Réttur - 01.07.1966, Qupperneq 20

ÁSGRÍMUR ALBERTSSON:
Mannraun
( SAGA)
ÞaS var orðiS næstum aldimmt, þótt ekki væri áliSiS dags. Þetta
var á þeim árstíma, þegar stuttir dagar verSa æ styttri. En það var
tekið aS halla jólaföstu og birtu jólahátíðarinnar lagði þegar inn
j hugskot fólks, einkum yngri kynslóðarinnar, en það var hún, sem
hér kemur mest við sögu.
BrimiS lamdi fjörugrjótið og það sargaði í hnullungunum, þegar
útsogin drógu þá með sér. Þarabunkar höfðu hlaðizt upp og götu-
ti oðningurinn uppi á fjörukambinum var alþakinn blöðkum svo
að sleipt var undir fæti. Kaldur vindur æddi af hafi og þeytti löðrinu
langt upp á gras.
ÞaS var samt enginn ótti né ömurleiki í hugum bræðranna tveggja,
sem röltu eftir götunni. Þair voru fæddir í flæSarmálinu og höfðu
alið þar sinn stutta aldur. Fjaran var leikvöllur þeirra og öldurnar
heyrðu henni til eins og leikfélagar. Stundum gátu þær að vísu verið
grettar og ógnvekjandi, einkum þegar pabbi var á sjó. Þá heyrðu
þær ekki fjörunni til heldur óveðrinu, sem hann var að berjast v.ið.
En stundum færðu þær börnunum allskonar leikföng. Og svo var
það oft, að þær tóku sig til og umbyltu þessum leikvelli á einni nóttu
og þá var komið nýtt og heillandi langslag að morgni.
Auk þess voru drengirnir í mjög mikilvægum erindagerðum, sem
fyllti hug þeirar eftirvæntingu og lilhlökkun.
Þeir voru á leiðinni á fund voldugasta mannsins í þorpinu, Einars
kaupmanns Sveinssonar. Þeir voru að fara til að krefja hann um
skuld. Raunar var það yngr.i bróðirinn, Haraldur, nýlega orðinn átta
ára, sem skuldakröfuna átti, en Steinn, sem var árinu eldri, hafði
farið með til fulltingis og aSstoðar.
ViS greiðslu þessarar skuldar voru miklar vonir tengdar. ÞaS var
gaman að hafa auraráð fyrir jólin. ÞaS var hægt að kaupa svo
margt fyrir jólin og sá, sem átti ,inni hjá sjálfum kaupmanninum, var
enginn smákarl þótt ekki væri hann nema átta ára. Nei, það var