Morgunblaðið - 13.02.2005, Side 38

✝ Einar Sveinssonarkitekt fæddist í
Reykjavík 24. ágúst
árið 1950. Hann lést á
heimili sínu laugar-
daginn 29. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Sveinn
Einarsson, veiðistjóri
í Reykjavík og leir-
kerasmiður, f. í Mið-
dal í Mosfellssveit
14.1. 1917, d. 2.11.
1984, og Kamma
(Norðland) Nielsen
Thordarson húsmóð-
ir, f. í Kaupmanna-
höfn 4.4. 1923, d. 15.3. 1986. Föð-
urforeldrar hans voru Einar
Guðmundsson bóndi í Miðdal, f. í
Miðdal 1870, d. 1940, og Valgerð-
ur Jónsdóttir húsmóðir, f. í Mýr-
arkoti á Álftanesi 1875, d. 1937.
Móðurforeldrar hans voru Axel
Nielsen, verslunarstjóri í Kaup-
mannahöfn, f. í Danmörku, og
Sigríður Guðmundsdóttir, hús-
móðir og verkakona, f. í Hvítanesi
í V-Landeyjahrepp 1896, d. 1982.
Systkini Einars eru Örn, f. 1941,
Sigríður, f. 1944, Valgerður, f.
1946, Örlygur, f. 1949 og Sigvaldi,
f. 1964.
Eiginkona Einars
er Guðrún Eggerts-
dóttir, bókasafns-
fræðingur í Þjóðar-
bókhlöðu, f. í
Reykjavík 2.7. 1949.
Foreldrar hennar
eru Gerður Jónas-
dóttir, f. 10.3. 1916,
og Eggert Stein-
þórsson, læknir, f.
3.5. 1911, d. 13.11.
1999. Börn Einars
og Guðrúnar eru
Eggert, flugmaður,
f. í Árósum í Dan-
mörku 23.1. 1977 og
Auður Kamma stúdent, f. í
Reykjavík 30.7. 1982.
Einar tók kennarapróf frá
Kennaraskóla Íslands 1973. Hann
stundaði nám í arkitektúr við
Arkitektskolen í Árósum í Dan-
mörku og útskrifaðist þaðan 1980.
Einar starfaði á arkitektastofu
Einars V. Tryggvasonar í Mos-
fellssveit árin 1980–1984, á
Teiknistofu Húsameistara ríkisins
árin 1984–1996 og hjá Fasteign-
um ríkissjóðs frá árinu 1997.
Útför Einars fór fram í kyrrþey
frá Neskirkju þriðjudaginn 8.
febrúar síðastliðinn.
Nú leggur þú á hinn ljósa vog,
sem liggur á milli stranda.
Þér verður fagnað af vinum, þar
sem verðir himnanna standa,
sem alkomnum bróður, úr útlegð, heim
af eyðimörk reginsanda.
En þín við minnumst með þökk í hug
sem þess sem við líkjast viljum.
Og fetum veginn í fótspor þín,
hve fátt og smátt, sem við skiljum.
Það léttir þá raun að rata heim
í reynslunnar hörkubyljum.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Betri pabba en pabba okkar er ekki
hægt að hugsa sér. Hann bjó einfald-
lega yfir öllum þeim kostum sem
prýtt geta einstakan pabba. Hann var
vel gefinn og traustur og var alltaf
gott að leita til hans enda mjög skiln-
ingsríkur og góður ráðgjafi. Pabbi
var frekar dulur og fámáll en jafn-
framt glettinn og skemmtilegur og
átti auðvelt með að fá mann til að
hlæja. Hann var einstaklega umburð-
arlyndur maður og heyrðum við hann
aldrei hallmæla nokkrum manni.
Pabbi var rólegur, hógvær og yfir-
vegaður í öllu því sem hann tók sér
fyrir hendur.
Hans sterki en ljúfi karakter hafði
þau áhrif að fólki leið ævinlega vel í
návist hans, enda afar hlýr maður
með sterka og þægilega nærveru.
Pabbi var hár og myndarlegur og
þurftum við sem börn aldrei nema að
líta upp til að finna hann enda stóð
hann upp úr í fjölmenni.
Betri kokkur en pabbi er vand-
fundinn, í okkar tilviki ófundinn, enda
hafði hann lag á að gera allan mat að
veislumat. Pabbi hafði næmt auga
fyrir fallegum hlutum og var einstak-
lega athugull og opinn fyrir umhverfi
sínu. Hann var flinkur í höndunum,
hvort sem það var við veiðiskap, mat-
argerð eða við vinnu sína sem arki-
tekt.
Pabbi var sérstaklega duglegur og
æðrulaus í erfiðleikum. Hann hafði
átt við veikindi að stríða frá barn-
æsku en lét það aldrei aftra sér í
neinu sem hann tók sér fyrir hendur
og er hann sannkölluð hetja í okkar
augum. Pabbi kunni líka listina að
njóta lífsins og eigum við ótalmargar
skemmtilegar minningar um frábær-
an mann og pabba sem ekki er hægt
annað en að vera stolt af.
Við söknum þín sárt, elsku pabbi,
en viljum ekki kveðja þig því við vit-
um að við munum hittast á ný.
Eggert Einarsson og
Auður Kamma Einarsdóttir.
Fallegur og feitur,
fínn og undirleitur,
heitir Smyrill höfðinginn
með kopp í kinn.
Augun eru blíð og blá,
brosa eins og stjörnur smá.
Mamma Kamma kútinn á,
kvennagullið verður sá,
engin skal þó í hann ná
kolskörin úr koti,
pilturinn fær prinsessu úr sloti.
Veizlan trúi ég að verði fín
að vorinu þegar sólin skín,
karlar drekka kláravín
en kerlingarnar frýsa,
hætti ég nú lukkunni að lýsa.
Vertu sæll og sofðu rótt
í sænginni þinni í alla nótt,
englar vaki yfir þér
unz að degi bjarmar,
í sólskininu sofa allir harmar.
Karólína Einarsdóttir frá Miðdal,
kölluð Líba, orti þessa fallegu þulu til
Einars, bróðursonar síns þegar hann
var fimm ára. Hún kallaði hann
Smyril. Með henni viljum við kveðja
Einar, en minningin um ástkæran
bróður lifir í hjarta okkar.
Systkinin.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
„Mikið ertu fallegur maður, Einar
minn. Ég er ekki hissa að Guðrún hafi
orðið skotin í þér. Mér þykir óskap-
lega vænt um þig og er viss um að þér
líði betur þegar við hittumst næst.“
Þannig kvaddi mín aldurhnigna
móðir tengdason sinn, Einar Sveins-
son, þegar hún fór á Landakot í
haust. Þá hafði vágesturinn mikli hert
tök sín á Einari.
Sólin skein glatt á Jónsmessunni
fyrir aldarþriðjungi þegar tvíbura-
systir mín Guðrún féll kylliflöt fyrir
Einari sínum. Lukkuhjólið hefur svo
sannarlega snúist hjá þeim síðan.
Fríðleikann átti hann ekki langt að
sækja því foreldrar hans voru
Kamma N. Thordarson og Sveinn
Einarsson, leirkerasmiður og veiði-
stjóri, frá Miðdal í Mosfellssveit, ann-
áluð fyrir glæsileik.
Einar var gæddur miklum listræn-
um hæfileikum sem birtust í öllu því
sem hann tók sér fyrir hendur. Hann
var mikill fagurkeri og nam húsa-
gerðarlist í Árósum. Einar var svo
mikill listakokkur að reyndar hús-
mæður urðu óöruggar ef hann var ná-
lægur og veislukostur var á borðum.
Veiðimaður góður var hann, hvort
sem bráðin var fiskur eða fugl. Var þá
slegin upp mikil veisla er heim var
komið enda var Einar höfðingi heim
að sækja. Mikill náttúruunnandi var
hann og frábær fuglaþekkjari, fróður
um íslenska náttúru og því var mjög
gaman að ferðast með honum. Ótal
ógleymanlegar minningar koma upp í
hugann um ferðalög beggja vegna
Atlantsála með fjölskyldum okkar.
Barngóður var hann og kenndi strák-
unum mínum að veiða á stöng og
njóta íslenskrar náttúru. Líf fjöl-
skyldna okkar hefur verið mjög sam-
ofið áratugum saman þótt vík hafi
verið milli vina.
Einar var hreinlyndur og trygg-
lyndur, hógvær og hugrakkur og
hafði góða kímnigáfu. Hann kunni að
lifa lífinu lifandi og leyfði okkur að
njóta lífsins með sér.
Mesta gæfan í lífi Einars var fjöl-
skylda hans. Ungur var hann gefinn
Guðrúnu tvíburasystur minni, sem
var hans heilladís, og samrýnd og
samtaka fetuðu þau lífsins leið. Börn-
in þeirra, Eggert og Auður Kamma,
eru þeirra ríkidæmi, glæsileg og góð.
Hafa þau ferðast með foreldrum sín-
um vítt og breitt um Ísland og Evr-
ópu enda fjölskyldan samhent og
ferðalög ástríða þeirra.
En lífið er hverfult og enginn má
sköpum renna. Fyrir hálfu ári tók að
draga ský fyrir sólu. Einar var orðinn
veikur, banvænn sjúkdómur var sest-
ur að í þessum lífsglaða manni. Í ein-
víginu við þann vágest birtist okkur
sálarþrek og kjarkur Einars. Aldrei
kvartaði hann eða sýndi örvæntingu
og uppgjöf þótt sjúkdómurinn tæki
hann heljartökum. Guðrún og börnin
véku ekki frá honum og þau og nán-
asta fjölskylda og bestu vinir slógu
skjaldborg um hann og gerðu allt til
að létta honum lífið en að lokum bar
sjúkdómurinn sigur úr býtum. Reisn
sinni og æðruleysi hélt Einar til
hinstu stundar.
Myrkur grúfir nú yfir fjölskyldunni
og það er þyngra en tárum taki að
kveðja Einar. Nú er hann horfinn
þangað sem ríkir
… nóttlaus voraldar veröld
þar sem víðsýnið skín.
(Stephan G. Stephansson.)
Megi góður Guð halda verndar-
hendi sinni yfir tvíburasystur minni
og börnum þeirra. Allir sem kynntust
Einari trega hann, þeir mest sem
þekktu hann best.
Sigrún.
Vinur okkar Einar er fallinn frá
langt um aldur fram. Hann háði langt
og erfitt stríð við illvígan sjúkdóm.
Þar sýndi hann meiri kjark og æðru-
leysi en við höfum áður kynnst.
Við minnumst Einars fyrst á heim-
ili okkar á Flókagötu á 7. áratugnum.
Hann var hár og myndarlegur á velli,
frjálslegur í fasi og með einstaklega
hlýtt og notalegt viðmót, sem allir
tóku eftir sem kynntumst honum.
Einar átti fjölmörg áhugamál.
Hann var náttúrubarn og naut þess
að ferðast innanlands sem utan. Á
sumrin stundaði hann silungsveiðar
af miklum krafti. Þá var hann í essinu
sínu og sýndi lagni og eljusemi. Oftast
kom hann heim aflakóngur úr slíkum
ferðum.
Á haustin fór hann á rjúpna- og
gæsaveiðar, oft með bræðrum sínum
og syni. Hann var ákaflega áhuga-
samur um matargerð og listakokkur.
Hann varð sér úti um bækur, innlend-
ar sem erlendar um matargerðarlist
og naut þess að fást við ýmsa ný-
breytni á því sviði.
Eftir að Einar og Guðrún komu
heim frá námi frá Árósum, þar sem
hann nam arkitektúr, myndaðist sú
skemmtilega hefð að halda sameig-
inleg jól á Flókagötu en áramótum
var fagnað á Seilugranda. Einar hafði
alist upp við að hafa rjúpur á borðum
á jólum og sú hefð var síðan í háveg-
um höfð. Árum saman sá Einar um að
veiða rjúpur til jólanna og tilreiða
þær af miklu listfengi.
Einar var greindur, félagslyndur
og oft glettinn. Hann hafði gaman af
að hitta fólk og rabba við það um
heima og geima. Þau hjón voru sam-
hent, gestrisin og rausnarleg og var
oft mannmargt á heimili þeirra.
Við systkini Guðrúnar og makar
fórum saman nokkrar eftirminnileg-
ar ferðir innanlands og utan. Þar ber
hæst ferð um Ítalíu árið 2000. Í þeirri
ferð var ekið vítt og breitt um Ítalíu.
Þar naut þekking hans á arkitektúr
og næmt auga fyrir fallegum hlutum
sín vel. Sú ferð verður okkur öllum
ógleymanleg.
Við kveðjum góðan vin og mikinn
EINAR
SVEINSSON
38 SUNNUDAGUR 13. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Hinn 7. febrúar síðastliðinn gaf að líta eft-irfarandi á mbl.is:Örsmáir einfrumungar,margir hverjir hingað til
óþekktir, hafa fundist á hafsbotni á mesta
dýpi sem vitað er um á jörðinni, Challenger-
gljúfrinu austur af Filippseyjum, sem er
tæplega 11 km djúpt. Þessir einfrumungar,
sem teljast til svifdýra, komu upp með fjar-
stýrðum japönskum kafbáti. Frá þessu seg-
ir á fréttavef breska ríkisútvarpsins, BBC.
Japanskir vísindamenn greina frá þessari
uppgötvun sinni í nýjasta hefti vísindarits-
ins Science. Segja þeir að þessar lífverur
hafi aðlagast hinum gífurlega þrýstingi sem
er neðst í Challenger-gljúfrinu, sem er í
Marianas-djúpsjávarrennunni. Algert
myrkur er þarna niðri og þrýstingurinn
rúmlega þúsundfalt meiri en hann er á yf-
irborðinu. Challenger-gljúfrið er 10.896
metra djúpt, en til samanburðar má nefna
að hæsti tindur jarðarinnar, Mount
Everest, er 8.850 metrar.
Þessi litla frétt rifjaði upp fyrir
mér það, að á árunum 1991–2004
hefðu yfir 50 nýjar tegundir botn-
dýra fundist í kringum Ísland.
Það er ekki lítið. Um aldamótin
1900 þóttust náttúrufræðingar
vissir um, að engin ný stór dýr
ættu eftir að uppgötvast á þessari
plánetu, þau væru nú öll fundin og
skráð. En litlu síðar bar ókapann í
Zaire í Mið-Afríku (áður Kongó)
fyrir augu vestrænna manna í
fyrsta sinn; hann er klaufdýr
skyldur gíraffanum, þetta var árið
1901. Eftir það kom fjallagórillan,
í Rúanda árið 1902, svo villisvíns-
tegund nokkur í Kenýa, 1904, síð-
an komodódrekinn, í Indónesíu
1912. Eftir það nautgripategund
ein í Kambódíu, 1937, bláfiskurinn
við Suður-Afríku, 1938, oft kall-
aður „steingervingurinn lifandi“,
og árið 1975 önnur villisvínsteg-
und og nú í Paragvæ í Suður-
Ameríku. Innfæddir íbúar þess-
ara landa höfðu vitað um skepn-
urnar í margar aldir, og sagt
aðkomnum vísindamönnum frá,
en að þeim var hlegið eða öllu vís-
að á bug sem rugli og þvættingi.
Listinn er töluvert lengri. Og
sumar þeirra 78 hvalategunda,
sem fræðimenn hafa lýst, sem
kallað er, eru ekki þekktar nema
af örfáum strandreknum eintök-
um, og í einhverjum tilvika er ekki
nema á lýsingum sjónarvotta
einna að byggja; þær hafa m.ö.o.
aldrei komið á land. Einkum á
þetta við um Mesoplodon-
ættkvíslina, eða snjáldrana. Flest-
ir þeirra, eða alls níu tegundir af
14, uppgötvuðust t.d. ekki fyrr en
á 20. öld, og einn fékk ekki op-
inbert, latneskt heiti fyrr en árið
1991. Og annað dæmi um það
hversu skammt hvalafræðin eru á
veg komin, er að árið 1995 náðist á
Kyrrahafi ljósmynd af ein-
hverjum hval, sem menn hafa ekki
nokkurn grun um hver er, annað
en að honum svipar til andarnefju.
Af þessu má ljóst vera, að
Homo sapiens telur sig oft vita
meira en hann í raun gerir, og því
lítil ástæða fyrir hann að belgja
sig, eins og því miður er samt allt
of algengt. Þetta á ekki síður við í
andlegum málum, þar sem van-
trúarfólk telur sig miðdepil al-
heimsins og ýtir Guði úr sessi.
Það kallast víst hroki.
Ég hef aldrei getað skilið af
hverju trúin er fyrirlitin og lítils-
virt á þann hátt, aðkoma hins yf-
irskilvitlega inn í þennan heim
okkar ekki tekið með í reikning-
inn. Ég hef aldrei séð vindinn
blása, en þekki merkin og snert-
ingu hans. Og ekki heldur barið
rafmagn augum, en veit hvað það
gefur af sér. Einnig hef ég lesið
um grátandi og blæðandi styttur
af Kristi, Maríu guðsmóður og
öðrum dýrlingum, og jafnvel á
þessari öld um kristna ein-
staklinga með óútskýranleg
naglaför, sem allt í einu birtast á
höndum þeirra og fótum, líkt og
sár meistarans forðum.
Hvað er þetta?
Ég er nú ekki skarpari en það,
að ég tel vera hér á ferðinni inn-
grip guðlegs máttar, og um leið
því staðfestingu á tilvist einhvers
sem liggur utan við rúm og tíma,
en er jafnframt á meðal okkar, allt
um kring, og nær en margan
grunar. Og eins og var með hina
innfæddu, sem alltaf höfðu vitað
um dýrategundirnar „óuppgötv-
uðu“, en hlotið bágt fyrir í röðum
hinna vitru, höfum við á sama eða
líkan máta vitnisburð þeirra, sem
daglega umgengust Jesú frá Naz-
aret og komu orðum hans áleiðis
til annarra. Þetta er Nýja testa-
mentið og ýmis önnur rit af svip-
uðum toga. Frekar en að afneita
þessari sannfæringu, sem byggð
er á eigin reynslu, liðu þeir flestir
píslarvættisdauða. Það eitt og út
af fyrir sig nægir mér, því svona
gera menn ekki upp úr þurru, ef
ekkert er á bak við nema lygin og
tómið. Nei, aldeilis ekki. Þeir
höfðu upplifað og fengið að reyna
eitthvað stórt og mikið, þess virði
að deyja fyrir.
Við hin, sem uppi erum 2.000
árum síðar, verðum að láta okkur
nægja að byggja trú okkar á frá-
sögunum af þessum atburðum
fortíðarinnar. Það gerðist eitt-
hvað sem breytti hörðustu sjó-
mönnum, tollheimtumanni, póli-
tískum uppreisnarmanni og
fleirum í boðendur kristinnar trú-
ar í öllu sínu veldi. Fyrir atbeina
þeirra nam hún land í sinni og
hjörtum milljónanna, og þetta af-
sprengi og verk heilags anda má
aldrei deyja, hverfa úr þessum
veruleika okkar. Megi hún kvikna
og vaka þar sem ríkir myrkur og
kuldi og stolt, og umskapa,
hreinsa og fegra þá bústaði alla.
Hið óþekkta
Mannskepnan er gáfuð og flink að ýmsu leyti, sendir för
til kannana út í bláinn og þar fram eftir götunum, en veit
þó samt æði fátt. Sigurður Ægisson gerir að umtalsefni í
dag nýlega frétt og annað sem henni tengist.
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Ljósmynd/Sigurður Ægisson
HUGVEKJA