Morgunblaðið - 11.02.2005, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 11. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Halldór MaríasÓlafsson fæddist
í Reykjavík 15. apríl
1955. Hann lést á
Líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
4. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ólafur Hall-
dórsson frá Ísafirði,
f. í Hnífsdal 19.11.
1927, d. 30.3. 2004,
og Margrét Reimars-
dóttir frá Fossárdal,
f. 19.5. 1934, d. 17.7.
2002. Systur Hall-
dórs eru Björg, f.
20.1. 1954, og Guðbjörg, f. 17.12.
1964.
Eftirlifandi maki Halldórs er
Eygló Hjaltadóttir, fjármálastjóri
Flensborgarskólans í Hafnarfirði,
f. á Sauðárkróki 30.6. 1954. For-
eldrar hennar eru Hjalti Jónsson
bóndi, f. 29.7. 1909, d. 6.4. 1984,
og Ólína Eiríksdóttir, f. 12.9.
1918. Halldór og Eygló kynntust
árið 1971. Þau trúlofuðu sig árið
1974 og hófu þá búskap. Þau
giftu sig 23. júní 1994 í Selja-
kirkju. Halldór bjó ásamt eigin-
konu sinni í Hafnarfirði til hinsta
dags, síðustu árin á Brekkugötu
12. Börn Halldórs og Eyglóar
eru: 1) Rebekka, f. 15.10. 1974,
sambýlismaður hennar er Sturla
Þór Björnsson, f. 11.8. 1977. Syn-
ir Rebekku og Árna
Rúnars Árnasonar
eru Alexander, f.
8.8. 1992, Erlingur
Örn, f. 30.3. 1995, og
Arnar Ingi, f. 11.12.
1996. 2) Lilja Ýr, f.
3.6. 1981, sambýlis-
maður hennar er
Magnús Stefán
Skúlason, f. 28.1.
1975. 3) Ólafur
Garðar Halldórsson,
f. 24.11. 1984, unn-
usta hans er Emma
Dröfn Víkingsdóttir,
f. 7.3. 1985.
Halldór lauk gagnfræðaprófi
frá Flensborgarskólanum árið
1972. Hann útskrifaðist sem múr-
ari frá Iðnskólanum í Hafnarfirði
árið 1978 og lauk þaðan meist-
araprófi í múriðn árið 1980. Sam-
hliða námi starfaði Halldór við
múrverk ásamt því að fara
nokkrar vertíðar á sjó. Hann
keypti sér trillu ásamt vini sínum,
Einari, og voru þeir með hana tvö
sumur á Djúpavogi. Halldór var
með sjálfstæðan atvinnurekstur
fram til ársins 1986 og hóf þá
störf hjá Íslenska álfélaginu. Síð-
ustu níu árin starfaði Halldór
sem múrari hjá Kerfóðrun.
Útför Halldórs fer fram frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Elsku pabbi, ég á eftir að sakna
þín svo sárt.
Ég veit að heimurinn getur verið
svo grimmur og ósanngjarn, en mig
óraði ekki fyrir þessu, að þú, elsku
pabbi minn, myndir fara frá okkur í
blóma lífsins.
Það var í lok október síðastliðins
að við fengum þær hræðilegu frétt
að þú hefðir greinst með þennan
hræðilega sjúkdóm, krabbamein. Ég
sem hélt að fjölskyldan okkar væri
búin að ganga í gegnum nógu mikla
erfiðleika síðustu tvö og hálft árið,
fyrst fór amma og síðan afi. En mað-
ur veit víst aldrei hver er næstur.
Góðu stundirnar sem við áttum
voru margar og þær lifa áfram með
mér, elsku pabbi minn. Ég man nú
þau ófáu dansspor sem við höfum
tekið saman. Uppáhaldsdansinn
okkar var djæf. Sveifla til og frá og
náttúrlega ættardillið með, þú skil-
ur.
Það var nú alltaf mikill púki í þér.
Síðasta grallaragrín sem við gerðum
saman, manstu, var um daginn þeg-
ar Björg systir þín átti afmæli. Þú
lést mig hringja í kaupfélagið á
Djúpavogi og biðja um að láta senda
henni pakka. Það var nú ekki venju-
legur pakki, heldur 2 kg af kartöflum
og svo átti hún að fá reikninginn
sendan daginn eftir. Þetta er lýsandi
dæmi um hvernig þú varst og munt
alltaf vera.
Í lok janúar átti ég tvo heila ómet-
anlega daga með þér inni á spítala,
bara ég og þú saman. Elsku pabbi,
ég þakka þér fyrir allt sem þú hefur
kennt mér og gert fyrir mig í gegn-
um líf mitt. Megi Guð geyma þig.
Þín
Rebekka.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við
það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Það er svo erfitt að þurfa að sætta
sig við að elsku besti pabbi minn sé
látinn. Eftir sitjum við ástvinir hans
og félagar, skiljum hvorki upp né
niður og spyrjum okkur sjálf af
hverju hann fékk ekki að vera lengur
hjá okkur. Við fjölskyldan erum enn
sár eftir að hafa misst ömmu og afa
með stuttu millibili en ég trúi því að
þau taki á móti pabba á æðri stað og
þeim sé öllum ætlað stórt hlutverk
þar, sem þau þurfa að vinna í sam-
einingu. Þessi trú styrkir okkur auk
þess sem allar góðu minningarnar
um pabba hjálpa okkur að milda
sorgina.
Pabbi var einstakur maður, hljóm-
ar kannski klisjukennt en er bara
sannleikur. Það var aldrei langt í
húmorinn og ,,aulabrandarana“ sem
mér líkaði vel enda með sama aula-
húmorinn sjálf. Það var gott að vera í
kringum pabba sem var ekki bara
pabbi minn heldur líka mjög góður
vinur. Hann og mamma voru heldur
ekki bara samheldin hjón heldur líka
traustir vinir. Hjónasvipurinn var
mikill og ég hef oft fengið að heyra
það að ég sé svo lík bæði pabba og
mömmu.
Pabbi hafði mikinn áhuga á fólki
og í hvert sinn sem maður kynnti
hann fyrir einhverjum var spurt,
,,hverra manna ert þú?“ Ef einhver
átti tengsl í Hafnarfjörðinn var
áhuginn sérstaklega mikill enda var
hann stoltur Hafnfirðingur.
Pabbi sagði oft við okkur systkinin
þegar við vorum yngri að það væri
ekkert mál að tala, miklu erfiðara
væri að hlusta. Hann var sjálfur góð-
ur í báðu, gat talað mikið og reytt af
sér brandarana í góðra vina hóp en
var líka góður hlustandi þegar þörf
var á. Mér finnst mikið til í þessu hjá
pabba og þó ég geti talað endalaust
reyni ég samt að muna þetta og
hlusta á þegar aðrir þurfa að tala.
Þrátt fyrir að mér finnist ósann-
gjarnt að pabbi skyldi kveðja okkur
svona snemma veit ég að ég er hepp-
in. Ég á ótal minningar, bæði úr
barnæsku og seinna meir, um góðan
og skemmtilegan pabba. Fjölskyld-
an ferðaðist mikið, innanlands sem
utan, þegar við systkinin vorum
börn. Árið 2003 fór svo hluti af okkur
saman til Danmerkur. Það var æð-
isleg ferð og okkur öllum ógleyman-
legt þegar pabbi ,,komst í gírinn“ á
antikmörkuðunum og prúttaði allar
gersemarnar niður úr öllu. Hann
varð að kaupa sér gamla hluti í
gamla húsið sitt, Brekku, sem hann
gerði svo glæsilega upp með aðstoð
góðra manna.
Þessi orð mín eru nú ósköp fátæk-
leg til minningar um elsku besta
pabba minn sem átti svo skilið að lifa
miklu lengur.
Fyrir hönd pabba og fjölskyldunn-
ar okkar vil ég þakka öllum þeim,
sem önnuðust pabba í veikindum sín-
um og studdu okkur fjölskylduna,
kærlega fyrir okkur.
Elsku besta mamma mín, við verð-
um öll með þér og styðjum þig í sorg-
inni. Við verðum að muna allar góðu
stundirnar með pabba og trúa því að
hann sé alltaf með okkur. Blessuð sé
minning elsku besta pabba míns og
tengdaföður.
Lilja Ýr og Magnús.
Það var fimmtudagurinn 3. febr-
úar, dagurinn byrjaði vel og ég var í
ágætu skapi þar sem þetta var
árshátíðardagur í skólanum hjá mér.
Um kvöldið, áður en ég fór á árshá-
tíðarballið, þá ákvað ég að kíkja á
pabba og heilsa upp á hann. Þetta
var í fyrsta skipti sem ég talaði op-
inskátt um dauðann við hann, mér
fannst ég bara þurfa að fá nokkra
hluti á hreint ef þannig færi að
krabbameinið myndi sigra í þessari
erfiðu baráttu. Þegar ballinu var lok-
ið var hringt í mig og mér sagt frá að
aðstæður hefðu skyndilega breyst og
pabbi væri líklega í þann mund að
deyja.
Síðastliðin vika hefur verið sú erf-
iðasta í mínu lífi og ég hugsa um
hann pabba hverja einustu mínútu.
Það sem ég á eftir er minningin um
hann og minning hans mun lifa í
hjarta mínu að eilífu.
Hann pabbi var góður maður sem
öllum líkaði vel við. Hann starfaði
mikið með AA-samtökunum og eign-
aðist þar marga og góða vini. Hann
var aldrei eigingjarn og hann hefur
alltaf deilt sínum vinum með mér og
öðrum í fjölskyldunni. Nú á þessum
erfiðu tímum þyrlast margar frá-
bærar minningar upp í hugann.
Minningar um pabba sem var svo
miklu meira en bara pabbi, hann var
góður félagi og besti vinur minn sem
stóð alltaf við bakið á mér sama hvað
gekk á. Ef erfiðleikar steðjuðu að þá
var hann alltaf til staðar og ávallt
tilbúinn til þess að hjálpa mér eða
hugga mig.
Nokkrum dögum áður en pabbi
féll frá var ég hjá honum á spítalan-
um. Ég hélt í höndina á honum og við
rifjuðum upp ferðalögin sem við
höfðum farið í saman. Það skemmti-
legasta sem hann gerði var að
ferðast og vera í faðmi fjölskyldunn-
ar. Við töluðum um þegar fjölskyld-
an ferðaðist saman um hin ýmsu
lönd í Evrópu og margt annað sem
við vorum báðir sammála um að vert
væri að endurtaka þegar hann væri
orðinn frískur.
Þó svo að sorgin sé erfið og miss-
irinn mikill hef ég hugsað mér að
halda áfram að lifa lífinu og fara eftir
þeim heilræðum sem hann pabbi hef-
ur alltaf lagt svo mikla áherslu á. Ég
vil þakka öllum sem hafa sýnt mér og
fjölskyldu minni stuðning á þessum
erfiðu tímum í lífi okkar.
Elsku mamma mín, ekki gefast
upp, við styðjum öll hvert annað og
það er svo mikið af fólki sem þykir
vænt um okkur og er tilbúið að
hjálpa.
Það er gott að eiga minningar. Það
er gott að lifa lífinu. Það er gott að
eiga fjölskyldu. Það er gott að eiga
vini. Það er gott að hugsa til þess að
pabba líði vel núna. Það er gott að
eiga mömmu sem þykir vænt um
mann.
Ólafur Garðar og Emma Dröfn.
Gott var að vera með afa.
Gott var að tína berin með afa.
Gott var að knúsa afa.
Gott var að kíkja á afa.
Gott var að fara með afa út í skóg.
Gott var að setjast inn í bílinn með afa.
Gott var að sofa hjá afa.
Gott er að hafa afa hjá Guði.
Þinn
Arnar Ingi.
Gott var að tína ber með afa.
Gott var að fara með afa í göngur.
Gott var að horfa á afa gera listaverk.
Gott var að hjálpa afa í garðinum.
Gott var og gaman að fíflast með afa.
Gott var að hjálpa honum að taka til í bíl-
skúrnum.
Afi, afi mér þykir vænt um þig.
Afi, afi ég elska þig.
Afi, þú lifir í hjarta mér.
Þinn
Alexander.
Elsku Halldór.
Með þessum fáu línum langar mig
til að kveðja þig, bróðir minn.
Mér finnst Guð hafa tekið þig til
sín alltof fljótt. Á alltof stuttum tíma
er mamma farin, pabbi farinn og nú
þú. Hér sitjum við eftir með tár um
hvarma og reynum að skilja tilgang-
inn; Guð gefur, Guð tekur.
Það er huggun harmi gegn að vita
að vel verður tekið á móti þér.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Minning þín lifir í hjörtum okkar
sem eftir standa.
Björg systir.
Gott var að vera með þér, afi.
Gott var að fara í bíltúr með þér, afi.
Gott var að tína ber með þér, afi.
Gott var að fara upp í kirkjugarð með þér,
afi.
Takk fyrir það góða, afi.
Ég elska þig afi og þú veist það afi
minn. Ég er súr að þú fórst frá okk-
ur. En ég er samt glaður að þér líði
vel. Þú varst svo góður og þú lifir í
hjartanu mínu. Ég vona að við hitt-
umst aftur, elsku afi minn. Ég mun
sakna þín, afi minn.
Þinn
Erlingur Örn.
Í dag er til moldar borinn mágur
og svili okkar Halldór M. Ólafsson,
aðeins tæpra 50 ára að aldri. Erfiðri
en stutti baráttu við hinn illskeytta
sjúkdóm krabbann er lokið.
Halldóri kynntumst við þegar
hann var 16 ára og kom á heimili
okkar með sinni tilvonandi, Eygló,
og hafa þau verið lífsförunautar síð-
an.
Okkur geðjaðist strax mjög vel að
þessum glaðlega og dugnaðarlega
dreng, sem hafði svo þægilegt við-
mót, með fullt af framtíðardraumum
og atorku.
Halldór fór ungur á sjóinn og von
bráðar keyptu þau Eygló gamalt hús
á Reykjavíkurvegi 27 í Hafnarfirði
og gerðu það upp. Við komum oft til
þeirra á Reykjavíkurveginn og strax
var Halldór ákveðinn í því hvernig
hann ætlaði að hafa húsið.
Halldór og Eygló byggðu svo hús
við Norðurbraut í Hafnarfirði og nú
fyrir nokkrum árum keyptu þau
gamalt einbýlishús á Brekkugötu 12
í Hafnarfirði, sem þau eru búin að
gera upp og hlutu verðlaun fyrir. Þar
hefur Halldór, eins og annars staðar,
unnið að mestu sjálfur við breyting-
ar og lagfæringar á húsum þeirra
með aðstoð eiginkonunnar, enda
bera verk þeirra, úti sem inni, vott
um góðan smekk og snyrtimennsku.
Fljótlega fór Halldór í múraranám
og varð síðan múrarameistari og
vann við þá iðn í nokkur ár sem að-
alstarf. Hann vann síðan í Álverinu í
Straumsvík, en hefur gripið í múr-
verkið jöfnum höndum.
Halldór fór ekki varhluta af freist-
ingum lífsins, en vann brátt bug á
þeim, enda tókst honum jafnan það
sem hann ætlaði sér og hefur orðið
öðrum til hjálpar að ná réttum átt-
um, með fórnfúsu og óeigingjörnu
starfi.
Halldór var hrókur alls fagnaðar,
hvar sem hann kom, hafði góða
kímnigáfu og gerði ekki síst grín að
sjálfum sér. Hann var skemmtilegur
og ræðinn og hafði ætíð gott til mál-
anna að leggja. Halldór var mikill
fjölskyldumaður og umhyggjusamur
við alla sem hann umgekkst.
Aðdáunarvert er hvað Halldór
hefur verið góður og fylgst vel með
tengdamóður sinni, sérstaklega á
síðari árum eftir að hún kom á
Hrafnistu og eru ófáar ferðir sem
þau Eygló hafa farið til að heim-
sækja hana.
Að endingu viljum við þakka Hall-
dóri fyrir allar samverustundir og
okkar góðu kynni.
Elsku Eygló, við biðjum guð að
styrkja þig, börnin, tengdabörnin og
barnabörnin í þeirri miklu sorg sem
þið hafið orðið fyrir.
Minningin um Halldór Ólafsson
mun lifa.
Ásmundur og Kristín.
Frændi.
Það er eiginleiki hjá þér
sem snertir hjarta mitt,
þessi eiginleiki er svo sérstakur
að hann aðskilur þig frá öðrum.
Þín sérstaka aðferð við að gera hlutina,
í öllu sem þú snertir,
hlýjuna sem þú hefur handa öðrum
þess vegna þykir mér
svo mjög vænt um þig.
Mér koma þessi orð í hug þegar ég
kveð góðan frænda og vin því mér
finnst þetta eiga svo vel við hann. Ég
kynntist Dóra þegar við gengum í
sama bekk í Lækjarskóla í Hafnar-
firði og við fylgdumst að í gegnum
alla okkar skólagöngu.
Það var Dóri sem uppgötvaði að
við værum skyld og urðum við bestu
vinir eftir það. Margt var brallað og
aldrei nein lognmolla í kringum
hann, það var bara skemmtilegt að
vera í félagsskap hans.
Bæði stofnuðum við fjölskyldur og
dálítið minnkaði samgangur okkar í
bili, en við vissum alltaf hvort af öðru
og bjuggum bæði í Hafnarfirði. Það
var svo hin meðfædda hjálpsemi og
hlýja hans sem varð til þess að sam-
gangurinn varð meiri.
HALLDÓR MARÍAS
ÓLAFSSON
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
BALDUR SIGURÐSSON
frá Lundarbrekku,
Hrafnagilsstræti 24,
Akureyri,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
mánudaginn 7. febrúar, verður jarðsunginn frá
Akureyrarkirkju mánudaginn 14. febrúar klukkan 13:30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hans, er bent á Minningarsjóð til styrktar Lundarbrekkukirkju
(1110-26-65, kt. 530990-2149) eða líknarfélög.
Amalía Jónsdóttir,
Sigurður Baldursson,
Jón Stefán Baldursson, Anna Marit Níelsdóttir,
Jónas Baldursson, Kristín Aðalsteinsdóttir,
Jóhanna Marína Baldursdóttir, Sigurpáll Ingibergsson
og barnabörn.
Móðir okkar, systir, amma og langamma,
ANNA ÁSTVEIG GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á dvalarheimilinu Lundi, Hellu, laugar-
daginn 29. janúar sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jarþrúður Baldursdóttir.