Morgunblaðið - 11.02.2005, Blaðsíða 39

oftar ansi glaðlegur, hafði verið að
skemmta sér kvöldið áður, við spurð-
um hvort eitthvað sérstakt hefði
skeð, hann svaraði: „Sigurður bróð-
ir, ég er búinn að finna Drottn-
inguna.“ Og það voru orð að sönnu,
hann var orðinn alvarlega ástfang-
inn af einstakri konu, hún er Laufey
Kristjánsdóttir og kom frá Vest-
mannaeyjum, hún átti þrjú mann-
vænleg börn, þau Margréti, Ellu
Kristínu og Jóhann, og fluttu þau til
Birgis, sem þá bjó með móður sinni í
Norðtungu. Allt gekk vel og tengda-
móðir mín var mjög sátt við ráða-
haginn. Birgir reyndist börnum
Laufeyjar sem besti faðir alla tíð og
þótti vænt um þau sem sín eigin.
Birgir og Laufey eignuðust saman
tvö börn, þau Hannes Viktor og
Mörtu Maríu, bæði tvö yndislegar
manneskjur.
Eftir að Sigurður bróðir hans lést
var Birgir fastur punktur í lífi
barnanna hans, hann hringdi til
þeirra, spurði frétta, hvernig gengi,
t.d. hvenær ætti að ferma eða skíra,
hvernig gengi í prófum eða yfirleitt í
lífinu, fylgdist með. Enda þótti þeim
undur vænt um hann frænda sinn.
Birgir hefur barist í fleiri ár við
mjög erfiðan sjúkdóm, gengist undir
margar aðgerðir og oft hefur verið
tvísýnt um líf hans, en lífsviljinn var
sterkur og hann barðist áfram með
ótrúlegu æðruleysi og reyndi alltaf
að vera glaður og trúði því að nú færi
allt að batna. Og við hlið hans stóð
Laufey vakin og sofin að gera honum
lífið léttbærara, lagði á sig ómælda
vinnu og óeigingjarna sem var sann-
arlega ekki heiglum hent eins veikur
og hann var oft. En nú varð hann að
beygja sig undir þann eina allsherjar
dóm sem við þekkjum. Hann lést á
Landspítalanum í Fossvogi að
morgni föstudagsins 4. febrúar s.l.
Ég og börnin mín vottum Lauf-
eyju, börnum og fjölskyldum þeirra
öllum okkar dýpstu samúð, það er
erfitt að takast á við lífið að nýju eft-
ir fráfall ástvinar en það tekst með
guðs hjálp og með glaðværð Birgis
og bjartsýni að leiðarljósi.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjar dóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni
og nú ertu genginn á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingr.)
Við þökkum samfylgdina.
Svala Ívarsdóttir og börn.
Eftir langa og harða baráttu við
óvæginn sjúkdóm hefur hetjan okk-
ar, Birgir Hannesson, fallið frá,
langt fyrir aldur fram. Mikið höfum
við dáðst að þessum manni, dugnaði
hans og kjarki. Með bjartsýnina að
vopni og jákvæðu hugarfari barðist
hann uns yfir lauk, sló jafnan á létta
strengi þó sárþjáður væri oft og
gerði að gamni sínu. Af Birgi mætti
draga mikinn lærdóm, hann tók því
sem að höndum bar af miklu æðru-
leysi, tókst alltaf að sjá björtu hlið-
arnar og gafst aldrei upp. Hindranir
voru bara eitthvað sem þurfti að yf-
irtíga, svo einfalt var það.
Kynni okkar við Birgi og fjöl-
skyldu hans hófust fyrir rúmum sex
árum síðan þegar afastrákurinn
hans kom inn í fjölskyldu okkar.
Okkur varð það fljótt ljóst hve nánir
þeir nafnar voru og hve sterkur
hlekkur Birgir var í lífi fjölskyldu
sinnar. Birgir fylgdist náið með
nafna sínum í leik og starfi, hvatti
hann áfram og stappaði í hann stál-
inu. Ef plönin ætluðu ekki að ganga
upp hjá þeim yngri, var viðkvæðið
gjarnan hjá Birgi eldri: „Það gengur
bara betur næst, vinur minn.“ Þann-
ig var Birgir, aldrei að æsa sig yfir
hlutunum.
Birgir hafði einstaka kímnigáfu og
skemmtilegan frásagnarhæfileika.
Hann átti ekki í vandræðum með að
setja sögur í búninginn og glæða
þær lífi. Meiri húmoristi var vand-
fundinn og jákvæðari manni höfum
við ekki kynnst.
Birgir og konan hans Laufey voru
sannkallaðir höfðingjar heim að
sækja, hann var í essinu sínu þegar
húsið iðaði af lífi og borðin svignuðu
undan kræsingunum. Þarna fann
maður sig velkominn og notalegt var
að koma til þeirra.
Birgir var umvafinn góðri og sam-
heldinni fjölskyldu allt til hinsta
dags, hann var líka stoltur af þessum
stóra hópi. Hans er nú sárt saknað
og hefur stórt skarð verið höggið í
fjölskylduna.
Elsku Laufeyju, sem hefur staðið
hefur eins og klettur við hlið hans í
löngum veikindum og fjölskyldunni
allri, vottum við okkar innilegustu
samúð. Minning Birgis mun lifa
áfram í afkomendum hans og í hug-
um okkar hinna sem vorum svo
heppin að fá að kynnast honum.
Þorleifur og Ingibjörg.
„Frjálsir menn í frjálsu landi“,
hljómar ekki lengur. Rödd hans er
þögnuð. Langri baráttu er lokið.
Birgir, vinur minn, Hannesson er
fallinn frá. Akranes hefur misst einn
af sínum bestu sonum. Ég kynntist
þessum glaðbeitta höfðingja þegar
æskuvinkona mín úr Eyjum, Laufey
Kristjánsdóttir, giftist honum og hóf
með honum búskap. Kynni okkar
breyttust fljótlega og urðu að vin-
áttu sem entist allt til þess síðasta er
hann féll frá, langt fyrir aldur fram á
sextugasta og fjórða aldursári. Það
má með sanni segja um Birgi að
hann var vinur vina sinna, gjafmild-
ur, kátur og hlýr. Það var afskaplega
gaman að vera nálægt honum, því
frá honum geislaði atorka og gam-
ansemi og heimspeki hans var heim-
speki þess manns sem fylgdist með
öllu sem var að gerast í kring um
hann, lesandi blöð og hlustandi á
fréttir. Hann var margfróður um ís-
lenska atvinnuhætti og lagði gjörva
hönd á margt um ævina og þar sem
annars staðar sýndi hann dugnað og
áhuga og hann þótti með afbrigðum
úrræðagóður. Enginn gekk bónleið-
ur til búðar þar sem Birgi var að
mæta og uggir mig um að ekki hafi
hann alltaf gengið hart að viðskipta-
mönnum sínum þegar kom að gjald-
daga fyrir unnin verk. Hann var
höfðingi heim að sækja og sá til þess
að aldrei skorti birgðir, hvorki í mat
né drykk, og ekki var það verra að
Laufey, kona hans, var sama sinnis
og veislur þeirra og höfðingsskapur
eru þeim minnisstæð sem þær sátu
og nutu.
Minningar um samveru með þeim
hjónum í gegn um árin sækja á á
stundum sem þessum og það var sko
oft glatt á hjalla þegar komið var
saman og Eyjalögin kyrjuð og Birgir
sat brosandi og hlustaði á og til að
halda uppi heiðri Skagans söng hann
Kátir voru karlar á móti, þegar
„Kirkjubæjarskríllinn“ hafði lokið
sér af. Já, þær eru ljúfar minning-
arnar um hann Birgi og ég mun svo
sannarlega sakna vinar í stað. Með-
an enn verður góðs manns getið í
landi voru mun ég minnast Birgis
Viktors Hannessonar. Hafi hann
þökk fyrir samfylgdina.
Ég sendi eiginkonu, börnum og
ættingjum öllum mínar innilegustu
samúðarkveðjur og Magga mín bið-
ur að heilsa.
Arnar Einarsson,
skólastjóri á Þórshöfn.
Fallinn er í valinn mikill öðlingur,
Birgir Hannesson eða Biggi í Norð-
tungu eins og hann var ávallt kall-
aður. Hann hafði átt við mikil veik-
indi að stríða um margra ára skeið
en bjartsýni hans, hetjulund og trú á
lífið gerðu honum þrautirnar bæri-
legri. Aldrei heyrði ég hann kvarta
þótt hann væri sársjúkur og dveldist
ýmist heima hjá sér eða á sjúkra-
húsum.
Við Birgir vorum nágrannar um
35 ára skeið og tókst með fjölskyld-
um okkar vinátta sem aldrei hefur
fallið skuggi á. Ávallt var mjög gott
að koma á heimili hans og ræða um
þau mál sem efst voru á baugi hverju
sinni. Fórum við alltaf bjartsýnni á
lífið og tilveruna eftir þær heimsókn-
ir. Við komum þar raunar flesta
daga nú í seinni tíð þegar hann var
heima.
Mér er minnisstæð ferð sem við
fórum saman upp í Borgarfjörð í
sumar sem leið ásamt vini okkar,
Sigvalda Jónssyni, en hann var mjög
ötull við að heimsækja Birgi og létta
honum stundirnar. Í ferðinni voru
rifjaðar upp margar skemmtilegar
sögur og oft var farið á flug í þeim
frásögnum. Já, margs er að minnast
þegar góðs drengs er getið.
Elsku Laufey mín. Missir þinn er
mikill. Þú hefur staðið traust eins og
klettur við hlið Birgis þessi löngu
veikindaár. En öll verðum við að lúta
í lægra haldi fyrir hinum slynga
sláttumanni. Það er hin eina örugga
vissa hér á jörð. Þó er huggun harmi
gegn að við getum yljað okkur við
góðar og hlýjar minningar um mik-
inn og ágætan dáðadreng.
Við Inga sendum þér, elsku Lauf-
ey mín, börnum, barnabörnum, ætt-
ingjum og vinum innilegustu sam-
úðarkveðjur okkar.
Guð geymi ykkur.
Hörður.
„Nei er Herjólfur mættur?“ Þessa
setningu sagði Biggi oft þegar ég
kom til Hannesar og svo skellihló
hann, eins og hann gerði nú svo oft.
Ástæða þess var að ég stóð ekki klár
á því hver þessi Herjólfur væri þeg-
ar við Hannes vorum að fara á okkar
fyrstu þjóðhátíð sjóleiðina. Þetta lýs-
ir Bigga mjög vel, alltaf hlæjandi og
sá björtu hliðarnar á tilverunni. Ég
var mikið inni á heimili þeirra Bigga
og Laufeyjar sem unglingur og alltaf
var jafn vel tekið á móti mér. Það var
aldrei neitt vandamál og við vinirnir
komum ósjaldan í pottapartý þar
sem Biggi var iðulega virkur þátt-
takandi og Laufey ristaði samlokur
ofan í liðið. Frægðarsögurnar af
sjálfum sér, frá því að hann var ung-
ur, sagði hann okkur ósjaldan og
fengum við félagarnir að heyra það
að við værum óttalegir kjúklingar og
síðan hló hann eins og honum einum
var lagið. Ég er mjög þakklátur fyrir
að hafa kynnst Bigga. Hann kenndi
manni að hafa gaman af lífinu og að
njóta þess að vera til.
Elsku Laufey, Hannes, Marta,
Jói, Magga, Ella og fjölskyldur,
missir ykkar er mikill en minning
um góðan og skemmtilegan mann
mun veita ykkur styrk á erfiðum
tímum.
Sigurður Þór Sigursteinsson.
Í vor eru 50 ár liðin frá því að við
kynntumst Birgi Hannessyni og
strax myndaðist mikill vinskapur
með okkur sem hélst alla tíð.
Það er mikill fengur að kynnast
manni eins og Bigga, jafn miklum
öðlingi og vini sem hann var. Það var
Bigga mikil gæfa er hann kynntist
konu sinni Laufeyju Kristjánsdóttur
frá Vestmannaeyjum, en Laufey er
ein af þessum frábæru einstakling-
um sem við megum vera stolt af að
þekkja.
Biggi var harðduglegur og ósér-
hlífinn, léttur í lund en gat látið
heyra í sér ef þess þurfti með. Að
jafnaði var verið í sambandi símleið-
is einu sinni til tvisvar í viku og ann-
að hvert kvöld eftir að hann lagðist á
spítalann eftir jólin, og oft heyrði
maður hvað hann átti erfiðan dag
eða nótt. Þó að Biggi ætti erfiðan
dag eða nótt var stutt í spaugið hjá
honum, þetta er bara svona, lífið
gengur í bylgjum bæði hæðir og
lægðir, það er bara að taka því eins
og það er. Þetta segir manni mikið
um persónuna Birgi Hannesson, þó
svo að við vitum að hann átti oft
mjög erfiða tíma í veikindum sínum,
og það var ekki ónýtt að eiga annan
eins bakhjarl og Laufeyju.
Biggi í Norðtungu var með af-
brigðum greiðvikinn maður og hjálp-
samur og þá skiptu peningar engu
máli og það læðist að okkur sá grun-
ur að hann eigi víða inni greiða bæði
hjá okkur og mörgum öðrum. Það er
mikill sársauki að sjá á eftir slíkum
vini, en við trúum því að það hafi ver-
ið vel tekið á móti honum við heim-
komuna til Guðs.
Við munum geyma minningu um
góðan mann, Birgi Hannesson.
Elsku Laufey og fjölskylda, megi
góður Guð blessa ykkur og varðveita
í ykkar miklu sorg.
Sigurður og Friðrik Ingi
Óskarssynir og fjölskyldur.
Nú er Birgir fallinn. Kannski ekki
vonum seinna, svo lengi var hann bú-
inn að berjast við sjúkleika af ótrú-
legum hetjuskap og æðruleysi.
Við kynntumst Bigga fyrst, þegar
við komum í Reykjaskóla haustið
1956. Þá var skólinn að rísa úr ösku-
stó af endurnýjuðum krafti undir
stjórn þeirra Ólafs H. Kristjánsson-
ar og Sólveigar Ólafsdóttur og
þeirra góðu samstarfsmanna. Þar
sem við vorum fyrstu bekkirnir sem
nutum handleiðslu þeirra litum við
stundum á okkur sem einskonar
frumherja við það að skapa skólan-
um þann góða orðstír sem hann síð-
an hafði. Þetta hefur líklega átt sinn
þátt í því að við skólafélagar þessa
fyrstu vetur höfum haft góð tengsl.
Akró eins og hann var oft kall-
aður, af því að hann var frá Akranesi
og var stoltur af sínum bæ, varð gott
til vina. Drengurinn var sérlega ljúf-
ur í umgengni og vildi hvers manns
vanda leysa. Einu og öðru fundum
við upp á okkur til gamans og alltaf
var Biggi tilbúinn í græskulaust fjör
og skemmtun.
Þannig hefur hann alltaf verið í
hugum okkar þótt árin hafi liðið.
Alltaf jafn viðræðugóður þegar sleg-
ið var á þráðinn til hans og úrræða-
góður þegar þess þurfti með. Hann
tók af miklum áhuga þátt í því að
halda Reykjaskólafólki saman og var
driffjöður í að stofna til þeirra sam-
funda sem við höfum haldið.
Eftir mætti reyndum við að fylgj-
ast með honum í veikindum hans, en
hann gerði alltaf lítið úr þeim og vildi
heldur ræða um gamla daga eða eitt-
hvað skemmtilegt í daglega lífinu.
Hann miðlaði öllum vinum sínum
miklu.
Það er við hæfi að kveðja þegar
sólin er að hækka á lofti, það var allt-
af sól og ylur kringum Birgi Hann-
esson.
Ættingum hans sendum við sam-
úðarkveðjur en við getum yljað okk-
ur við góðar minningar.
Bekkjarfélagar í Reykjaskóla
1956–1958.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. FEBRÚAR 2005 39
MINNINGAR
Ástkær móðir okkar,
HALLDÓRA HELGADÓTTIR,
lést á Hrafnistu í Reykjavík mánudaginn
7. febrúar.
Útförin fer fram frá Hallgrímskirkju miðviku-
dagin 16. febrúar kl. 13.00.
Friðrik Friðriksson,
Þorvaldur Friðriksson.
Ástkær móðir okkar,
ALDA KRISTJÁNSDÓTTIR,
áður til heimilis á
Ægisgötu 4,
Akureyri,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Hlíð
fimmtudaginn 10. febrúar.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju fimmtu-
daginn 17. febrúar kl. 13.30.
Viktor A. Guðlaugsson,
Halldór Guðlaugsson,
Guðný Guðlaugsdóttir,
Magnús Guðlaugsson,
Sigrún Guðlaugsdóttir,
Björk Guðlaugsdóttir.
Sonur minn og bróðir okkar,
GUÐMUNDUR EYSTEINN SIGURÐSSON
frá Borgarfelli,
Norðurgötu 2,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
fimmtudaginn 3. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Helga Sveinbjörnsdóttir,
Þórdís Sigurðardóttir,
Björk Sigurðardóttir.
Ástkær pabbi okkar, sonur og bróðir,
AXEL EMIL GUNNLAUGSSON
frá Ísafirði,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 10. febrúar.
Hannes, Patrekur Andrés
og Jónína Sif Axelsbörn.
Jónína Nielsen, Gunnlaugur Ó. Guðmundsson,
Theódóra Gunnlaugsdóttir, Tryggvi Ólafsson,
Guðmundur Gunnlaugsson, Sigríður Björnsdóttir,
Margrét Gunnlaugsdóttir, Sveinbjörn Jóhannsson,
Sif Gunnlaugsdóttir
og systkinabörn.