Réttur - 01.10.1931, Síða 10

202
RÉTTUR
[Rjettur'
hafa tuggið því í þig, öðruvísi hefði þér ekki hug-
kvæmst það, sagði Geirmundur og dró augað í pung.
Þýðing þessara orðaskifta fór fyrir ofan vitsvið óla,
hann var þegar farinn að gramsa í kolunum og bjó sig
til að bera einn pokann upp bryggjuna þegar faðir
hans kallaði til hans: Komdu strákur, vertu ekki að
skíta út kolin fyrir kaupmanninum.
Geirmundur þóttist sjá, að kaupmaður ætlaði sér að
hefna sín á honum með því að bægja honum frá vinnu,
hann hálfkveið úrslitunum, ef það verkbann héldi lengi
áfram, en hann vildi samt ekki gefast upp strax, hann
gat ekki hugsað til þess að missa húskofann og tún-
blettinn, þeir voru orðnir samvaxnir honum eins og
hendur hans, hnýttar og bæklaðar af erfiði. Hann
gekk álútur upp brekkuna, tómleiki ellinnar og fáræði
fátæklingsins voru fylgjur hans. En óli tolldi hvergi
nema í kolunum og var það látið bæði afskiftalaust og
óskrifað af verkstjóranum.
Litlu síðar kom saltskip og þar á eftir skip með
timbur og sement, en við hvorugt þeirra fengu þeir
feðgar atvinnu. Geirmundur ráfaði um þorpið eins og
ókunnugur maður. Gráturinn óx á náfölu andliti kerl-
ingarinnar hans og hún þuldi ókjörin öll af bænum til
drottins um að láta hann Geirmund sinn komast í vinn-
una aftur, en ekkert dugði. óli var sá eini, sem ekki
lét verkbannið á sig fá, hann þjösnaðist í vinnunni,
hvað sem hver sagði, því vitangar hans náðu ekki til
þess sannleika að hann ætti að fá kaup fyrir starf sitt.
Mörgum getum var að því leitt, vegna hvers Geir-
mundur fengi ekki atvinnu. Loks sló því niður eins og
þrumu við tros-pottana, að ástæðan væri sú, að Geir-
mundur hefði ekki viljað selja kaupmanninum lóð
undir kirkju, sem hann ætlaði að reisa á eigin kostnað
handa sjávarþorpinu. Og nú var timbrið og sementið
komið, en ekkert var hægt að gera. Það var skárra
mikillætið í karlinum, hann ætlaði að eyðileggja það,