Morgunblaðið - 30.04.2005, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 30. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hulda LaufeyDavíðsdóttir
fæddist í Brúnagerði
í Fnjóskadal 26.
mars 1914. Hún lést
á Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri, 19.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Davíð Jónat-
ansson, f. 18.6. 1866,
d. 3.12. 1944, bóndi í
Brúnagerði, og kona
hans, Guðrún Hall-
dórsdóttir, f. 17.6.
1867, d. 16.10. 1943.
Systkini Huldu voru:
Sæunn, f. 26.4. 1897; Guðbjörg, f.
2.10. 1898; Jónatan, f. 31.12. 1899;
Halldór, f. 5.4. 1901; Einar, f.
21.12. 1903; og Steingrímur, f. 6.1.
1913, smiður á Akureyri. Hálf-
bróðir Huldu samfeðra var Adolf,
f. 26.8. 1908.
Hinn 24. apríl 1941 giftist Hulda
Herbert Róbertssyni, f. 22.11.
1910 á Hallgilsstöðum í Fnjóska-
dal, d. 14.12. 1983. Foreldrar hans
voru Róbert Bárðdal, f. 7.9. 1872,
d. 22.6. 1951, bóndi á Hrappsstöð-
um í Bárðardal, Hallgilsstöðum í
Fnjóskadal, Lögmannshlíð og
Glerá við Akureyri og Sigríðar-
stöðum í Ljósavatnsskarði. Börn
þeirra voru: 1) Stúlka, f. 28.12.
1937, fædd andvana. 2) Aðal-
steinn, f. 25.1. 1940, verkamaður í
Reykjavík. Sonur hans, Davíð, f.
eiga þau þrjú börn. F) Magnús, f.
18.1. 1974, kona hans er Sigurlína
Tryggvadóttir, f. 5.2. 1977. G)
Ásta, f. 25.3. 1978, maður hennar
er Thorstein Werner, f. 26.7. 1975.
5) Hermann Róbert, f. 20.10. 1945,
bóndi á Sigríðarstöðum í Ljósa-
vatnsskarði. 6) Guðbjörg, f. 28.6.
1948, fiskverkakona á Grenivík,
maður hennar er Svavar Gunn-
þórsson, f. 11.7. 1941. Börn Guð-
bjargar: A) Óskar Árnason, f. 25.8.
1967. B) Margrét Jónsdóttir, f.
13.5. 1972, maður hennar er Sig-
urður Grétar Þorvarðarson, f.
9.10. 1971. C) Hulda Guðný Jóns-
dóttir, f. 29.5. 1975, maður hennar
er Sigurgeir Benjamínsson, f.
21.3. 1972, og eiga þau tvö börn.
D) Brynja Herborg Jónsdóttir, f.
4.12. 1978, maður hennar er Gunn-
ar Gunnarsson, f. 21.7. 1964.
Brynja á tvö börn. 7) Dóra, f. 20.5.
1955, búsett á Akureyri, maður
hennar er Gunnar Kristinsson, f.
28.2. 1956. Börn þeirra eru: A) Ey-
rún Kristína, f. 11.3. 1975, maður
hennar er Ólafur Rúnar Ólafsson,
f. 10.5. 1975, og eiga þau tvö börn.
B) Hjalti Steinn, f. 15.4. 1978.
Alls eignuðust Hulda og Her-
bert sjö börn og tuttugu barna-
börn og eru barnabarnabörnin nú
nítján talsins.
Hulda og Herbert, bjuggu á Sig-
ríðarstöðum í Ljósavatnsskarði
1939–41, Sellandi í Fnjóskadal
1941–43, Brúnagerði í Fnjóskadal
1944–57, Sörlastöðum í Fnjóska-
dal 1957–59 og Sigríðarstöðum
1959–74.
Útför Huldu verður gerð frá
Hálskirkju í Fnjóskadal í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
10.12. 1973. 3) Davíð,
f. 28.10. 1941, bóndi í
Hrísgerði í Fnjóska-
dal. Kona hans, Gunn-
hildur Arnþórsdóttir,
f. 9.6. 1948. Börn
þeirra eru: A) Val-
geir, f. 20.7. 1969,
kona hans er Guðný
Björg Bjarnadóttir, f.
22.10. 1973 og eiga
þau tvö börn. B) Lauf-
ey, f. 30.7. 1971, mað-
ur hennar, Starri
Hjartarson, f. 7.9.
1963, og eiga þau eitt
barn. C) Birna, f. 11.7.
1972, maður hennar, Björn Henry
Kristjánsson, f. 31.1. 1973, og eiga
þau þrjú börn. D) Teitur, f. 2.7.
1976. E) Þuríður, f. 10.12. 1977. F)
Arnlaug, f. 20.1. 1981, maður
hennar er Níels Guðmundsson, f.
6.9. 1983. 4) Guðrún, f. 18.8. 1944,
húsfreyja á Úlfsbæ í Bárðardal,
maður hennar er Skarphéðinn
Sigurðsson, f. 13.8. 1939. Börn
þeirra: A) Grétar Herbert, f. 28.10.
1965. B) Sigurður, f. 5.10. 1966,
kona hans er Áslaug Kristjáns-
dóttir, f. 7.6. 1971, og eiga þau eitt
barn. C) Kristján, f. 18.10. 1967. D)
Líney Hólmfríður, f. 8.4. 1969,
maður hennar er Þorvaldur Þór-
isson, f. 18.10. 1964, og eiga þau
þrjú börn. E) Hulda Elín, f. 13.5.
1972, maður hennar er Ingólfur
Víðir Ingólfsson, f. 27.12. 1969, og
Þegar ég hugsa 20–30 ár aftur í
tímann rifjast upp ýmsar minningar
tengdar gamla húsinu á Sigríðar-
stöðum. Óljóst minnist ég göngu-
ferða eftir tröðinni í fjósinu að
hænsnaspilinu með ömmu til að gefa
hænunum og tína eggin. Kýrnar
voru skoðaðar og sagt frá hvað þær
hétu. Kjallarinn var einn ævintýra-
heimur en frekar dimmur. Það
þýddi ekkert fyrir ömmu að senda
okkur ein í sendiferð í hann en með
henni var sjálfsagt að fara og þá var
ekki nóg að fara í eina geymsluna í
kjallaranum heldur allar og allt sem
í þessum geymslum var geymt þótti
okkur mikill fjársjóður. Stundum
fengum við að gista hjá afa og ömmu
á Sigríðarstöðum. Ég man hvað okk-
ur þótti merkilegt að það voru kopp-
ar undir öllum rúmum. Var því alltaf
haldið í sér þangað til við vorum
komin upp í rúm á kvöldin. Amma
kunni ráð við að venja okkur af þess-
ari vitleysu, hún lét okkur sjálf losa
úr þeim á morgnana. Aldrei minnist
ég að það hafi verið eitthvert vesen á
okkur við að gista því við bárum
virðingu fyrir þessari duglegu og
hljóðlátu konu sem var að allan dag-
inn. Amma steikti oft kleinur og þá
þurftu allar hurðir að vera lokaðar
til að sterkjan næði ekki til afa. Stig-
inn á Sigríðarstöðum var líka mjög
skemmtilegur og þar var mikið
rennt sér niður á rassinum, sérstak-
lega þegar fleiri barnabörn voru í
heimsókn. Einnig var kompa undir
stiganum og þar var gott að fela sig í
feluleik. Ég minnist einnig ferða í
kartöflugarðinn við fjallsrætur,
stunda í kálgarðinum ofan við gamla
hús, gönguferða um hólana og berja-
ferða. Amma gjörþekkti fjallið og
vissi alveg hvar flest ber væri að
finna hvort sem það voru hrúta-,
blá-, aðalblá- eða krækiber. Seinni
ár benti hún okkur út um eldhús-
gluggann hvert við ættum að fara og
svo var haldið af stað. Farið var í
kaffi og þá fengum við að vita hvort
við vorum á góðum berjastað.
Á okkar systkina mælikvarða vor-
um við orðin fullorðin þegar við vor-
um orðin hærri en amma. Við mát-
uðum okkur við hana og spáðum í
það að þegar við myndum hittast
næst yrðum við kannski orðin full-
orðin. Þegar við systkinin vorum í
Barnaskólanum í Bárðardal kíktum
við í gegnum skráargat til að gá
hvort amma hefði ekki örugglega
komið með pabba og mömmu á
árshátíð.
Við skreyttum yfirleitt fyrir jól
hjá ömmu eftir að hún var komin í
nýja húsið á Sigríðarstöðum. Þá
sagði hún okkur sögur tengdar
skrautinu og jólunum. Einhvern
veginn fór maður ekki að njóta
komu jólanna fyrr en búið var að
kyssa ömmu gleðileg jól og þeim sið
hef ég haldið. Fyrir síðustu jól var
ég hálffriðlaus er það var komin 21.
des. og ekki búið að kyssa ömmu.
Við drifum okkur inneftir um kvöld-
ið og færðum henni pakka. Hún reif
pakkann strax upp því hana grunaði
að í honum væri nammi. Hún hafði
mjög gaman af því að sjá hvað
krakkarnir mínir gátu borðað það af
mikilli lyst.
Þegar amma kom í heimsókn í
Bárðardalinn minnist maður hennar
helst við að leggja kapal við eldhús-
borðið. Á vorin labbaði hún milli
glugga til að fylgjast með lömbunum
kroppa grasið. Hún hafði mikinn
áhuga á húsinu okkar og var mjög
ánægð þegar garður var kominn í
kring og að maður tali nú ekki um
litla húsið. Bjargeyju og Eyþóri
þótti mjög gaman að sitja ofan á
hjólagrindinni hjá henni og láta
hana keyra sig, helst bæði í einu.
Þau gerðu þetta líka stundum í
Kjarnalundi. Hún hafði ekki síður
gaman af þessu uppátæki þeirra.
Amma hafði mjög gaman af því að
sjá krakkana hlaupa. Í næstsíðustu
ferð okkar til hennar var hún komin
í Hlíð. Hún lét okkur drösla sér fram
úr rúminu í hjólastólinn og fram á
gang til þess eins að geta séð Ara
hlaupa eftir ganginum.
Elsku amma. Margar fleiri minn-
ingar á ég um þig. Í gegnum ævi
mína hefur þú alltaf verið sama litla
hljóðláta konan sem hafði alltaf eitt-
hvað fyrir stafni.
Ég er þakklát fyrir að þú fékkst
að vera ern fram á síðasta dag.
Takk fyrir allt.
Þín nafna,
Hulda Elín.
Elsku amma. Þú varst alltaf þol-
inmóð við að sinna okkur barnabörn-
unum þegar við komum í heimsókn
og þegar við fórum stóðst þú alltaf í
dyrunum og veifaðir þangað til að
við sáum ekki lengur til þín. Allar
sögurnar, þulurnar og allar bænirn-
ar sem þú sagðir okkur fyrir svefn-
inn eru okkur í fersku minni.
Þær voru ófáar gönguferðirnar
sem við fórum í með þér og oft var
stoppað og þú sýndir okkur blómin
og fuglana. Aldrei varðst þú þreytt á
að fræða okkur á því hvað hin og
þessi blóm og fuglar hétu. Eins
minnumst við þín þegar þú stóðst
við eldhúsgluggann og fylgdist með
lambfénu niðri á túni. Það verður
skrýtið að fara í réttir næsta haust
þar sem þig vantar til að telja kind-
urnar þegar þær stökkva af bílnum.
Margrét saknaði þess að geta ekki
verið hjá þér þegar þú hélst upp á 90
ára afmælið en Margrét sagði að
hún myndi þá bara koma þegar þú
yrðir 100 ára. Þú brostir nú bara
þegar Margrét sagði þetta við þig.
Annars varstu ekkert mikið fyrir að
halda veislur sem voru fyrir þig
sjálfa en þú varst mjög spennt yfir
níræðisafmælisveislunni þinni og þú
hafðir sérstaklega gaman af því þeg-
ar langömmubörnin sungu fyrir þig
nokkur lög.
Þú fylgdist vel með hvað barna-
börnin voru að gera og eins fylgdist
þú með langömmubörnunum og
fannst gaman að sjá þau. Þú vissir
alltaf kyn langömmubarnanna áður
en þau komu í heiminn og nokkrum
sinnum skákaðir þú læknavísindun-
um. Þegar Stefanía Daney var veik
var beðið um að hún yrði skírð á
sjúkrahúsinu og varst þú sannfærð
um að hún yrði komin heim innan
örfárra daga og gekk það eftir.
Núna vitum við að þér líður vel að
vera komin til afa og við viljum
kveðja þig með einni bæn sem þú
kenndir okkur í æsku.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Takk fyrir allt, elsku amma. Megi
englar guðs vaka yfir þér.
Óskar, Margrét, Hulda
Guðný og Brynja Herborg.
Þegar ég minnist Huldu ömmu
minnar er margt sem kemur í hug-
ann. Er ég lít til baka og rifja upp
liðna tíma er hún mín fyrsta minn-
ing. Ég er þriggja ára og hún komin
til Akureyrar að passa mig því ég á
von á litlu systkini. Við erum á leið í
kjörbúðina, hönd í hönd, og mig
langar ofsalega í íspinna. Mikið var
litla hnátan glöð þegar ísnum var
laumað með við innkaupin. Heim-
urinn var fullkominn.
Hulda amma var stórkostleg kona
sem vann verk sín í hljóði. Hún bjó
lengstum á Sigríðarstöðum í Ljósa-
vatnsskarði, á stóru heimili þar sem
mörgu þurfti að sinna – jafnt innan-
dyra sem utan. Ég man því aldrei
eftir ömmu öðru vísi en að störfum, í
kjól með svuntu. Iðjuleysi átti ekki
við hana og ef hún settist niður var
gripið til handavinnu þar sem oftar
en ekki voru leistar eða vettlingar á
prjónunum ætlaðir fjölskyldunni.
Hún hafði þó alltaf tíma fyrir ömmu-
börnin sem áttu skjól í hlýju fangi
hennar þar sem mörg sárin greru
við sefandi þulur. Amma kunni
ógrynni af vísum og sögum sem
vöknuðu til lífsins á vörum hennar.
Það voru því dásamlegar stundir
þegar ég kom í sveitina sem lítil
stelpa og fékk að sofa hjá henni í
rúminu hennar þar sem plássið var
nóg þó fletið væri lítið. Þá var um
margt rætt enda var amma alltaf
mjög áhugasöm um hagi manns og
hugmyndir. Fyrir svefninn var svo
farið með bænirnar áður en hún
kyssti mig góða nótt og bíaði mér í
svefn.
Þegar árin færðust yfir flutti
Hulda amma á dvalarheimilið
Kjarnalund þar sem öruggara var að
taka á móti Elli kerlingu heldur en í
sveitinni þar sem hugurinn dvaldi þó
svo oft. Úr herberginu sínu hafði
hún útsýni yfir í heiði þar sem hún
hafði sem ung kona arkað um
grundir. Ég fann hversu gott henni
þótti að vita af sveitinni svona ná-
lægt enda var ósköp gott að sitja við
gluggann og horfa út.
Hulda amma lifði langan ævidag
og oft fór hún lengra á seiglunni en
nokkurn gat grunað. Þannig brá hún
sér af landi brott í tilefni Áttræð-
isafmælis síns og það var ósköp
gaman að rifja upp þær stundir. Þá
lét hún sig ekki muna um að labba
upp brattar tröppur þó hún væri að
mestu farin að ganga við göngu-
grind og það var sko alger óþarfi að
tylla sér á stól á miðri leið, bara
betra að drífa þetta af. Amma stund-
aði handavinnu af kappi svo lengi
sem sjónin leyfði og lét sig hafa það
að skipta smám saman yfir í grófari
nál og prjóna þó hún vonaði innilega
að blessaðir læknarnir gætu nú gert
eitthvað fyrir hana svo hún gæti séð
betur til. Fram á síðasta dag fylgdist
hún svo áhugasöm með ömmubörn-
um vaxa úr grasi. Sérstaklega þótti
henni þó vænt um öll litlu lang-
ömmubörnin sem sungu svo fallega
fyrir hana á níræðisafmælinu. Það
voru líka skemmtilegustu heimsókn-
irnar þegar litlu gullmolarnir mínir
komu með til langömmu – ég tala nú
ekki um ef Elísabet Ásta söng eða
dansaði fyrir ömmu. Þá var hlegið
dátt og svo fengum við okkur ríflega
af rúsínunum sem alltaf var hægt að
ganga að í nammiskálinni góðu.
Ég var svo lánsöm að eiga Huldu
ömmu að allt fram á fullorðinsár.
Hún hefur því alltaf verið mikilvæg-
ur hluti af mínu lífi og þau lífsgildi
sem ég held í heiðri eru að miklu
leyti frá henni komin. Hún kenndi
mér svo margt enda hafði hún
ákveðnar skoðanir þó hún væri hæg-
lát og sækti ekki í athygli annarra.
Nú er hins vegar komið að erfiðum
kaflaskilum. Ég horfi bjartsýn fram
á veginn enda er ég ríkulega búin af
því að þekkja elskulega ömmu mína.
Þó ég reyni að bera mig vel læðast
tárin fram þegar ég lít yfir farinn
veg og þakka Huldu ömmu fyrir
dýrmæta samfylgd. Ég veit að hún
kemst ekki lengra með mér í þessu
lífi en leiðir okkar munu liggja sam-
an síðar. Þangað til veit ég að hún
vakir yfir mér og mínum.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Blessuð sé minning Huldu ömmu
minnar.
Eyrún Kristína Gunnarsdóttir.
HULDA LAUFEY
DAVÍÐSDÓTTIR
Ég minnist Maríu
Rósar þegar ég var
tólf ára hnáta í sum-
arvist hjá systur
minni Gullý og eigin-
manni hennar Sigga í
Stokkhólmi sumarið 1976. María
Rós var hálfsystir Sigga og systur
hans Lottu sem einnig er búsett í
Stokkhólmi. Mikil eftirvænting var
í loftinu þennan fagra sumardag og
tilhlökkun systkinanna mikil að fá
„litlu systur“ í heimsókn í fyrsta
sinn. Systurnar Lotta og María
Rós voru með eindæmum líkar og
gaman var að fá að fylgjast með
þeim, sjá hvernig vinátta þeirra
þróaðist og hvernig þær léku sér
að því að klæðast eins, mála sig
eins, naglalakka sig eins.
Ég var ein augu og eyru og
horfði á þessar prímadonnur með
stjörnur í augunum. Í mínum aug-
um voru þær tvær kópíur af Sophiu
MARÍA RÓS
LEIFSDÓTTIR
✝ María Rós Leifs-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. mars
1953. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítal-
ans í Kópavogi 9.
apríl síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 18. apríl.
Loren, leikkonunni
frægu. Kátína og gleði
einkenndi systraskap
þeirra alla tíð og
vöktu þær hvarvetna
athygli fyrir glæsileik
og gleði. Minnist ég
þess sérstaklega ári
seinna þegar Gullý og
Siggi giftu sig heima á
Íslandi að þá mættu
þær saman í athöfnina
og léku á als oddi eins
og þeim einum var
lagið. Flestir töldu
þær vera tvíburasyst-
ur, svo líkar voru þær.
Lotta systir hennar kom strax til
Íslands þegar vitað var hvert
stefndi, hún vék ekki frá henni fyrr
en yfir lauk og reyndist móður
Maríu Rósar, Kristbjörgu, mikill
styrkur. Kristbjörg er kona sem
býr yfir mikilli reisn og styrk. Þær
mæðgur voru líkar, tignarlegar og
tryggar konur. Það sýndi sig þegar
faðir minn lést fyrir þremur árum.
Vissi ég ekki þá að María var í
þann mund að veikjast af þeim
sjúkdómi sem nú hefur lagt hana
að velli. María var heldur ekki sú
týpa sem kveinkaði sér heldur lék
ávallt bros um fallegt andlit hennar
og lífsgleði skein úr augunum.
Kristbjörg sér nú á eftir einkadótt-
ur sinni sem hefur verið henni allt
og hafa þær mæðgur búið saman
alla tíð, tengdar svo sérstökum
böndum. Í þessari miklu sorg er
því mikill styrkur að vita það að
María Rós átti sterka trú á Guð og
var fullviss þess að nú væri hún á
leiðinni heim. Við sem þekkjum
Guð og verk hans erum fullviss um
það líka. Öll förum við heim aftur,
fyrr eða síðar. Þegar mér var til-
kynnt andlát Maríu Rósar varð ég
mjög sorgmædd í fyrstu en síðan,
eftir að hafa beðið fyrir henni,
færðist yfir mig mikil ró. Ég skynj-
aði og var fullviss þess að nú væri
hún umvafin ljósi almættisins og að
henni liði vel.
Ég bið Guð að umvefja móður
hennar, Kristbjörgu, og systur
hennar, Lottu, ljósi og hlýju. Einn-
ig bið ég fyrir samúðarkveðju til
systkina hennar og aðstandenda.
Hvíl í friði, elsku María Rós.
Í rökkurró hún sefur
með rós í hjartastað;
sjá haustið andað hefur
í hljóði’ á liljublað.
Um ljósa, lukta brána
er ljómi’ af djúpum frið,
sem meyna dreymi dána
við dagmál svanaklið.
En blómsál barnsins friður
nú býður góðan dag,
þó klökkur ljóðakliður
hér kveðji sólarlag.
(Jóhanna Guðm.)
Sigurlaug Ragnarsdóttir.