Réttur - 01.01.1962, Blaðsíða 13

R É T T U R
13
Frá þessari tölu mætti draga í bezta falli 10% til að fá innflutn-
inginn á fobverð.
Hver á að borga þennan halla?
Hvaða lærdóma getum við dregið af þessum tölum?
íslendingar eru mjög háðir utanríkisviðskiptum sínum. Hin ó-
tvíræða saga utanríkisviðskiptanna síðasta áratug sýnir, að okkur
ber framar öllu öðru að varðveita sjálfstæði okkar gagnvart öllum
mörkuðum, sem bjóðast, og gæta þess að láta ekki tjóðra okkur
við einstaka markaði og útiloka okkur frá öðrum. Grundvöllur
viðskiptanna eru okkar útflutningsvörur. Af kaupendum þeirra
getum við keypt. Það eru beztu markaðirnir, sem í raunverulegum
vöruskiptum eru bagstæðastir, þ. e. gefa hæst innflutningsverðmæti
á hverja útflutningseiningu okkar.
Gagnvart Efnahagsbandalaginu kæmi hin rétta stefna í utanríkis-
viðskiptum landsins fram á þennan hátt:
Hinn sameiginlegi markaður Efnahagsbandalagsríkjanna er okk-
ur þýðingarmikill, ég tala nú ekki um, ef hann stækkar með þátttöku
fleiri ríkja. En slíkur samruni markaða í nokkrum löndum, sem
ætla að girða sig af með tollmúrum frá umheiminum, getur alls
ekki orðið hið eina athvarf íslenzkrar útflutningsframleiðslu. Aðild
okkar að Rómarsamningnum mundi útiloka okkur frá hinum dýr-
mætu sósíalistísku mörkuðum, bandaríska markaðinum og ýmsum
mörkuðum í öðrum heimsálfum og þess vegna kemur hún ekki til
greina, sbr. reynslu síðasta áratugs. Við eigum að semja við Efna-
hagsbandalagið um viðskipli án nokkurrar aðildar eða pólitískra
kvaða, og varðveita frelsi okkar til viðskipta í allar áttir.
„En ]>atí ]>ykist jeg sjá í liendi minni, aS verkamannasamtökum og verka-
mannablaSi eSa alþýSumanna, getur því aSeins orSiS líjs auSiS og jramgangs
aS þau snúi sér meS fullri djörjung og heils hugar aS þeirri stefnu, sem heim-
urinn kallar Sósialismus og nú er aSalathvarj verkamanna og lítilmagna hins
svokallaSa menntaSa heims.
Mjer er sú menningarstefna kœrust aj ]>eim, sem jeg þekki, og hejur lengi
veriS, ekki síst af því, aS þaS er sá eini þjóSmálajlokkur, sem helst sýnist hala
eitthvaS land jyrir stajni, þar sem mönnum meS nokkurri tilfinningu eSa rjett-
lœtis- og mannúSarmeSvitund er byggilegt.“
Þorsteinn Erlingsson.
(í „Verkefnin" í ganila Alþýðublaðinu 21. jan. 1906).