Réttur - 01.06.1948, Qupperneq 16

104
RÉTTUR
Já, sagði hann, það hafði verið meiningin að fargá Skjöldn
gömlu og selja hey, sem svaraði fóðrinu hennar. En ef sigl
ingar tepptust nú og lítið sem ekkert flyttist til landsins af
kornvöru, þá var ekkert vit í öðru en að láta allar kýrnar
lifa. Hún rnyndi svo sent geta hjarað eitt árið enn, kýr-
greyið. Hann Einar lireppstjóri sagði, að það væri ófyrir-
gefanlegt alvöruleysi að setja ekki á allar mjólkurkýr, sem
Jifað gætu.
Sér þætti það leiðinlegt, sagði hann og stundi þungan
aftur, en livort hún myndi ekki verða fáanleg til að bíða
með að fara í skóla tii næsta hausts, af því að ástandið væri
svona ískyggilegt. Það væri nú svona eins og hún vissi, að
ef liann ekki seldi heyið, þá hefði Jiann enga liandljæra pen-
inga.
Þá sortnaði Iienni fyrir augum, og haustið var ekki leng-
ur tillilökkunarvert, heldur svart og kaldranalegt eins og
þess eigin nótt.
Og þetta yrði seinni veturinn hans Valgeirs í alþýðu-.
skólanum. Þessi vetur kæmi aldrei aftur. Líklega kæmi
aldrei vetur, sem henni væri ætlaður til skólaveru.
En hver vill verða þess valdandi, að bláfátækir foreldrar
og barnung systkini verði bjargarlaus? Ekki Anna í Mó-
húsum. Hún yrði þá lieldur að færa þessa fórn . . .
Það er byrjað að rigna. Vatnið drýpur af upsinni fyrir
ofan eldhúsgluggann. Þá tekur gamla, skjöldótta kýrin á
rás lieim að fjósinu, því að hún er kuJvís. En úti í londum
heyja þeir stríð og drepa menn, og því verða margir að Jæra
miklar fórnir — líka Anna í Móhúsum.
En á jjessu augnabliki er þanki hennar ekki bundinn við
hið lnæðilega stríð, sem hefur lagt framtíðarvonir hennar
í rústir, heldur spurninguna: Hvað bíður svo hinna fátæku
bændadætra? Hvað bíður mín?
Og svarið er falið einlivers staðar þarna inni í myrkri
framtíðinni.