Réttur - 01.06.1948, Side 12

FRIÐJÓN STEFÁNSSON:
STRÍÐSFÓRN
Það var sungið í kassabílnum, sem brunaði fram sveitina.
Ungir menn á ferð, sem verið höfðu í vegavinnu þarna um
sumarð. Nú voru þeir að kveðja þessar sumardvalarstöðvar,
og þeir sungu:
Einn var að smíða ausutetur,
og annar hjá honum sat
o. s. I'rv.
Söngur þeirra hljómaði hátt, en el' til vill ekki að sama
skapi fagurt. Samt var hressandi blær yfir honum; hann var
þrunginn fjöri og lífsþrótti þrátt fyrir alvöruleysi og ósam-
ræmi.
Haustdagurinn var grár og drungalegur. Rigning í aðsigi.
Það var kominn greinilegur haustblær yfir hlíðar dalsins og
túnin og kálgarðana umhverfis ba:ina. Meira að segja kýrn-
ar, sem nöguðu hána af túnunum, höfðu sett upp svip
haustsins, því að þær fundu það á sér, að ekki vár langt að
bíða hins langa vetrar, og þær yrðu bundnar á bása sína í
fjóshlýjunni og fengju töðugjöfina sína á reglubundnum
tímum.
Hún Skjalda gamla í Móhúsum var orðin fjarskalega
tannlítil. Hún stóð sunnan undir lambhúsveggnum, slöngv-
aði tungunni utan um safamikil háarstráin og sleit þau í
sig. Henni veitti ekki af að halda áfram, því að hún var stór
og þurfti mikið fóður. Allt frarn á síðustu ár hafði hún
verið talin Itezta mjólkurkýrin í sveitinni. En nú var hún
orðin fjarska gömul, og það hafði verið ráðgert að lóga
lienni. Elafi hún haft eitthvert veður al þeirri ráðagerð, þá
er svo mikið víst, að hún lét það ekki á sig fá. Hún blakaði
eyrunum og sleit í sig grasið með stóiskri ró yfir svipnum.
Bíllinn með vegavinnumönnunum lagði á heiðina, beygði