fyrirtækjunum til hagsbóta.
Það var gott að hafa kynnst Jó-
hanni Ásmundssyni en um leið mik-
il eftirsjá af svo vel gerðum manni
sem Jóhann á Hnjóti var, blessuð
sé minning hans.
Fyrir hönd félaga í Ferðamála-
samtökum Íslands vil ég senda eig-
inkonu og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Pétur Rafnsson, formaður
Ferðamálasamtaka Íslands.
Skammdegið er á undanhaldi,
sólin hækkar á lofti og geislar
hennar ná að lýsa okkur æ lengur
með degi hverjum, ekki aðeins um-
hverfi okkar, hún ber einnig birtu í
hjörtu okkar, sem gerir manninum
auðveldara að skilja hverfulleika
lífsins.
Eftir langa og erfiða baráttu við
krabbameinið hefur Jói, vinur okk-
ar og frændi, kvatt þetta jarðlíf,
ungur og kraftmikill, fullur af at-
hafnaþrá og áhugamálin óþrjót-
andi. Við látum hugann reika til lið-
inna ára, er þau systkinin voru að
alast upp í Njörvasundinu, Jói,
þessi litli fjörkálfur og systur hans
lítið eitt eldri og báru nokkra
ábyrgð á litla bróður. Þarna áttu
þau athafnasvæði sem þau og fé-
lagarnir í götunni nýttu sér af mikl-
um áhuga.
En tíminn líður fljótt, og er við
fluttum hingað í sveitina varð Jói
fyrsti vinnumaðurinn okkar. Hér
biðu mörg verkefni og allir sem
eitthvað gátu fengu verk við hæfi,
og Jóa skorti hvorki vilja né kjark,
en skemmtilegust af öllu var smíð-
in, vera þátttakandi í húsbygging-
um, það var í fyrsta sæti. Hann var
eins og einn af fjölskyldunni, enda
átti hann sérlega ljúfa lund og
mikla þolinmæði, sem hentaði vel
þegar fjör færðist í leikinn hjá unga
fólkinu.
Fyrir nokkrum árum fórum við í
ferð vestur á Látrabjarg og komum
í minjasafnið á Hnjóti, en þá var Jói
orðinn safnvörður þar, búinn að
skipuleggja uppsetningu safnsins
og afar ánægjulegt að skoða safnið
í heild. Í þessum málum átti hann
mikla framtíðarsýn. Á þessum stað
var hann hinn glaðværi húsbóndi,
sem tók vel á móti gestum sínum.
Nú hefur Jói skipt um svið. Við
söknum hans og þökkum alla sam-
fylgdina og trygga vináttu. Öll eig-
um við dýrmætar minningar um
glaðan og góðan dreng.
Elsku Magnea og synir, Jenný,
Hildur, Grétar og fjölskyldur, Guð
leiði ykkur öll og lýsi ykkur veginn
framundan.
Sólrún og Börkur.
Kynni okkar Jóhanns og Magneu
hófust þegar þau fluttu vestur í Ör-
lygshöfn. Ég man alltaf eftir undr-
unarsvip á andliti Jóhanns þegar
hann uppgötvaði að hann, sagn-
fræðingurinn, safna- og vísinda-
maðurinn sjálfur, var allt í einu
kominn út í ferðaþjónustu og þurfti
að ræða við okkur um markaðs-
setningu, kynningu og allt mögu-
legt sem hann hafði ekki gert sér
grein fyrir þegar hann tók við
starfi safnstjóra Minjasafns Egils
Ólafssonar á Hnjóti. Varaði undr-
unin reyndar stutt og áður en við
vissum af, var Jóhann kominn
fremst í röð með okkur sem erum
að vinna að uppbyggingu ferða-
þjónustu á Vestfjörðum. Var sam-
starf okkar mjög gefandi og náið,
ekki síst eftir að hann tók við for-
mennsku Ferðamálasamtaka Vest-
fjarða. Þá leið varla sá dagur að við
værum ekki í sambandi. Oft voru
hugmyndir og verkefni sem þurfti
að ræða um svo mörg að fleiri en
eitt símtal þurfti til og óteljandi
netbréf þar að auki.
En ferðamálin ein og sér lét Jói
sér ekki nægja og var hann drif-
kraftur á bak við fjölmörg verkefni
á sviði menningar, menntunar og
sögu í Vestur-Barðastrandasýslu
og á Vestfjörðum öllum. Eru þau
mislangt á veg komin. Í þessu öllu
hafði hann þó fyrst og fremst hag
safnsins og minninguna um Egil á
Hnjóti efst í huga. Þá tók hann ást-
fóstri við sveitina sína, Rauðasand-
shrepp, og var vakinn og sofinn yfir
velferð svæðisins alls. Hann var
baráttumaður sem vildi efla byggð-
ina sem á svo mjög undir högg að
sækja. Hann var óhræddur að tak-
ast á við ný verkefni og opinn fyrir
nýjungum og nútímatækni en gerði
sér jafnframt grein fyrir því að ný-
sköpun byggir oftar en ekki á því
sem fyrir er.
Það er mjög sárt, að missa þig úr
okkar röð langt fyrir aldur fram og
erfitt verður að fylla í skarðið. Ég
kveð þig með trega og vona að ég
geti lagt mitt að mörkum til að
ókláruðu verkefnin fái að dafna og
þróast áfram í þínum anda.
Þér, elsku Magnea, sonum þínum
og öllum ættingjum óska ég styrks
og hughreysti í söknuðinum og flyt
ég ykkur einlægar samúðarkveðjur
mínar.
Dorothee Lubecki.
Kær vinur er fallinn frá. Vægð-
arlaus sjúkdómur hefur lagt hann
að velli langt um aldur fram. Við
kynntumst Jóa fyrir 20 árum þegar
hann og Magnea hófu sambúð. Jói
og Magnea voru samhent og deildu
saman gleði og sorgum. Jói reynd-
ist sonum hennar sem besti faðir og
vinum hennar góður félagi. Hann
var þeim kostum gæddur að taka
hagsmuni annarra fram fyrir sína
eigin.
Jói var mjög hugmyndaríkur og
skarpgreindur. Hann var ávallt ró-
legur í fasi en djúphugsandi. Það
var áskorun að rökræða við hann
og oft fengu hugmyndir hans og
nálgun viðmælandann til að endur-
skoða afstöðu sína. Hann var sífellt
að velta nýjum möguleikum fyrir
sér og hrinda hugmyndum í fram-
kvæmd. Jói skilur eftir sig spor
sem seint hverfa. Við söknum góðs
vinar og manns sem skipti miklu
máli fyrir samfélagið sem hann til-
heyrði. Af honum er mikill sjón-
arsviptir. Sendum Magneu, sonum
og fjölskyldunni allri innilegar
samúðarkveðjur. Orð mega sín lítils
við þessar aðstæður en hugur okk-
ar er hjá ykkur.
Anna Margrét, Hólmfríður,
Þórður og Steinunn.
Það bar svo við um árið að leiðir
Magneu vinkonu og Jóa lágu sam-
an. Þessi glæsilegi og skemmtilegi
maður vann strax hugi okkar og
hjörtu, hann var Magneu yndisleg-
ur eiginmaður og sonum hennar
varð hann strax sem góður faðir.
Það var alltaf gaman að ræða við
Jóa um alla heima og geima og
margar urðu samverustundirnar í
eldhúsinu inná Rauðalæk þar sem
málin voru krufin yfir kaffibolla,
oftast á heimspekilegum nótum.
Alltaf virtist Jói vita svör við öllu,
hann var mikill hugsuður, vel les-
inn og fylgdist vel með öllu sem í
kringum hann var í samtíð, fortíð
og ekki síst framtíð. Og ekkert var
honum óviðkomandi.
Þegar Jói og Magnea fluttu í Ör-
lygshöfn við Patreksfjörð, þar sem
hann gerðist safnstjóri við Minja-
safnið að Hnjóti, urðu samveru-
stundir okkar því miður færri. Við
heimsóttum þau þó á þennan fal-
lega stað og þar kynntust börn
okkar töfrum sveitalífsins. Oftast
kíktu þau við hjá okkur þegar leið
þeirra lá til Reykjavíkur eða við
fórum saman í sumarbústaðinn
þeirra og það voru fagnaðarfundir,
mikið rabbað eða spilað og hlegið.
Það var svo síðastliðið sumar að
þau sögðu okkur frá veikindum Jóa
og var það reiðarslag. Framan af
héldum við í vonina um að honum
myndi batna eða alla vega geta lif-
að með sjúkdómnum en honum var
víst ekki ætlað að dvelja lengur hjá
okkur í þessu lífi. Það var ekki
hægt annað en að komast við að sjá
hvernig hann tók sjúkdómnum með
æðruleysi og léttri lund, við fengum
líklega meiri styrk frá honum en
við náðum sjálf að veita.
Það var sár skilnaðarstundin og
með söknuði kveðjum við Jóa, góð-
an dreng og snilling, en huggum
okkur við það að honum var veitt
lausn frá þjáningum og trúum því
að við munum hitta hann aftur á
öðrum stað þar sem við höldum
áfram spekúlasjónum um heima og
geima.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast þessum einstaka manni
og biðjum alla góða vætti að veita
Magneu og fjölskyldunni styrk í
sorginni.
Sif Ægisdóttir og Helgi
Skj. Friðjónsson.
Fallinn er frá hugsjónamaður og
eldhuginn góði langt um aldur fram
og er stórt skarð höggvið á sviði
menningar og verðmæta á voru
landi, sem verður vandfyllt. Ég
sem þessar línur rita þakka honum
hve vel hann reyndist mér er ég
sjálfur opnaði tónlistarsafn hér á
Bíldudal 17. júní 2000 og vildi hann
veg minn sem mestan og bestan.
Guð blessi eftirlifandi konu hans og
fjölskyldu. Ég kveð þig svo hinstu
kveðju með orðum skáldsins:
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Höf. ók.)
Jón Kr. Ólafsson.
Hann Óli frá Hraungerði hefur
lagt upp í sína hinstu för, sann-
arlega ferðbúinn, eftir langa ævi.
Ég vissi af Óla föðurbróður Elsu
ÓLAFUR
KRISTJÁNSSON
✝ Ólafur Kristjáns-son fæddist á
Möðruvöllum í Eyja-
firði 14. maí 1908.
Hann lést á Dvalar-
heimilinu Hlíð á Ak-
ureyri að kvöldi síð-
astliðins nýársdags.
Foreldrar hans voru
Halldóra Sigríður
Benediktsdóttir, f.
27. maí 1867, d. 16.
nóvember 1952, og
Kristján Ágúst Frið-
björnsson, f. 18.
ágúst 1866, d. 1913.
Hálfsystir Ólafs,
samfeðra var Albína. f. 28. maí
1887, d. 10. júní 1976. Tvíbura-
bróðir Ólafs var Axel, f. 14. maí
1908, d. 4. janúar 1994.
Ólafur var jarðsunginn frá Ak-
ureyrarkirkju 12. janúar.
vinkonu frá því ég var
barn, hitti hann fyrst
eftir að hann flutti á
mölina og kynntist
honum þegar hann
flutti til Elsu og henn-
ar fjölskyldu.
Hann vann hjá Ak-
ureyrarbæ fyrst í
stað, síðar fyrir Tím-
ann og Dag. Á sumrin
sat hann oft úti í garði
að dengja ljái, en
hann sló lóðir fyrir all-
marga og það gerði
hann eins og hann
kunni best með orfi og
ljá. Þá var gaman að spjalla við
Óla, heyra hann segja frá sveitinni
sinni, dýrunum og uppvaxtarárun-
um. Búskaparhættir voru ólíkir því
sem tíðkast í dag og Óli þurfti að
vinna hörðum höndum frá unga
aldri.Tvíburabróður átti Óli, Axel,
en þeir ólust ekki upp saman nema
í fáein ár, þá fór Axel í fóstur og
víst er að aðskilnaðurinn var sár,
en væntumþykja þeirra til hvor
annars fór ekki framhjá neinum.
Faðir þeirra dó er þeir voru 5 ára
og Óli fylgdi móður sinni. Skóla-
gangan var ekki löng, en á síðari
árum átti hann góðar bækur og las
mikið. Óli var ljúfmenni, það fór
ekki mikið fyrir honum og aðeins
einu sinni vissi ég til að hann skipti
skapi. Í mörg ár bjó Óli einn í
Hraungerði og var sjálfum sér
nógur um flest. Það var ekki hans
háttur að kvarta og það gerði hann
heldur ekki þegar mislingar og
aðrar pestir herjuðu á hann á efri
árum. Elsa, Jóhann, Guðjón Páll
og Björk voru hans fjölskylda og
hjá þeim bjó hann uns þeir bræður
fluttu saman í Bakkahlíðina á sam-
býli aldraðra og þar fannst þeim
gott að vera. Lífsviðhorf Óla var
alltaf jákvætt og auðveldaði það
honum að sættast við elli kerlingu.
Barngóður var hann og því fengu
mín börn að kynnast og Hanna
Gunnur þakkar góðan tíma á yngri
árum.
Elsku Óli minn, að leiðarlokum
þakka ég þér alla þína góð-
mennsku. Ég veit að það hefur ver-
ið tekið vel á móti þér hinumegin
og nú þarftu aldrei oftar að flytja.
Blessuð sé minning Ólafs Krist-
jánssonar frá Hraungerði.
Sigurlaug (Silla).
Elsku Lilla.
Þá er kominn tími til
að kveðja og biðja
góðrar ferðar, elsku
Lilla.
Þótt það sé orðið
langt siðan, man ég það
enn hve mér þótti alltaf
gaman að koma upp á loft á Æg-
isgötunni, hálfgert ævintýraland, á
jólunum. Ægisgatan og Landakot,
fjarlægir heimar frá Hvassaleitinu í
þá daga en í endurnýjun lífdaga þar
sem ég hef búið nú undanfarið í kjall-
aranum á Ægisgötunni. Ég man að
sjálfsögðu líka eftir frændum mín-
um, Magga, Lugga og Kalla. Kalli er
næstur mér að árum og bjó í her-
berginu á ganginum niðri þar sem
LILJA
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Lilja Magnús-dóttir fæddist í
Reykjavík 12. apríl
1926. Hún lést 31.
desember síðastlið-
inn og var jarðsung-
in frá Dómkirkjunni
7. janúar.
unga fólkið í boðunum
safnaðist saman og
spjallaði um heima og
geima.
Eitt man ég þó skýr-
ast en það var að ég
fékk alltaf dót fra Lillu
og ekkert smádót! Allt-
af eitthvað skynsam-
legt frá mömmu og
pabba en dót fra Lillu
og Mumma. Jólin hjá
ömmu gleymast aldrei.
Elsku systur,
mamma og Svana, það
er alltaf sárt að kveðja
en nú er stundin runnin
upp og ekkert annað eftir en að
halda uppi minningunum um Lillu og
leyfa ljósinu sem umlykur þær að
lýsa sem skærast og bera með okkur
birtuna sem af því stafar um aldur og
ævi.
Elsku Lilla, með söknuði kveðjum
við systkinin í Hvassaleitinu og biðj-
um fyrir kveðju til ömmu Ragnheið-
ar, afa Magnúsar og Dísu frænku.
Magnús Sigurðarson.