Réttur


Réttur - 01.06.1948, Blaðsíða 10

Réttur - 01.06.1948, Blaðsíða 10
98 RÉTTUR Mörgum hefur verið það undrunarefni, — og að vonum —, hversu langlíf og árangursrík Kommúnistaávarpið og önn. ur rit þeirra Marx og Engels hafa orðið. Það er fásinna að hugsa sér, að þessi rit séu aðeins lesin af ræktarsemi við góða og gengna lærifeður. Þau eru þvert á rnóti snar þáttur í vitund og baráttu tugmilljóna manna — og höfða enn til hvers þess, sem les þau af alvöru og íliygli. — Hér skal ekki reynt að leysa úr þessu verkefni til neinnar hlítar, enda sjálfsagt margþættar ástæður, sem hér hafa verið að verki. Benda má á ýmsar sögulegar aðstæður, er hér hafa látið til sín taka. Marx og Engels höfðu gagngerðari kynni af auðvalds- þjóðfélaginu en flestir samtímamenn þeirra. Þeir dvöldu báðir langdvölum í Englandi, liinu „týpíska" auðvaldsríki þeirra tíma. — Atvikin höguðu því svo, að þeir urðu gagn- kunnugir þeim þremur meginstefnum, sem mestan efnivið lögðu í fræðikerfi marxismans, en það voru klassíska heim- spekin þýzka, franski sósíalisminn og hagfræðikenningar Smiths og Richardos. Þeir voru starfandi stjórnmálamenn og kynntust flestum byltingum samtímans af eigin raun, auk þess sem Marx rannsakaði sérstaklega frönsku bylting- una miklu. En í slíku umróti og byltingum er það sem undirdjúpin opnist, — og þeim, sem þora að skyggnast þangað, veitist þá gleggri sýn um uppistöðu og ívaf. sög- unnar. Auk þess hafði náttúran veitt þessum mönnum báðum snilligáfu í vöggugjöf — og þeir alfræðingar í Ren- sansa-stíl. Margt fleira mætti tína dl. En mér eru jafnan hugstæðust tilsvör Marx í viðræðunum við Weitling, sem getið var í upphafi þessara luigleiðinga. Það er þetta, að þekking og ábyrgðartilfinning verði að fylgjast að, þessi ástríðuþrungna fordæming á vanþekkingunni jafnt frá sið- rænu pg vitsmunalegu sjónarmiði. Það er þessi samtvinnun vitsmuna og siðgæðis, sem gerir skaphöfnina lieila og kveikir saman vit. og vilja. — Slík hefur verið undirstaða allra stór- virkja, sem unnin hafa verið fram að þessu. — Og að því er til þekkingarinnar tekur, ])á var hún í augum Marx ekki
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Réttur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Réttur
https://timarit.is/publication/319

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.