Réttur - 01.10.1950, Qupperneq 64

304
RÉTTUR
2. Baráttan g'eg'n cinokuninni
Sósíalistaflokkurinn álítur, að á sviði fjárhags- og verzlunarmála
verði þjóðin að einbeita kröftum sínum að því að hnekkja þeirri
nýju einokun, sem örfáir auðjöfrar í Reykjavík eru nú að hneppa
þjóðina í og sem leiðir yfir hana hnignun í atvinnulífinu, vöru-
skort og dýrtíð.
Þessi einokun felst í einveldi þessara fáu auðjöfra yfir útflutn-
ingnum og innflutningnum og yfir þjóðbankanum. Vald sitt
byggja þeir á algerum yfirráðum yfir Sjálfstæðis- og Framsókn-
arflokknum og þar með ríkisvaldinu. Vald sitt notar þessi auð-
mannaklíka síðan til þess að tryggja sér 1) allt vald yfir útflutn-
ingsvörum, sem seldar eru eftir geðþótta þessara valdhafa, án
i
alls raunhæfs eftirlits eigenda og framleiðenda varanna, — 2) allt
vald yfir innflutningnum, þannig, að ekki er farið eftir neinum
reglum um innflutningsskiptinguna, heldur eftir hrossakaupum
valdaklíkunnar innbyrðis, gróðanum af innflutningnum er skipt
á milli gæðinganna sem bráð, þar sem hinir voldugustu og sterk-
ustu fá ljónspartinn, — 3) allt vald yfir þjóðbankanum og þar
með yfir útlánastarfseminni, sem klíkan síðan hagnýtir sér til
þess að a) veita útlánunum í ,,rétta“ átt, svo að valdaklíkan fái
einokunaraðstöðu yfir fjármagninu, b) draga svo úr útlánum t. d.
til bygginga, að atvinnuleysi skapist, c) setja mikinn hluta smærri
atvinnurekenda og millistéttarfólks á höfuðið, með neitunum á
eðlilegum lánum, til þess að valdaklíkan geti keypt upp eigur
þeirra ódýrt.
Grundvöllur þessa einokunarvalds felst í þeim lagafyrirmælum,
er skylda útflytjendur til þess að afhenda gjaldeyrinn án þess þó að
ábyrgjast þeim fast verð, markaði og fulla framleiðslugetu, —
og létta þannig af bönkunum og verzlunarauðmagninu fyrirhöfn-
inni við að afla gjaldeyrisins.
Vegna þessarar einokunar er nú svo komið, eftir að fiskábyrgðin
hefur verið afnumin, að vélbátaútgerðina er verið að gera gjald-
þrota og hraðfrystihúsin er verið að stöðva, meðan eftirsóknin
eftir gjaldeyrinum er þó meiri en nokkru sinni fyrr. Ástandið í
þjóðfélaginu er orðið svo mótsagnakennt, að framleiðslan á gjald-