Réttur - 01.06.1948, Qupperneq 15

RÉTTUR
103
Stundum vai' hann bölsýnn.
„Hvað bíður svo hinna fátæku bændadætra? Giftast. Marg-
ar giftast fátækum bændasonum, — og oftast bíður stritið
framundan — endalaust strit og basl. Aðrar fara til kaup-
staðanna og gerast vinnukonur. Vegur þeirra er líka í fæst-
um tilfellum blómum stráður — því miður. Nei, Anna, það
er mikils virði fyrir ykkur að geta notað, þó ekki sé nema
fáa mánuði af æsku ykkar, til að auka þekkingu ykkar,
auðga sálirnar. Þeir andlegu spariskildingar verða aldrei
af ykkur teknir, þó að þið missið allt annað.“
Svona hafði hann getað talað. Þrátt fyrir bölsýnina létu
þessi orð einnig í eyrum stúlkunnar eins og mikil lífsspeki.
opnuðu henni nýjan heim og mótuðu skoðanir liennar.
Hún hafði hlakkað mjög mikið til haustsins — ef til vill
ekki sízt til þess að geta verið í sama skóla og Valgeir. Hann
ætlaði að lfalda áfram. Kannski . . .? En það voru hennar
eigin hugsanir, sem tillieyrðu aðeins henni einni.------
En svo í dag. Var þetta annars raunveruleiki? Var liana
ekki aðeins að dreyma hræðilegan draum? I-fún beit sig í
vörina, og hana kenndi sárt til. Þetta var allt svo ekki
draumur, lieldur raunveruleiki.
Þennan regnþrungna haustdag hafði faðir hennar komið
að rnáli við liana, andvarpað þungt og mæðulega og farið
síðan að tala við hana um þetta voðalega stríð, sem væri
skollið á. Hann sagði, að Þjóðverjar og Englendingar væru
farnir að leggja tundurdufl um öll höf, útlit væri á, að allar
aðfluttar vörur stórhækkuðu í verði, og svo ætti að koma
á skömmtun á öllum nauðsynjum. Sveitafólkið yrði að búa
sem mest að sínu.
jón í Móhúsum var ekki slæmur maður. En liann hafði
sínar skoðanir eins og aðrir menn. Hann hafði alltaf álitið,
að það riði mikið á því fyrir sveitafólkið að búa sem allra
mest að sínu. Og eftir að Einar hreppstjóri hafð undirstrik-
að jDetta álit hans, þá var hann eins sannfærður um jiað
og mest má verða, að ltann hefði á réttu að standa.